ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΧΥΜΑ

Εχω πολλά, (όλα τα), ελαττώματα. Είμαι άνθρωπος χαοτικός, ανίκανος να παλέψω με τις λεπτομέρειες της καθημερινότητας. Είμαι αφηρημένος, κάποιος πρέπει να με ακολουθεί για να μαζεύει αυτά που μονίμως ξεχνάω. Είμαι ακατάστατος και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες μου όλα τα πράγματα στο γραφείο, στη βιβλιοθήκη, στα ντοσιέ βρίσκονται ΠΑΝΤΑ στη λάθος θέση.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι το ίδιο, σε χειρότερη μάλιστα μορφή, συμβαίνει και μέσα μου. Πλήρης ανικανότητα αρχειοθέτησης σκέψεων, αναμνήσεων, συναισθημάτων. Ολα χύμα, όλα ένα μπερδεμένο κουβάρι. Περί αναπηρίας πρόκειται που την πληρώνω καθημερινά και συνεχώς μεχρι τη στιγμή φαντάζομαι που θα μου φορέσουν το "ξύλινο παλτό".

Αφορμή γι αυτές τις παραδοχές είναι η φωτο του μικρού Παλαιστίνιου που ο "γνωστός άγνωστος" φίλος βοήθησε να ανέβει στο προφιλ μου. Τραβήχτηκε στη Ραμάλα την ημέρα της κηδείας του Γιασερ Αραφατ. Του είχα ζητήσει να βγάλει τα γυαλιά αλλά δεν δέχτηκε...

Η εικόνα του πιτσιρικά με πλημμύρισε ξαφνικά με συναισθήματα, παραστάσεις, σκέψεις και μνήμες επώδυνες.

Οτι και να διαβάσει κάποιος, οσες διηγήσεις κι αν ακούσει, όσα βιντεο κι αν δει είναι αδύνατο να κατανοήσει το φασισμό του Ισραηλίτικου κράτους. Η Ραμάλα είναι περικυκλωμένη, είναι ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Φυλάκια, πολυβολεία, αγκαθωτά συρματοπλέγματα κρατάνε τις εισόδους της πόλης απόλυτα ελεγχόμενες απο τον Ισραηλινό στρατό.

Αυτοί οι τύποι στο Χόλυγουντ αν θέλουν να γυρίσουν μια ακόμη ταινία για το γκέτο της Βαρσοβίας ας μην ξοδευτούν για σκηνοθέτες και σκηνικά. Είναι όλα και όλοι εκεί, στη Ραμάλα. Δεν λείπει απολύτως τίποτα, κυρίως δεν λείπει η ναζιστική, υπεροπτική, γουρουνίσια συμπεριφορά των "ανθρωποφυλάκων".

Οσοι και οσες απο τους παλαιστίνιους δουλεύουν σε εργοστάσια ή στα χωράφια -είναι οι περισσότεροι- έξω απο την πόλη, υποχρεώνονται να περιμένουν 2,5 και 3 ώρες κάθε μέρα για να περάσουν απο τους σαδιστικούς, εξευτελιστικούς πολλές φορές ελέγχους. Το ίδιο και στην επιστροφή τους αργά το απόγευμα. Αν καθυστερήσεις έχασες, μετά τη δύση του ηλίου κανείς δεν επιτρέπεται να βγει ή να μπει στην πόλη.

Πέρασε περισσότερο απο χρόνος και ντρέπομαι που το θυμικό επικρατεί της λογικής.

Ντρέπομαι που δεν μπορώ να περιγράψω τις εικόνες και τις συνθήκες στο βομβαρδισμένο αρχηγείο-κατοικία του Αραφατ.

Ντρέπομαι κυρίως που δεν προλάβαμε να κάνουμε τη σκέψη, πράξη. Μια συναυλία δηλαδή του Μίκη και της Φαραντούρη με το "Μαουτχαουζεν" έξω απο το πολιορκημένο αρχηγείο. Θα ήταν μία απο τις λίγες ευκαιρίες που ο γέροντας Αραφατ θα μπορούσε να περπατήσει ελεύθερα στο προαύλιο του σπιτιού του...

Ντρέπομαι που είμαι τόσο χύμα κι έχασα σημειώσεις για εντυπώσεις, συνομιλίες, συναισθήματα εκείνων των ημερών. Σημείωσεις και για την "άλλη" πραγματικότητα -δευτερεύουσα ίσως αλλά παρούσα- αυτή της ίντριγκας, του χρηματισμού, του ανατολίτικου παλαιοκομματισμού μέσα στη Ραμάλα, μέσα στο παλαιστινιακό κίνημα...