Οι παραστάσεις και οι εικόνες που έχει ο καθένας μας είναι διαφορετικές και πολυποίκιλες. Ακόμα και μεις οι ίδιοι μπορεί να αντικρύσουμε το ίδιο τοπίο σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και να και να νοιθώσουμε διαφορετικά. Η υποκειμενικότητα λοιπόν αλλά και η συγκυρία βασιλεύει. Υπάρχουν ωστόσο και πεδία που φαίνεται πως υπάρχει δεσπόζουσα άποψη, επικρατούσα σε τέτοιο βαθμό που αν εμφανιστεί κάτι που την αμφισβητεί, έστω και στο ελάχιστο, φαντάζει γελοίο και ανευ σημασίας.
Η εικόνα που έχουν οι περισσότεροι απο εμας για τη Μυκονο και τους Μυκονιάτες, είναι συγκεκριμένη και έχει δημιουργηθεί απο προσωπική μας εμπειρία, διακοπές, τριήμερα κλπ, είτε απο διηγήσεις τρίτων, είτε τέλος απο τα ΜΜΕ. Δεν θα ισχυριστώ ότι είναι ανακριβής η εικόνα που έχουμε. Ισχυρίζομαι, και νομίζω ότι μπορώ να το αποδείξω εύκολα αν χρειαστεί, ότι έχουμε μόνο ένα κομμάτι της εικόνας. Ισχυρίζομαι ότι το σημαντικότερο ποιοτικά κομμάτι της Μυκόνου και των κατοίκων της είναι έξω και πέρα απο το οπτικό μας πεδίο.
Για πολλά χρόνια μια εφημερίδα-πρότυπο, Η ΜΥΚΟΝΙΑΤΙΚΗ, άνοιξε νέους ορίζοντες, έδωσε άνισες μάχες. Ανθρωποι νέοι, κι άλλοι όχι τόσο νέοι, δούλεψαν για τον τόπο τους μέσα απο την εφημερίδα, πήγαν κόντρα στους καιρούς και τα προστάγματα των συγκυριών.
Η ΜΥΚΟΝΙΑΤΙΚΗ εδω και λίγα χρόνια έχει αναστείλει την έκδοσή της. Οι άνθρωποί της όμως παραμένουν ενεργοί, σκεπτόμενοι και αισθανόμενοι, λίγο μελαγχολικοί και πολύ αισιόδοξοι, πιό ώριμοι και γι΄αυτό ίσως πιο εκρηκτικοί.
Μερικούς απο τους ανθρώπους αυτούς μου τους γνώρισε, στο πέρασμα των χρόνων, ο Δημήτρης Ρουσουνέλος. Μοναδικός, απο και με επιλογή, φίλος μου απο τα χρόνια του σχολείου με μύησε σε μια περίοδο τριάντα και βάλε χρόνων, στην άλλη αλήθεια του νησιού και των ανθρώπων του. Ο Δημήτρης λοιπόν, αδελφός και συνοδοιπόρος των ονείρων και του ανέφικτου, Μυκονιάτης και επαγγελματίας, έδωσε την παρακάτω απάντηση πριν λίγες μέρες, όταν του ζήτησαν να πει δυο λόγια για τον τόπο του και την επικαιρότητα:
Μύκονος: την υμνούν ποιητές, την διοικούν μπετονιέρες!
(του Δημήτρη Ρουσουνέλου)
scala@otenet.gr
Για κάποιους που ζούμε εδώ και για όσους από τους επισκέπτες, σηκώνουν το χιονάτο γλάσο της επικάλυψης, η Μύκονος, είναι σαν το δέντρο που πληγώναμε.
Ένας παράδεισος όπου επικρατεί η βαθιά ριζωμένη αίσθηση πως όλα επιτρέπονται αφού «Εδώ είναι Μύκονος».
Ο Διονύσης Σαββόπουλος σαστισμένος πριν λίγα χρόνια απ’ αυτό που έβλεπε και -Καραμανλικώ τω τρόπω- ρώτησε παρέα συνδαιτυμόνων: «ποιος διοικεί αυτόν τον τόπο;» Ρητορικό το ερώτημα. Εγώ, όνομα δεν είχα να δώσω. Είχα κι έχω την ίδια απάντηση: η Νύχτα. Η Αγορά, η κοινωνική ζωή, ο ύπνος και ο ξύπνιος του νησιού, από τη νύχτα διαφεντεύονται.
Δίνω και ρήματα:
Με προσβάλει η χυδαιότητα και η διαπλοκή που γίνονται κάθε μέρα ταυτόσημες με τις διακοπές στη Μύκονο
Μ’ εκνευρίζει η χαριεντιζόμενη με την εξουσία ισχύς των παρανομούντων.
Με απογοητεύει η έλλειψη αντίστασης στη σπατάλη φυσικών πόρων (ακτογραμμή-μόλυνση θάλασσας-νερό-γεωτρήσεις-φυσικό τοπίο).
Με προβληματίζει το αντικοινωνικό ωράριο των καταστημάτων.
Με θλίβει η απουσία ελευθέρων χώρων καθώς τελούν υπό κατάληψη από τραπεζοκαθίσματα, ξαπλώστρες, ομπρέλες και αυτοκίνητα.
Με ανησυχούν τέλος: το έλλειμμα δημοκρατίας, όπως αυτό εκφράζεται στην καθημερινότητά μας, η τιμωρούμενη ελεύθερη έκφραση της διαφωνίας, το κλίμα φόβου και υποταγής στις σχέσεις πολίτη-Δήμου, το αβγό του φιδιού που πυρώνουν νέοι άνθρωποι, το ανεξιχνίαστο τριών μεγάλων ενόπλων ληστειών και των αμέτρητων διαρρήξεων κ.ά.
Το έλλειμμα δημοκρατίας είναι βαριά κουβέντα για έναν τόπο. Αλλά βαρύτερo είναι όταν νοιώθεις το βάρος αυτού του ελλείμματος.
Σαν πρόβλημα όλων των μικρών κοινωνιών ίσως δεν αφορά μόνο τη Μύκονο. Υπάρχει ένας συμβιβασμός με μια κατάσταση που δεν επιτρέπει διεκδικήσεις ούτε για τα στοιχειώδη. Υπάρχει δυσκολία να φανταστούμε τη ζωή μας διαφορετική. Αλλά ακόμα και όσοι βολεύονται στη μικρή γυάλινη δημοκρατία στην οποία κινούνται, ας τολμήσουν να διεκδικήσουν το ελάχιστο δικαίωμα να πουν τη γνώμη τους αν είναι κριτική, όσο καλή κι αν είναι η πρόθεσή τους.
Έλλειμμα δημοκρατίας είναι όταν δεν μπορείς να δηλώσεις ότι αγαπάς μεν τον τόπο σου, αλλά αποφασίζεις να ψηφίσεις ή και να συμμετάσχεις ενεργά σε άλλο συνδυασμό. Ας ερωτηθεί ευθέως ο υποψήφιος Δήμαρχος και πρόεδρος των ξενοδόχων (άρα βαρύνουσα προσωπικότητα στο νησί) Ανδρέας Φιορεντίνος, γιατί δεν κοινοποιεί ονόματα από την ομάδα που τον στηρίζει. Η απάντηση είναι ότι την επομένη θα τους χάσει όλους ή τουλάχιστον τους περισσότερους, υπό το βάρος ποικίλων «πιέσεων».
Έλλειμμα δημοκρατίας έχουμε όταν συναποφασίζουμε για τα μεγάλα που μας αφορούν κάνοντας χρήση «Συλλόγων Σφραγίδας» που συμφωνούν κι επικροτούν την πολιτική και τους στόχους μας. Πότε συνεδριάζουν, πότε κάνουν εκλογές, πώς τρυπώνουν εκπρόσωποί τους στα διάφορα πόστα;
Έλλειμμα έχουμε όταν για τα δικαιώματά μας αλλά και για κάθε παρατυπία ή παρανομία μας στους ίδιους πάντα ανθρώπους δεσμευόμαστε.
Έλλειμμα δημοκρατίας έχουμε όταν ο Δήμος αγοράζει τοπική εφημερίδα, την συντηρεί από χρήματα όλων μας, δεν δημοσιεύει αντίθετη άποψη, ενώ μέσα από τις στήλες της βάλλει απαξιωτικά και προσβλητικά εναντίον όλων όσων εκφράζουν κάτι διαφορετικό,.
Δεκατρία χρόνια μάχης χαρακωμάτων μέσα από την εφημερίδα «Η Μυκονιάτικη» και σαρανταεννιά χρόνια στο νησί με δίδαξαν ότι η Μύκονος υμνείται από ποιητές, αλλά διοικείται από «μπετονιέρες». Από τη μια οι ερασιτέχνες μιας ανθρώπινης ζωής κι από την άλλη οι επαγγελματίες του τζίρου. Άνιση μάχη, αλλά μάχη!
Οι τουριστικοί προορισμοί έχουν μέλλον (προ)διαγεγραμμένο. Χαλάνε αργά ή γρήγορα. Όταν η ανάπτυξη λογίζεται με τόνους μπετόν δεν είναι θέμα προσώπων η σωτηρία τους, αφού και ο πριν κι ο νυν κι ο επόμενος κι όσοι θα διοικήσουν στο μέλλον, θα είναι από το χώρο των οικοδομών και των τουριστικών επενδύσεων. Κι ο τόπος θα πορεύεται, πυρπολώντας με βεγγαλικά, κάθε τόσο κι ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς εν χορδαίς και οργάνοις. Πότε με αφορμή μια διαφήμιση, κι άλλοτε για το χατίρι τηλεοπτικής περσόνας. Κι αν σήμερα καίμε τον Άγιο Γιώρη τον Τραχήλη ή τον Σπηλιανό, ανεμόμυλους, παραλίες και πλατείες, αύριο θα ‘χουμε σοβαρότερους λόγους να κάψουμε μια Παραπορτιανή. Μπορεί να πάρει υπουργείο ο δήμαρχός μας. Χαλάλι του!
Μου ζητήθηκε με τετρακόσιες λέξεις να γράψω «τι με πονάει σ’ αυτόν τον τόπο». Αυτό το στεγνό συμπύκνωμα κειμένου επτακοσίων λέξεων, δεν θα προκαλέσει αναστάτωση στους ρυθμούς της πόλης. Ευτυχώς, ακόμα και σήμερα, για να περιγράψω με λέξεις «ό,τι μου αρέσει στο νησί» θα χρειαζόμουν τις διπλάσιες.
Καλή σου μέρα, φίλε μου και αδελφέ και συγνώμη για την αυθαίρετη αναδημοσίευση.
Θα το ξανακάνω...
Για την ελπίδα ρε γαμωτο!
14 σχόλια:
Σίγουρα οι τουριστικοί προορισμοί χαλάνε αργά ή γρήγορα. Η παραλία του Λαγανά στη Ζάκυνθο το 1978 ήταν μια αχανής ερημική παραλία, στην οποία για να φτάσεις είχες διασχίσει το "πουθενά". Η ίδια παραλία το 1990 ήταν στο 1/3 του πλάτους της, με μπαρς και εστιατόρια και ενοικιαζόμενα δωμάτια χτισμένα κυριολεκτικά στην άμμο και με τη χελώνα διωγμένη γι' αλλού.
Η Μύκονος, νομίζω, χάλασε γρήγορα. Έχω εικόνες από τη δεκαετία του 70 ενός μυκονιάτη παππού με προφορά μεν, σαλβάρι μωβ και σανδάλια δε, να διαλαλεί την "πραμμάτεια" του μαγαζιού του και τους ανεμόμυλους αγορασμένους από αλλοδαπούς.
Σίγουρα, η ανάπτυξη ή όχι ενός τόπου όπως και ο τρόπος που θα γίνει αυτό, βαρύνει κατά κύριο λόγο το κράτος και τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Όμως και ο ντόπιος πληθυσμός δεν είναι αμέτοχος. Και, δυστυχώς, στο βωμό του κέρδους θυσιάστηκε η Μύκονος από την πλειοψηφία των Μυκονιατών και ακολουθούν με σταθερά βήματα η Ανάφη, η Αμοργός, η Φολέγανδρος.
Οι διακοπές της νιότης μας σε αυτά τα νησιά έχουν τελειώσει και περάσει ανεπιστρεπτί.
Συμφωνώ και με τα δύο κείμενα ως προς τα θέματα που θίγουν(φιλοσοφικά και πολιτικά) Κι επειδή το θέμα είναι κατ'έξοχήν πολιτικό αφού μόνο τα ΚΟΙΝΑ μπορούν να το λύσουν θα έλεγα ότι δεν πρόκειται για "έλλειμμα δημοκρατίας" όπως πολύ συχνά επαναλαμβάνει ο κος Ρουσουνέλλος αλλά για "βάθεμα των δημοκρατικών θεσμών". Νομίζω ότι Δημοκρατία υπάρχει γιατί κάποιοι άλλοι πριν απο εμάς έκαναν για εμάς, ας μην το υποτιμούμε αυτό. Στο θέμα της συμμετοχής μας στην Δημοκρατία υπάρχουν προβλήματα. Η ελπίδα, λοιπόν, που υπάρχει πράγματι δεν είναι κάτι αόριστο που αιωρείται σαν μύγα πάνω απο τα κεφάλια μας αλλά είναι κάτι χειροπιαστό και γι' αυτό νομίζω ότι θα πρέπει αντι για μελαγχολικοί να είμαστε αποφασιστικοί και να στεκόμαστε στο ύψος των περιστάσεων....ο φόβος περισσεύει στην εποχή των τηλεκοντρόλ...
Από τη Μύκονο δεν εχω παραστάσεις, δεν έχω πάει και δνε σκοπεύω. Από ο Λαγανά όμως και την Αμοργό έχω, και είναι θλιβερές.
Υπάρχει ελπίδα άραγε; Μπράβο στο φίλο σου που σκέφτεται και λειτουργεί έτσι. Μπράβο του.
@doll: Κάποια πράγματα χαλάσανε, ίσως τα περισσότερα, ΟΧΙ όμως όλα. Πράγματι οι διακοπές της νιότης μας έφυγαν, όπως κι η νιότη μας άλλωστε, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μαζί τους έφυγε και το καλύτερο. Καλή η νοσταλγία αλλά έχει το μειονέκτημα της ωραιοποίησης και του ρετουσαρίσματος. Η Μύκονος χάλασε γρήγορα; Δεν είμαι και πολύ σίγουρος. Ισως ισχύει το ανάποδο, άντεξε δηλαδή και αντέχει περισσότερο απο άλλα μέρη που δεν τα ¨παρατηρούμε¨ με την ίδια ένταση. Αυτό εννοώ για την εικόνα που έχουμε και που είναι στρεβλή.
@salome: Βάθεμα δημοκρατίας ή έλλειμμα δημοκρατίας; Μήπως η αναγκαιότητα για το ¨βάθεμα¨ οφείλεται ακριβώς στο ¨έλλειμμα¨;
Εχεις δίκιο, η ελπίδα ΔΕΝ είναι μύγα που πετάει αορίστως, είναι συγκεκριμένη και γεννιέται απο συμπεριφορές και στάσεις ζωής, απο φωνές συγκεκριμένες που αναλαμβάνουν το κόστος της διαμαρτυρίας και της αντιπαράθεσης.
Και τέλος, μίλησα για λίγο μελαγχολία αλλά και πολύ αισιοδοξία...
@krotaki: Ετσι είναι νέα γενιά, εσύ δηλαδή, μαχητικά και ελπιδοφόρα. Να είσαι καλά μικρούλι, με κάνεις να νοσταλγώ το μέλλον μας-σας... φιλιά
Κοίτα, για μένα Δημοκρατία υπάρχει και γι' αυτό δεν μιλάω για έλλειμμα και αντ' αυτού αναφέρομαι στο βάθεμα. Ο τρόπος που την διαχεριζόμαστε είναι λάθος. Ισως αν τελικά μάθουμε να μοιραζόμαστε και να μην πετάμε στον διπλανό το πρόβλημα που τελικά και αναλαμβάνουμε να λύσουμε, ίσως τότε μάθουμε και καλύτερο management!! Το σίγουρο είναι ότι είναι στο χέρι μας. Τώρα για τις διαφορές της ηλικίας δεν έχω και πολύ τρεμούρα. Πιστεύω ότι ηλικία είναι εντελώς πλασματικό γεγονός μέσα στον χρόνο αλλά και πεπερασμένο. Οπότε θα πρότεινα στην Υγεία του Παρόντος σας-μας!!!
Φιλικά
Η κρίση μου για τη Μύκονο έγινε, φυσικά, σε σύγκριση με άλλα κυκλαδονήσια και όχι μόνο, από εκείνα που κάποτε έπισκεπτόταν ένα ποστάλι μια φορά την εβδομάδα το καλοκαίρι και μια φορά το μήνα το χειμώνα. Η ανάπτυξη των νησιών αυτών είναι μονόπλευρη και πάντα με γνώμονα το κέρδος. Βρίθουν από μπαροταβέρνες και καταστήματα, τα περισσότερα όμως έχουν έναν γιατρό ειδικευόμενο για όλο το νησί, χωρίς κανένα μέσο στα χέρια του για ουσιαστική παρέμβαση αν παραστεί ανάγκη. Και σαφώς η εικόνα της Μυκόνου που έχουμε, εμείς τουλάχιστον που την επισκεπτόμαστε τακτικά όλα αυτά τα χρόνια, δεν είναι στρεβλή. Αντικειμενική ναι. Και βέβαια υπάρχουν φωνές όπως αυτή του φίλου σου, για κάποιο λόγο, όμως, δεν φαίνεται να πείθουν. Και η εξήγηση είναι απλή: αν πείσουν, αυτόματα αυτό σημαίνει λιγότερο χρήμα. Και αυτό είναι κάτι που κανείς δεν το θέλει.
@doll: Να δεχτω ότι ανήκεις σε αυτούς που "όλα αυτά τα χρόνια επισκέπτονται τη Μυκονο τακτικά", και δεν έχουν στρεβλή εικόνα. Εγώ πάντως που παρά τη σχέση που έχω με Μυκονιάτες και τη Μύκονο, (βλ. ποστ),επισκέπτομαι σπανίως το νησί, επιμένω ότι οι υπόλοιποι μάλλον έχουμε ΄τη μισή εικόνα. Αποφεύγω μάλιστα τις επισκέψεις τους καλοκαιρινούς μήνες. Κι αυτό επειδή δεν "μου παει" το όλο πλαίσιο. Αυτά είναι τα παράδοξα των ανθρώπων, είμαστε περίεργοι ίσως. Εσύ που τη βρίσκεις πρόωρα χαλασμένη την επισκέπτεσαι τακτικά για πολλά χρόνια, κι εγώ που πιστεύω ότι δεν είναι ακριβώς έτσι,ότι η πραγματική εικόνα είναι καλύτερη, πηγαίνω πολύ λιγες φορές και τις μισές απο αυτες φθινόπωρο ή χειμώνα.
@salome: Στην υγεία του παρόντος λοιπόν αλλά ας αφήσουμε κι ενα μικρό παράθυρο για τους φευγάτους που γλυστράνε άθελά τους, πότε στο παρελθόν και πότε στο μέλλον.
Δεν σου περνά από το μυαλό ότι μπορεί κάποιος να επισκέπτεται έναν τόπο όχι για τόπο αυτό καθεαυτό, αλλά για κάποιον-κάποιους που ζουν εκεί?
Περιέργο, γιατί από σένα ειδικά θα περίμενα να το σκεφτείς. Έχεις γράψει και σχετικό ποστ. (βλ. "Τζερμιάδο").
Εκτός αν έχεις την εντύπωση ότι εμένα "μου πάει" το πλαίσιο της καλοκαιρινής Μυκόνου.
Καλημέρες πολλές.
Και, τελικά, δεν κατάλαβα που διαφωνούμε: εγώ συμφωνώ με αυτά που λέει ο φίλος σου, εσύ συμφωνείς με αυτά που λέει ο φίλος σου, άρα αποδεικνύεται και μαθηματικώς ότι ΠΡΕΠΕΙ να συμφωνούμε και μεταξύ μας.
Ε?
Αγαπητοί, το να διαφωνούμε είναι θεμιτό και δημιουργικό, όπως άλλωστε και το να συμφωνούμε. δεν κατάλαβα, λοιπόν, προς τι η ένταση...Νομίζω ότι η Μύκονος και κάθε νησί που κατοικείτε απο μια μερίδα που επιδιώκει το κέρδος, αυτό που θέλει είναι δημιουργικό αντίλογο και όχι κινήματα διαμαρτυρίας ή προσωπικές αντιδράσεις. Γι' αυτό θα περιμένω να δώ απο τον συγγραφέα alzap προτάσεις, μιάς κι απ' ότι καταλαβαίνω έχει πολιτικό λόγο και τον ενδιαφέρει, πέρα απο την νοσταλγία παρελθόντος και μέλλοντος κι ένα καλύτερο παρόν. Κάνω λάθος?
διόρθωση το κατοικείτε εννοείτει κατοικείται...
@doll και καλη μου salome, λέω να χαλαρώσουμε. Ποιες διαφωνίες και ιστορίες για δράκουλες; Απόψεις λέμε, αλλού ταυτιζόμαστε, αλλού όχι δεν θα ψηφίσουμε κιόλας. Οπου θέλει ο καθένας μας πάει και δεν απολογείται σε κανέναν γι αυτό το αναφαίρετο δικαίωμά του. Εγώ ο φουκαράς επισήμανα μια αντίφαση. Η ζωή, η δική μου τουλάχιστον, είναι βουτηγμένη στην αντίφαση. Δεν θα κόψουμε και τις φλέβες μας.
Οσο για τις προτάσεις και τον δημιουργικό αντίλογο σαφως και είναι απαραίτητα. Εγώ όμως ως απροσάρμοστο, εξακολουθώ να επιμένω και να συγκινούμαι και να "ερωτοτροπώ' με τα κινήματα διαμαρτυρίας αλλά και τις θαρραλέες προσωπικές αντιδράσεις.
Φιλιά κορίτσια και μην αρπάζεστε έτσι. Ζούμε σε εύφλεκτες εποχές.¨
:-))
Αγαπητέ alzap,αν διαβάσεις το τελευταίο κείμενό σου μετά απο μερικές ημέρες θα δείς ότι είναι αρκετά έντονο και καθόλου δεν συνεισφέρει στην χαλάρωση που με πάθος προτείνεις. Πράγματι είσαι αντιφατικός! Ωστόσο, επειδή είμαι αισιόδοξος άνθρωπος περιμένω τις δημιουργικές σου προτάσεις για το τι μπορούμε ακόμα να κρατήσουμε ζωντανό σε αυτόν τον τόπο. Αλλωστε και ο κος Ρουσσουνέλλος γι' αυτό το λόγο πιστεύω ότι έγραψε το κυρίως άρθρο του. Με πολύ καλή διάθεση....
Ου παντός πλυν’... ες Μύκονον!
Τελικά, είχανε δίκιο οι πρόγονοί μας. Δεν είναι εύκολο για τον καθένα μας να πλύν’ τα πόδια του όπου εκείνος θέλει. Στην Κόρινθο, στην Ανάφη, στη Φολέγανδρο, στον Λαγανά, στη Μύκονο, σε …χτικιάζουν οι βαρκαρόλες.
Πολλή χαρά μου έδωσε ο φίλος Αλέκος με τον υποστηρικτικό του λόγο. Την ίδια χαρά πήρα που βλέπω κι άλλους να ‘χουν έγνοια για τον τόπο. Τον κάθε τόπο. Κυρίως γιατί έρχομαι να συμφωνήσω μ’ εκείνους που λένε πως τόπος είναι οι άνθρωποι. Εμ, πώς αλλιώς, καθώς όλοι μας με ανθρώπους καλούμαστε να ζήσουμε!
Φίλοι, θα μου επιτρέψετε δυο λόγια.
Ζω στο νησί περί τους δώδεκα μήνες τον χρόνο. Τα τελευταία μάλιστα 49 χρόνια με μικρά διαλείμματα λόγω σπουδών και στρατιωτικού. Άρα δικαιούμαι να γνωρίζω αρκετά καλά τον πόνο όσων βλέπουν γύρω τους να χτίζεται μια καθημερινότητα με υλικά κατεδαφίσεως αγαπημένων στοιχείων αισθητικής, πολιτισμού, πολιτικών κατακτήσεων. Μην απατάσθε. Δεν συμβαίνει εδώ κάτι διαφορετικό απ’ ότι συμβαίνει σε οποιαδήποτε πόλη-κράτος της ελληνικής επι-κράτειας.
Απλά εδώ η επίθεση ήταν μεγαλύτερη:
-από εμάς τους ίδιους,
-από κρατικούς φορείς,
-από επενδυτές,
-από επισκέπτες «περιηγητές»
Η μεγαλύτερη πληγή σ’ έναν τέτοιο τόπο, είναι η οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη εξουσία, απ’ όπου κι αν αυτή πηγάζει. Από τον φοβιτσιάρη πλην εξουσιαστή πίσω από το γραφείο του υπαλληλίσκο, ως την μεγίστη εξουσία του μαιτρ παραλίας που σου εξασφαλίζει …ξαπλώστρα δίπλα στη Μαστροκώστα!
Όσο για τους άλλους άρχοντες: της τοπικής πολιτικής και της διοίκησης, στ’ άκουσμά τους «ανθρώπινο κρέας μου μυρίζει». Για αυτό και κουράστηκα ν’ ακούω προοδευτικές θεωρίες, που περιλαμβάνουν προγράμματα Αποκέντρωσης και άλλα συναφή.
Εκτός κι αν έχεις εξασφαλίσει ανθρώπους που τα θετικού προσήμου προτερήματα, πολλαπλασιάζονται με θετικού προσήμου ήθος. Έχεις;
Δεν δίνεις ποτέ σε κακομαθημένο παιδί ένα μαχαίρι. Δίνεις;
Δημήτρης Ρουσουνέλος
Υ.Γ. Χαίρομαι που αυτή μου η παρέμβαση εδώ και σε ακόμα έναν «τόπο» με έκανε να αποκτήσω το δικό μου blog, σαν μια τυπική διαδικασία απόκτησης δικαιώματος παρέμβασης σε μια τέτοια συζήτηση που επαναλαμβάνω για μένα δεν αφορά μόνο το νησί μου.
Δημοσίευση σχολίου