ΨΗΦΙΔΕΣ

Η Θεσσαλία δεν ήταν ο τελευταίος σταθμός τελικά. Ακολούθησε η Δυτική Μακεδονία. Κοζάνη, Φλώρινα, Γρεβενά κλπ,κλπ.

Ευτυχώς που προστάτεψα το μικρό μου Seicento. Θα είχε μείνει σίγουρα σε κάποια βουνοκορφή. Το αυτοκίνητο που δανείστηκα έγραψε χιλιάδες βιαστικά, δύσκολα χιλιόμετρα.

Χθες βράδυ έκλεισαν οι κάλπες.
Αυτό που ονειρεύομαι είναι ατέλειωτες ώρες ύπνου.

Να κάνω τη σούμα των 20 ημερών; Δύσκολο. Συνεχής εναλλαγή ανθρώπων, τοπίων, συνθηκών, συναισθημάτων. Να σημειώσω μόνο κάποιες από τις ψηφίδες ενός ψηφιδωτού που θα μείνει ατέλειωτο.

Το βλέμμα των συναδέλφων όταν μπαίναμε στα καταστήματα. Έλεγε αυτό το βλέμμα όσα δεν μπόρεσαν και δεν θα μπορέσουν ποτέ να πουν όλες οι παρατάξεις σε όλες τις προηγούμενες και σε όλες τις επόμενες εκλογικές διαδικασίες.

Την ευγένειά τους, την υπομονή και την ανοχή τους.

Τη δυσκολία κάθε φορά πριν μπεις στο κατάστημα, να έρθεις σε λογαριασμό με τον εαυτό σου. Να ξέρεις ότι δεν μπορείς και δεν πρέπει να πεις ψέματα. Κι όταν φεύγεις να σε πονάει το γεγονός πως αν και δεν είπες ψέματα υπήρξαν φορές που δεν είπες όλη την αλήθεια.

Την ανταπόκριση, το ενδιαφέρον και το υψηλό επίπεδο συζήτησης και αντιπαράθεσης όταν το θέμα αφορούσε στα ουσιαστικά και κρίσιμα.

Εκείνη τη συνάδελφο με τα πιο όμορφα μάτια που έχω ποτέ δει. Στεκόταν απέναντι και είχα μείνει άγαλμα, άφωνος. Περίμεναν οι άνθρωποι να ξεκινήσω να μιλάω κι εγώ εκεί χαμένος στην ομορφιά, μαρμαρωμένος, με βλέμμα ηλίθιο φαντάζομαι, να μην μπορώ να συγκεντρωθώ. Μέχρι που έφαγα την αγκωνιά από τον διπλανό του κλιμακίου μας. Την παρακάλεσα να αλλάξει θέση γιατί στεκόταν στην πόρτα κι εμπόδιζε τάχα μου την είσοδο σε δύο τρεις που ήταν απέξω. Το έκανε έκπληκτη, πήγε εκτός του οπτικού μου πεδίου και συνήλθα.

Το πέρασμα νωρίς το πρωί από το Βίτσι και τη φόρτιση που έφερε η ομορφιά του βουνού αλλά και η θλίψη για το αίμα χιλιάδων νέων ανδρών και γυναικών που χύθηκε για μια υπόθεση προδομένη από πριν και από μέσα.

Την απορία των συντρόφων μου που δεν μπορούν να καταλάβουν πως είναι δυνατόν να μπαίνω στην υπόθεση της εκλογικής αναμέτρησης με τόσο πάθος, και ταυτόχρονα να τους υπενθυμίζω και την γελοιότητα της υπόθεσης.
Δεν έχουν διαβάσει, δεν έχουν αγαπήσει τον Καζαντζάκη, τι να τους κάνω;

Καλως σας (ξανα)βρίσκω. Μου λείψατε!