Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΑΝΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΡΩΝΑΪΟ By Robin Wright "The NEW YORKER"

                                                                                                                     March 2, 2020

Σεκιουριτάς μόνος του σε αγώνα  baseball που έγινε σε άδειο στάδιο στο Τόκιο την Κυριακή που μας πέρασε.

Όπως και στην δραματική ταινία η "Ζώνη του λυκόφωτος", εξ αιτίας της απόκοσμης αβεβαιότητας ο κόσμος “κλείνει” όλο και πιο πολύ κάθε μέρα, καθώς η πανδημία των κοροναϊών επιταχύνει σε εξήντα χώρες σε έξι ηπείρους - όλες σε μόλις εννέα εβδομάδες.

Δεν υπάρχει πλέον μια ψευδαίσθηση ότι η μόλυνση μπορεί να περιοριστεί. Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Ο Marc Lipsitch, επιδημιολόγος του Χάρβαρντ και ο διευθυντής του Κέντρου για τη Δυναμική των Μεταδοτικών Ασθενειών, εκτιμά ότι μεταξύ σαράντα τοις εκατό και εβδομήντα τοις εκατό των περίπου πέντε δισεκατομμυρίων ενηλίκων στον κόσμο θα μολυνθούν από τον ιό, ο οποίος πρωτοαναφέρθηκε στην Κίνα, στα τέλη Δεκεμβρίου.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έφτασαν σε ένα σημείο καμπής το Σαββατοκύριακο, καθώς οι περιπτώσεις ασθενείας - που απομονώθηκαν αρχικά στην Καλιφόρνια, στο Όρεγκον και στην πολιτεία της Ουάσιγκτον, στη Δυτική Ακτή - επιβεβαιώθηκαν στο Ιλλινόις, στα Μέσοδυτικά, και στη Νέα Υόρκη, στο Ρόουντ Άιλαντ, στην Φλόριντα, στην Ανατολική Ακτή. (Τη Δευτέρα, τέσσερις νέοι θανάτοι από κοροναϊό ανακοινώθηκαν στην πολιτεία της Ουάσινγκτον, φέρνοντας το σύνολο σε έξι.)

Για τους Αμερικανούς, το πρόβλημα δενείναι πλέον να σταματήσουν την παλίρροια ενός ξένου παθογόνου παράγοντα. "Η έμφαση έχει μετατοπιστεί - από το να τους εμποδίσουμε να μας μολύνουν στο να σταματήσουμε να μολύνουμε ο ένας τον άλλο", είπε ο Lipsitch. "Δεν υπάρχει αμερικανική εξαίρεση στην έκθεση σε κοροναϊό."

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η μετάδοση είναι πιθανό να είναι ήδη πολύ μεγαλύτερη από τις ενενήντα δημοσιευμένες περιπτώσεις τη Δευτέρα, λόγω της αποτυχίας των αρμόδιων υπηρεσιακών παραγόντων των ΗΠΑ να κάνουν επαρκή σε ποσότητα τεστ. "Δεν βρήκαμε εκατοντάδες ή χιλιάδες περιπτώσεις επειδή δεν ψάχνουμε αρκετά", δήλωσε ο Lipsitch. "Δεν έχουμε απαραίτητο αριθμό των τεστ για να μάθουμε τι συμβαίνει. Έχουμε εξετάσει σε μεγάλο βαθμό ανθρώπους που είχαν σχέση με την Κίνα ή περιοχές υψηλού κινδύνου. " Αυτό είναι πολύ χαμηλό, είπε.

Αποκάλεσε την αρχική απάντηση των ΗΠΑ "εντελώς ανεπαρκή".

Ο Lipsitch μου είπε ότι η απάντηση της κινεζικής κυβέρνησης στην επαρχία του Hubei, στο επίκεντρο της επιδημίας του κοροναϊού, ήταν πιο εμπεριστατωμένη από την προσέγγιση που έχει γίνει μέχρι τώρα στις ΗΠΑ από τη διοίκηση Trump. Στην επαρχία Γκουανγκντόνγκ, οι Κινέζοι υπάλληλοι υγείας εξέτασαν περισσότερους από τριακόσιες χιλιάδες ασθενείς στις λεγόμενες κλινικές πυρετού, όπου παρατηρούνται άνθρωποι που πιστεύουν ότι έχουν πυρετό οποιασδήποτε προέλευσης. Αντίθετα, οι Η.Π.Α. δοκιμάζουν μερικές μεμονωμένες περιπτώσεις. "Η απάντηση της κυβέρνησής μας ήταν κάτι σαν ένα τοις εκατό - ή λιγότερο - απ 'ό, τι έκανε η Κίνα", δήλωσε ο Lipsitch.

Η Ασία και η Ευρώπη αντιδρούν επίσης ταχύτερα στην εκδήλωση. Διαταραχές έχουν επηρεάσει ουσιαστικά κάθε πτυχή της δημόσιας ζωής εκεί. Η Ιαπωνία έκλεισε όλα τα σχολεία, από Δευτέρα έως και τον Απρίλιο, απομακρύνοντας από τα σχολεία δεκατρία εκατομμύρια μαθητές και αφήνοντας τους γονείς τους να παλεύουν να βγάλουν άκρη τι θα κάνουν με τα παιδιά τους.
Το Σάββατο, τα παιχνίδια του μπέιζμπολ παίζονταν χωρίς κοινό, μετά από εντολή της ιαπωνικής κυβέρνησης να ακυρώσει ή να αναβάλει αθλητικές και ψυχαγωγικές εκδηλώσεις: ο Seiya Inoue, από τους Chiba Lotte Marines, αγωνίστηκε εναντίον του Tohoku Rakuten των Golden Eagles σε ένα κενό στάδιο. Τα μοντέλα στην επίδειξη μόδας Tokyo Girls Collection περπάτησαν στο διάδρομο χωρίς θεατές. Και τα άλογα στο Racecourse της Nakayama έτρεχαν χωρίς θεατές.

Σαν σημάδι των κινδύνων που έρχονται, ένας πλοιοκτήτης κρουαζιερόπλοιων στην Ιαπωνία υπέβαλε αίτηση χρεοκοπίας τη Δευτέρα, λόγω των πολλών ακυρώσεων των νυχτερινών κρουαζιέρων που κάποτε μεταφέρανε ως χίλια άτομα γύρω από τα αξιοθέατα του Κόμπε. Η τύχη των θερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Τόκιο ελιναι αβέβαιη.

Στη Νότια Κορέα, η κυβέρνηση σκοπεύει να διώξει τον ηγέτη της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού του Shincheonji για βαριά αμέλεια ή δολοφονία, επειδή εξήντα τοις εκατό των περισσότερων από τέσσερις χιλιάδων επιβεβαιωμένων περιπτώσεων της χώρας είναι μέλη της αίρεσης. Η BTS, μία από τις δημοφιλέστερες μουσικές ομάδες της χώρας, ακύρωσε τις ημερομηνίες περιοδείας που προγραμματίζονται για τον Απρίλιο στη Σεούλ, ενώ η αμερικανική pop-punk μπάντα Green Day αναβάλλει τα shows στην Ασία.

Στην Ευρώπη, η Ιταλία έχει τοποθετήσει σε καραντίνα έντεκα πόλεις – με πληθυσμό πάνω από από πενήντα χιλιάδες ανθρώπους - που πλήττονται από τον κοροναϊό, ενώ η φημισμένη όπερα La Scala, στο Μιλάνο, έκλεισε. Παρά τις προφυλάξεις, ο αριθμός των επιβεβαιωμένων περιπτώσεων στην Ιταλία αυξήθηκε κατά πενήντα τοις εκατό κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου.

Την Κυριακή, το προσωπικό του Λούβρου, το πιο πολυάσχολο μουσείο του κόσμου, ψήφισε να κλείσει τις πόρτες του, εξαιτίας του φόβου ότι το ίδρυμα του Παρισιού - και οι δεκάδες χιλιάδες μηνιαίοι επισκέπτες του - θα μπορούσε να αποτελέσει έδαφος αναπαραγωγής του ιού. Η Γαλλία, η οποία έχει περισσότερες από εκατό περιπτώσεις, θέσπισε εθνική απαγόρευση όλων των δημόσιων εκδηλώσεων που συγκεντρώνουν περισσότερους από πέντε χιλιάδες ανθρώπους.

Η Ελβετία απαγόρευσε όλες τις εκδηλώσεις με περισσότερους από χίλιους συμμετέχοντες, ακυρώνοντας αμέσως το επικείμενο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης.

Στην Ισπανία, η εμπορική έκθεση Mobile World Congress στη Βαρκελώνη ακυρώθηκε.

Η Γερμανία, όπου εννέα από τα δεκαέξι κράτη της χώρας έχουν αναφέρει περιπτώσεις κορωναϊού, ακύρωσε μία από τις σημαντικότερες εμπορικές εκθέσεις για ταξίδια και τουρισμό στον κόσμο, που πρόκειται να πραγματοποιηθεί στο Βερολίνο.

Η Ελλάδα ακύρωσε όλες τις δραστηριότητες που σχετίζονται με την ετήσια γιορτή καρναβαλιού.

Στη Μέση Ανατολή, το Ιράν, ένα καυτό σημείο διασποράς του κοροναϊού, με το υψηλότερο ποσοστό θνησιμότητας στον κόσμο, ακύρωσε τις προσευχές της Παρασκευής και έκλεισε σχολεία και πανεπιστήμια σε είκοσι τέσσερις από τις τριάντα μία επαρχίες του.

Η Σαουδική Αραβία, ο θεματοφύλακας των ιερών τοποθεσιών του Ισλάμ, απαγόρευσε ξένους προσκυνητές.

Το Κατάρ ακύρωσε το Grand Prix μοτοσικλέτας, το οποίο είχε προγραμματιστεί να ξεκινήσει την Κυριακή.

Το Μαρόκο ανακοίνωσε ότι αναβάλλει όλες τις αθλητικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, παρόλο που δεν έχει επιβεβαιωμένα κρούσματα - ακόμα. "Δεν είναι καιρός για φόβο", δήλωσε την Πέμπτη ο επικεφαλής της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας Tedros Adhanom Ghebreyesus. "Αυτή είναι η ώρα να αναλάβουμε δράση για την πρόληψη λοιμώξεων και να σώσουμε ζωές τώρα".

Tην Παρασκευή, οι Αμερικανοί άρχισαν να προετοιμάζονται για πιθανά κλεισίματα καταστημάτων και καραντίνα. Όταν οι πρώτες περιπτώσεις ήταν ακόμα τρία χιλιόμετρα μακριά, στη Δυτική Ακτή, πολλά καταστήματα εκεί που ζω, στην Ουάσινγκτον DC, ξέμειναν από τα μαντηλάκια Purell, Clorox και τα γάντια καθαρισμού και τα χαρτιά υγείας και λαχανικά σε κονσέρβα και ζυμαρικά. "Ξεπουλήσαμε κάθε κονσέρβα με φασόλια που υπήρχε στο κατάστημα το βράδυ της Παρασκευής," μου είπε ένας διευθυντής σε έναν τοπικό Trader Joe.

Ωστόσο, η αυξανόμενη εμφάνιση του δημόσιου πανικού μπορεί να είναι κάτι καλό. Ο Lipsitch κάλεσε τα προληπτικά βήματα να είναι λογικά. "Οι άνθρωποι είναι κατανοητά συγκεχυμένοι. Έχω πει στους ανθρώπους να κάνουν λεύκανση και καθαριστικά που σχετίζονται με το οινόπνευμα και αρκετές μήνες προμήθεια φαρμάκων και τα παρόμοια », μου είπε. "Αυτό δεν σημαίνει ότι θα χρειαστεί να τα χρησιμοποιήσετε, αλλά υπάρχει μια καλή πιθανότητα ότι θα το κάνετε".

Οι επιστήμονες της συμπεριφοράς, οι ψυχολόγοι και οι επιδημιολόγοι αποφεύγουν να χρησιμοποιήσουν τη λέξη «πανικός». "Προτιμάμε να σκεφτούμε με όρους συμπεριφοράς, υπό συνθήκες αβεβαιότητας", μου είπε η Kathleen Tierney, κοινωνιολόγος στο Ινστιτούτο Επιστημονικής Συμπεριφοράς, στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο, Boulder.
Ο Baruch Fischhoff, ψυχολόγος στο πανεπιστήμιο Carnegie Mellon και πρώην πρόεδρος της Εταιρείας Ανάλυσης Κινδύνου, δήλωσε ότι ο πανικός έχει τρεις μορφές, μόνο μία από τις οποίες ισχύει για το εύρος των αντιδράσεων στην κρίση του κοροναϊού.
Η πιο βασική μορφή είναι η αίσθηση πανικού, την οποία οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται κάποια στιγμή, είπε ο Fischhoff. Είναι κακό για την ποιότητα ζωής, αλλά δεν συνδέεται με συγκεκριμένη συμπεριφορά. οι περισσότεροι άνθρωποι το αισθάνονται κάποια στιγμή, αλλά δεν κάνουν κάτι γι αυτό.
Ο δεύτερος τύπος πανικού επιτρέπει στο άγχος να ξεπεράσει τις κανονικές, αιτιολογημένες απαντήσεις. Αλλά και αυτό είναι αρκετά σπάνιο, δείχνει η έρευνα. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν χάνουν τον εαυτό τους τον εαυτό τους. «Η ιδέα του μαζικού πανικού που τρέχει στους δρόμους και εγκαταλείπει την κανονική συμπεριφορά είναι ο μύθος του πανικού», είπε ο Fischhoff. "Αυτό είναι το είδος του πανικού που βλέπετε περισσότερο στις ταινίες παρά στην καθημερινή ζωή. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι άνθρωποι λειτουργούν μαζί. "

Μια διαρκής εικόνα από την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου είναι οι άνθρωποι που τρέχουν για να φύγουν μακριά από το σημείο. Όμως, η εκκένωση από τους ίδιους τους πύργους - καθεμιά με πάνω από εκατό ορόφους - ήταν "εξαιρετικά τακτοποιημένη", δήλωσε ο Fischhoff. "Η έξοδος είχε ροή . Σε μια φρικτή κατάσταση, οι άνθρωποι ήταν γενναίοι και πολύ σωστοί. "

Ο τρίτος τύπος πανικού είναι ο τύπος που παρατηρείται - μεταξύ των ανθρώπων σε ευρέως διαφορετικές κοινωνίες – μετά την εμφάνιση του κορωναϊού.
Περιλαμβάνει την αγορά και τη συσσώρευση αγαθών. "Αντικατοπτρίζει τη στάση 'καλύτερα ασφαλής παρά μετανοιωμένος", δήλωσε ο Tierney, ο κοινωνιολόγος. Τα καλά νέα είναι ότι οι άνθρωποι στέκονται στην ουρά , έστω κι αν είναι μεγάλη. με τακτοποιημένο τρόπο για να αγοράσουν τρόφιμα. Κανείς δεν σπάζει τη σειρά στο Trader Joe για να έχει πρόσβαση στα αγαθά.

Ωστόσο, η αγορά πανικού αντικατοπτρίζει επίσης την έλλειψη πίστης στην κυβέρνηση. "Εάν δεν πιστεύετε ότι οι άνθρωποι που έχουν σαν δουλειά τους - είτε εκλεγμένοι είναι είτε διορισμένοι - την διαχείριση μιαε κρίσης ή να φροντίσουν για όλους σε μια δύσκολη κατάσταση, τότε νομίζετε ότι ο καθένας υπάρχει μόνο για τον εαυτό του", δήλωσε ο Fischhoff.

Αυτή η συμπεριφορά μπορεί να είναι λανθασμένη , αλλά εξακολουθεί να είναι μια αιτιολογημένη συμπεριφορά. "Εάν πιστεύουν οι άνθρωποι ότι είναι πιθανόν να παραμείνουν κλειδωμένοι στα σπίτια τους για ένα χρονικό διάστημα, όπως συνέβη σε ορισμένα μέρη του κόσμου και δεν γνωρίζουν την πιθανότητα κινδύνου και δεν γνωρίζουν αν κάποιοι θα φροντίσουν γι αυτούς, τότε δεν είναι παράλογο να πουν: «καλύτερα να φροντίσω τον εαυτό μου». «Οι άνθρωποι που αγοράζουν αγαθά αισθάνονται ότι αγοράζουν την ειρήνη του μυαλού, είπε. "Ποιο είναι το κόστος για μένα αν αγοράσω μη αυπαθή τρόφιμα νωρίτερα αντί για αργότερα; Ποιες είναι οι πιθανότητες να τις χρησιμοποιήσω, ακόμα κι αν δεν μου αρέσουν πολύ τα φασόλια; " Ο Fischoff πρόσθεσε. "Η ιστορία μπορεί να τους αποδείξει είχαν δίκιο - και θα καταλήξουν να τρώνε πολλά φασόλια." Στο τέλος, ωστόσο, "Είναι πραγματικά μια αντανάκλαση της αποτυχίας της ηγεσίας."

Η γρήγορη ταχύτητα του κοροναϊού και το εύρος της μόλυνσης του έχουν προκαλέσει έκπληξη στις κυβερνήσεις και στους ειδικούς της δημόσιας υγείας. "Το covid-19 εξελίσσεται ως ένας εξαιρετικά ευφυής εξελικτικός αντίπαλος", έγραωε ο γνωστικός επιστήμονας Samuel Paul Veissière την Πέμπτη για το περιοδικό Psychology Today.

Αντίθετα, η Έμπολα ήταν ένας "μάλλον ηλίθιος ιός", επειδή σκοτώνει τον οικοδεσπότη της. Ο κορωναϊός είναι διαφορετικός.

"Με την εκμετάλλευση των τρωτών σημείων της ανθρώπινης ψυχολογίας που εκτρέφονται επιλεκτικά από τους παθογόνους προγόνους της, έχει ήδη κλείσει πολλά από τα σχολεία μας, συνέτριψε τη χρηματιστηριακή μας αγορά, αύξησε τις κοινωνικές συγκρούσεις και ξενοφοβία, ανασχημάτισε τα μεταναστευτικά μας πρότυπα και εργάζεται για να μας συγκρατήσει σε ομοιογενείς χώρους μπορεί να συνεχίσει να εξαπλώνεται. "

Τα κακά νέα, είπε, είναι ότι οι άνθρωποι που ζουν σε πυκνοκατοικημένες περιοχές είναι "πολύ πιθανό" να συμβάλλουν στον ιό - "αν όχι φέτος, το επόμενο έτος ή το μεθεπόμενο έτος καθώς υφίσταται το εποχιακό πρότυπο της παγκόσμιας μετανάστευσης". Τα καλά νέα είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα πεθάνουν από αυτό, δήλωσε ο Veissière.

Αυτό μπορεί να μην είναι καθησυχαστικό στις αβέβαιες πρώιμες φάσεις μιας νέας παγκόσμιας ασθένειας. Αλλά θα ήταν επίσης λάθος να πιστεύουμε στην πλήρη καταστροφή από τον ιό ή από την την αντίδραση σε αυτόν, λένε οι επιδημιολόγοι και οι ψυχολόγοι.

"Αυτά το που βλέπουμε στις ταινίες καταστροφών δεν είναι ο τρόπος που συνήθως οι άνθρωποι αντιδρούν - και νομίζω ότι θα ισχύσει το ίδιο και στην αντιμετώπιση της πανδημίας του κορωναϊου", δήλωσε ο Tierney. «Περιμένω περισσότερο συντεταγμένη κοινωνική συμπεριφορά και όχι αντικοινωνική συμπεριφορά». Και ίσως πολλά ψώνια.


ΥΓ. Η μετάφραση από τα Αγγλικά έγινε με τη βοήθεια του Google. Έκανα παρεμβάσεις και διορθώσεις εκεί που ο γκούγκλης έβαζε τα συνηθισμένα παλαβά του. Επομένως σχωρνάτε τα λάθη.

Robin Wright has been a contributing writer to The New Yorker since 1988. She is the author of “Rock the Casbah: Rage and Rebellion Across the Islamic World.”

ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ. ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ;

...είναι το ερώτημα.

Πως πορευόμαστε από εδώ και πέρα μετά το ιδρυτικό Συνέδριο; Τι είναι εκείνο που πρέπει να γίνει ώστε να αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη δυναμική το εγχείρημα;
Πως αντιμετωπίζει κανείς την αποκαλυπτική σιωπή των ΜΜΕ σε οτιδήποτε θετικό υπάρχει γύρω από τις εξελίξεις στο Κίνημα;
Πως ξεπερνιούνται αδυναμίες πολιτικές και υστερήσεις οργανωτικές;
Πως συντίθεται απόψεις ανθρώπων με διαφορετικές καταβολές, βιώματα και κάποιες φορές αποκλίνοντες στόχους;

Απαντήσεις υπάρχουν ενδεχομένως πολλές. Εγώ θα σκιαγραφήσω κάποιες πρώτες δικές μου σκέψεις.

Να πω από την αρχή ότι όλα αυτά που πολλοί περιγράφουν σωστά  ως αδυναμίες είναι εκείνα τα σημεία που μπορεί να κάνουν την διαφορά. Αν δηλαδή χρησιμοποιήσουμε αυτές τις αδυναμίες ως όπλο για πολιτική δουλειά. Και εξηγούμαι.

1) Βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα την πρόκληση των διαφορετικών αφετηριών και πολιτικών προσεγγίσεων. Και αν σε επίπεδο ηγεσίας η πανσπερμία διαφορετικών προσεγγίσεων κάνει αντικειμενικά ζημιά στην εικόνα του φορέα, το αντίθετο συμβαίνει στο επίπεδο της βάσης.

Προσωπικά θα ήμουνα ιδιαίτερα ευτυχής αν συμμετείχα σε δράσεις και πρωτοβουλίες σε τοπικό επίπεδο, γειτονιά, δήμο, χωριό, χώρο εργασίας με συντρόφους από όλες τις συνιστώσες. Να πάρουμε δηλαδή πρωτοβουλίες πολιτικές για τοπικά προβλήματα, να συζητήσουμε, να διαφωνήσουμε  πολιτικά αν  χρειαστεί αλλά τελικά να συνθέσουμε κοινές δράσεις για πράγματα που αγγίζουν τους πολίτες και την καθημερινότητα τους.

Δεν πρέπει και δεν μπορεί να υπάρχει ο φόβος ότι μπορεί να γίνει λάθος παρέμβαση ή απόκλιση από τις θέσεις του Κινήματος Αλλαγής από πρωτοβουλίες που θα πάρουν σύντροφοι και συντρόφισσες σε τοπικό επίπεδο. Τις περισσότερες φορές ΔΕΝ θα γίνει λάθος και το θετικό αποτέλεσμα της παρουσίας και της επαφής με πολίτες σε προσωπικό και άμεσο επίπεδο θα είναι πολλαπλά ευεργετικό.

2) Εξαγγέλθηκε από την Πρόεδρο ότι σύντομα θα ξεκινήσει μια περίοδος εξωστρέφειας με την έννοια ότι όλα τα προβεβλημένα στελέχη θα βρεθούν σε όλη τη χώρα προκειμένου να μεταφέρουν το μήνυμα του Κινήματος Αλλαγής και το Πρόγραμμα του. Πολύ σωστά αλλά ΔΕΝ αρκεί μόνο η εκδήλωση με κεντρικά στελέχη όσο επιτυχημένη και αν είναι.
Το κρίσιμο μέγεθος είναι το πριν και το μετά από κάθε εκδήλωση τέτοιου είδους. 
Αν δεν είσαι έτοιμος και ικανός να κεφαλαιοποιήσεις πολιτικά το αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών παρεμβάσεων σε τοπικό επίπεδο με συγκεκριμένο και μετρήσιμο τρόπο τότε ρίχνεις νερό σε τρύπιο βαρέλι. Και αυτό είναι ευθύνη των τοπικών μελών και στελεχών. Είναι οι μόνοι που πρέπει και μπορούν να το κάνουν. Και θα είναι ασφαλώς πολύ πιο εύκολο αν τους δοθεί και ένα ενιαίο γενικό πλαίσιο για τους τρόπους και τις μεθόδους που μπορεί να γίνει.

3) Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και η Ν.Δ ελέγχουν το 95% των ΜΜΕ. Πρέπει να έχουμε ως δεδομένο ότι η αρνητική στάση τους απέναντι μας μέχρι τουλάχιστον τις εκλογές δεν θα αλλάξει. 
Αν δεν το καταλάβουμε αυτό και αντιθέτως προσδοκούμε ξεροκόμματα πρόσβασης στα ΜΜΕ είμαστε σφαγμένοι από χέρι.

Είναι επίσης τραγικό πιστεύω να μην εκμεταλλευόμαστε αυτήν ακριβώς την αδυναμία και να την μετατρέψουμε σε δύναμη επικοινωνιακού πολέμου. Χρησιμοποιώντας δηλαδή τις άπειρες τεχνολογικές δυνατότητες για έναν καταιγιστικό επικοινωνιακό ανταρτοπόλεμο με θετικό πρόσημο.  Λέω με θετικό πρόσημο γιατί αυτός ο ανταρτοπόλεμος δεν θα είναι εναντίον των ΜΜΕ, δεν θα τα βάζει απέναντι αλλά θα προωθεί αποκλειστικά και θα επεξηγεί τις θέσεις και τις προτάσεις μας.

Και βεβαίως δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα της αυτοϊκανοποίησης με τις αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή της αποστολής δεκάδων χιλιάδων mails και να θεωρήσουμε ότι επικοινωνούμε με αυτό τον τρόπο τις θέσεις μας. Τίποτα δεν αντικαθιστά την αμεσότητα της ανθρώπινης επαφής και της κουβέντας πρόσωπο με πρόσωπο.
Και εδώ ερχόμαστε και πάλι στον πυρήνα της λύσης που είναι πιστεύω οι πρωτοβουλίες και η ενεργοποίηση μελών και στελεχών σε τοπικό επίπεδο.

Άρα δεν θα πρέπει να φοβηθούμε την δυνατότητα των ομάδων πρωτοβουλίσς σε τοπικό επίπεδο να κάνουν χρήση του λογότυπου του Κινήματος και να εκδόσουν ενημερωτικό φυλλάδιο για τις τρέχουσες εξελίξεις, ή ακόμα καλύτερα για τοπικά προβλήματα, και να τα μοιράσουν χέρι με χέρι στη γειτονιά, στο Μετρό, στο λιμάνι, στο χώρο δουλειάς. Και μη μου πείτε το αστείο επιχείρημα του κόστους γιατί θα σας πω ότι ένα πακέτο 500 σελίδων χαρτιού κάνει 2,80 ευρώ και μαζί με την εκτύπωση το κόστος δεν ξεπερνάει τα 10 ευρώ.

Και τέλος το θεωρώ εξίσου τραγικό να μην δημιουργήσει άμεσα το Κίνημα ένα WebRadio. Με 3ωρες ή 4ωρες κατ΄αρχήν  παραγωγές σε σταθερές ώρες και καθημερινά. Έτσι ώστε να υπάρχει μια σταθερή και μόνιμη αναφορά ενημέρωσης για τα μέλη και τους φίλους του Κινήματος.

Και μη μου μιλήσετε πάλι για κόστος γιατί θα σας πω ότι ξέρω πως υπάρχουν δεκάδες συντρόφισσες και σύντροφοι  που μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις εθελοντικά. Τόσο στο επίπεδο της τεχνικής κάλυψης όσο και στο επίπεδο της παραγωγής.
Πολύ περισσότερο, υπάρχουν νεολαίοι που μπορούν να καλύψουν με φαντασία και πρωτοτυπία το μεγαλύτερο μέρος των αναγκών.
Ας τολμήσουμε και ας τους εμπιστευθούμε.

Δεν προσκομίζω σοφίες, τρόπους παρουσίας και δράσης στην κοινωνία σκέφτομαι.
ΟΛΑ τα άλλα όπως ποιός θα είναι ή δεν θα είναι στην Κεντρική Επιτροπή και πως αυτή θα συγκροτηθεί ουδόλως με απασχολούν και συγνώμη γι αυτό αν δεν το θεωρούν κάποιοι σωστό.

ΕΥΤΥΧΩΣ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ...

 ή μήπως γράφονται ΚΑΙ στην Ελλάδα;

Ο   ΚΙΜ ΓΙΟΝΓΚ- ΟΥΝ  ΩΣ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΣ   άρθρο του Νι  Γκιο-Νι

Το ερέθισμά  μου  για  το κείμενο  αυτό, ήταν  οι  ποικίλες  απόψεις  του Κιμ Γιονγκ-Ουν  κυρίως  για την πολιτική  αλλά  εξίσου  σημαντικά  και  για  ζητήματα, που η  ανάλυσή  τους  τα  κατατάσσει σε αμιγή πνευματική ύλη.

Ο  πολιτικός  μας  χρησιμοποιεί  έναν μεικτό τρόπο  εκφράσεως  των  αναζητήσεών του άλλοτε  γράφοντας και άλλοτε μιλώντας,  με συνηθέστερο τον δεύτερο. Είναι  σε μιαν  εκφραστική  αντιδιαστολή  με τον άλλο διανοούμενο της πολιτικής, στην οποία  ανήκει πιά  μόνον  με αυτή την ιδιότητά  του , τον Παρκ Τσαν - Γουν. Ο τελευταίος  προτιμά  την  γραφή.

Ωστόσο ο προφορικός λόγος του  Κιμ Γιονγκ-Ουν, πολύ  εμπεριστατωμένα  μπορεί να  αποτυπωθεί στο χαρτί  ως όλον σώμα, που αποτελείται από μερικές ή περισσότερες  αφηγηματικές διαδραστικότητες, η κάθε  μια  των οποίων αποτελεί πιθανόν προαπαίτηση  της επόμενης, ωστόσο μπορεί να υπάρξει και νοηματικά αυτούσια  για τον δυνητικό αναγνώστη.

Αν  μαζέψει κανείς κύριες παρεμβολές και τις ενώσει με μια νοητή  γεωμετρική  εστιγμένη, έχουμε μια σχεδόν ή ακριβώς πλήρη διήγηση  της καταστάσεως των ελληνικών πεπραγμένων.

Στις ομιλίες, που πραγματοποιεί ή στις  παρεμβάσεις του σε  πνευματικές  συναθροίσεις , παρουσιάζεται έντονο το επιχειρηματολογικό  στοιχείο , που εδράζεται στις  κοινωνικές ή  φιλοσοφικές ή λογοτεχνικές  επιλογές του. Σε  ένα κοινό , που παρά την καλή του προαίρεση  στο να ακούει ,δύσκολα μπορεί να αντέξει τις αλληλουχιακές  προσαρμογές του Μπιουνγκ Τσουλ-Χαν, του Κιμ Ιλ-Γιουνγκ ως αποδεικτικές εδράσεις της σημερινής ή και παλιότερης πραγματικότητας.

Ωστόσο μια προσεκτική και καθόλου με απαιτήσεις ειδικού, συσχέτιση των λεγομένων του Κιμ Γιονγκ-Ουν , επιβεβαιώνει του  λόγου  το  αληθές  κατά  την κρίση μου.

Λένε πως οι πολιτικοί ηγέτες κατά κανόνα είναι πολύγοροι και γενικόλογοι. Η  τεκμηρίωση, όμως των απόψεων του πολιτικού, που μας απασχολεί, περισσότερο με παραπέμπει σε αλληλουχιακή – ή διαλεκτική, όπως τα ταύτιζε ο Μπιουνγκ Τσουλ-Χαν - αποδεικτική  θετικού επιστήμονος.

Όταν ας πούμε δέσεις όψεις του ποιητικού έργου του Κιμ Ναμ-Γιο για την Ελευθερία ως τα τρίσβαθα της “Γυναίκας της Σεούλ”, ανάγλυφα βλέπεις τον πρώιμο μπρουτάλ πατριωτικό – τότε – εθνικισμό  και τις  αναζητήσεις ενός ατελούς – έστω – διαφωτισμού.

Στις  προφορικές αναλύσεις – διδασκαλίες (υπάρχει κι αυτό ως αθέλητη δευτερεύουσα παράμετρος)  του παρόντος πολιτικού  γίνεται φανερή η αλλοίωση εντός της χρονικής πορείας παραμέτρων, οι οποίες πριν 100 ας πούμε χρόνια ήσαν προοίμια  εκσυγχρονιστικής  καινοτομίας. Κι όμως  σήμερα αυτές  αποτελούν ως παραμένουσες απαράλλακτες καθηλώσεις  διαστροφικού  χαρακτηριστικού, εδράσεις του υβριδικού ρεύματος διακυβέρνησης, που σχηματικά και ερευνητικά αποκαλείται εθνολαϊκισμός.

Τόσον η παρουσίαση του τελευταίου του βιβλίου τον περασμένο Απρίλιο για την αναζητούσα Ασία, όσο και οι παρεμβάσεις του – στέκομαι κυρίως  στις εκτός Κυβερνητικών Οργάνων  – βάζουν πολλούς  κρίκους στην μακριά  αλήθεια της αναζήτησης του ρόλου της χώρας, μέσα στην  περιδινούμενη Ασία αλλά και μέσα στον εαυτό της  και στην εμπλοκή στον  παμπόνηρο κυβερνητισμό του εθνοποπουλισμού. Θα προσέθετα μόνον εδώ, πως κατά την γνώμη μου όψεις του φαινομένου, υπήρχαν  ανέκαθεν ως μειοψηφικές τάσεις στα αστικά κόμματα (περιορισμένης εμβέλειας γκρίζες ζώνες), ασφαλώς προστατευμένες  από τις ορθολογικές πλευρές  των κυρίαρχων δυτικών  θεωρήσεων.

Και φυσικά  οριζοντίως.

Ο Κιμ Γιονγκ-Ουν  εντάσσεται ανεπιφύλακτα στην παρούσα Κορεάτικη διανόηση, με τις κατασκευές του και τις θεωρητικές του επινοήσεις  σε ένα ευρύ πεδίο, σε πρώτη ματιά αποσπασματικό αλλά σε προσεκτική  κατηγοριοποίηση ενιαίο .

Μπορεί κάποιος να διαφωνεί με την δομούμενη κατασκευή αξιωματικά, εξ υπαρχής ή μπορεί να συμφωνεί μερικώς. Έτσι γίνεται. Όμως με έναν ομολογουμένως  προσωπικό και ιδιότυπο τόνο,  ο – Πολιτικός και  Στρατιωτικός –  διανοούμενος της επικεφαλίδας συνεχίζει την μακριά λαμπρή παράδοση  αυτής της κατηγορίας: του Κιμ Ιλ-Γιουνγκ, του Τσονγκ Τσιν-Γουον, Του Κιμ Κι-Ριμ, του Κιμ Γιονγκ-Ιλ.....Η σταχυολόγηση των ονομάτων, προφανώς είναι  η πρώτη του μυαλού μου, είναι κι άλλοι  στην κατηγορία  αυτή.

Είναι  το κυρίως προφορικό – αλλά γιατί όχι και γραπτό –  κυλιόμενο διήγημα της ψυχαναλυτικής – να μού επιτραπεί η λέξη –  αυτογνωσίας των πολιτών , που συναποτελούμε ετούτη την χώρα ….Ή τουλάχιστον μια στέρεη εκδοχή της, υπαρκτή  πέρα από τον κυρίαρχο μύθο ….. στις  «Αλήθειες  των άλλων», για να θυμηθούμε  κλείνοντας  τον  Μαο


ΥΓ.     Παρασυρθήκατε. Στην Βόρεια Κορέα δεν είναι τόσο υπερβολικοί με τον ηγέτη τους.

Στην Ελλάδα γράφτηκε πριν λίγες μέρες το άρθρο με τίτλο: 

"Ο κ. Ευ. Βενιζέλος ως διανοούμενος",

από τον εξαίρετο κύριο Νίκο Γκιώνη.

Αφορά και εξυμνεί τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο... Τα ονόματα ΜΟΝΟ άλλαξαν. 

Θα βρείτε το άρθρο στο..."μεταρρυθμιστικό", (τρομάρα τους), site Μεταρρύθμιση

7 + 1 ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΛΜΗΣ του ΝΙΚΟΥ ΦΙΛΗ στην Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν δεν αγοράζετε συχνά ρούχα και φοράτε τα ίδια και τα ίδια όπως εγώ θα έχετε την ίδια οδυνηρή εμπειρία. Το να βλέπεις μια ακρούλα στο πουλόβερ να εξέχει και να την τραβάς για να φύγει. Και αμέσως μετά να διαπιστώνεις με τρόμο ότι η ακρούλα δεν είναι μόνη της γιατί επιμένοντας να την τραβάς κινδυνεύεις να μείνεις χωρίς πουλόβερ.

Αυτή την ακρούλα στο πουλόβερ της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ τράβηξε ο Νίκος Φίλης στην τελευταία Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ. Ακολούθησε πανικός. Στις περισσότερες περιπτώσεις για τους λάθος λόγους.

Και αυτό ασφαλώς δεν είναι τυχαίο. Είναι συστατικό στοιχείο μιας εποχής που η κραυγή και το εντυπωσιακό καλύπτει την ουσία. Και αν ο πανικός είναι κακός σύμβουλος στην πολιτική ο πανικός για λάθος λόγους είναι σχεδόν καταστροφή.

Οι μόνοι σχεδόν που πανικοβλήθηκαν για τους σωστούς λόγους είναι κάποιοι στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί αυτοί κατάλαβαν τι άκουσαν να τους λέει στην Κ.Ε ο Φίλης. Και έδωσαν την σωστή γραμμή για να σώσουν το πουλόβερ. Την σιωπή. Κανείς να μην απαντήσει, να μην αρχίσει καν συζήτηση και αντιπαράθεση. Γιατί η στενή ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ξέρει από παραμύθια. Ξέρει επίσης ότι κάποια παραμύθια είναι πιο πραγματικά και από την πιο σκληρή πραγματικότητα. Αντιλαμβάνεται τι σημαίνει να φωνάξει κάποιος ξαφνικά “ο βασιλιάς είναι γυμνός”

Τι είπε ο Νίκος Φίλης;

1) Είπε πως το παραμύθι μνημονιακοί – αντιμνημονιακοί εξαντλήθηκε, έχει τελειώσει.

“Στην Ελλάδα η αντίθεση «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» έχει πλέον ξεπεραστεί.”

2) Είπε πως πολιτική νομιμοποίηση για τον ΣΥΡΙΖΑ να συγκυβερνάει με τον ακροδεξιό Καμμένο δεν υπάρχει.

“Τώρα που εκλείπει η αντίθεση μνημόνιο-αντιμνημόνιο αυτή η κυβερνητική συνεργασία δεν έχει την ίδια βάση πολιτικής νομιμοποίησης. Το «εμείς και οι άλλοι» τελείωσε. Όπως τελείωσε επίσης το δόγμα «εμείς οι αμόλυντοι και οι άλλοι οι μολυσμένοι».

3) Είπε πως μπορεί να “βρωμάει” το ΠΑΣΟΚ αλλά αυτό το κόμμα είναι το πλησιέστερο στον ΣΥΡΙΖΑ πολιτικά και ιδεολογικά.

“Σε αντιστοιχία και προς τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, πρέπει να αναζητήσουμε συνεργασίες με τον κεντρώο χώρο και ιδιαίτερα με το ΠΑΣΟΚ. Όσο και να μας «βρωμάει». Στη σημερινή διάταξη των πολιτικών δυνάμεων και με υπαρκτό τον κίνδυνο παλινόρθωσης μιας επιθετικής και ρεβανσιστικής δεξιάς, το ΠΑΣΟΚ είναι ο συγγενέστερος χώρος παρ΄ ό,τι η συνεργασία μαζί του δεν μπορεί να υπάρξει άμεσα.”

4) Έκανε την επισήμανση ότι ενίοτε ο Πρωθυπουργός λέει και μπαρούφες τις οποίες μάλιστα τις χρεώνει και σε συγκεκριμένους “συμβούλους”, και το όνομα αυτού Νίκος Παππάς λέω εγώ και όχι ο Νίκος Φίλης.

“...δεν είναι δυνατό πχ. να απορρίπτουμε την πρόταση της Φ. Γεννηματά, που στην ουσία ήταν επανάληψη της πρότασης Τσίπρα για διακομματική αντιμετώπιση των προβλημάτων του τύπου και μάλιστα ισχυριζόμενοι ότι η απόφαση ενός μονομελούς δικαστηρίου για τον ΔΟΛ ήταν … αμετάκλητη! Γι` αυτή την μπαρούφα ποιος μας συμβούλευσε;”

5) Είπε ότι οι αυταπάτες του 2015 μοιάζει να επαναλαμβάνονται και πως η κυβέρνηση πλέει αμέριμνη στο άγνωστο με βάρκα την “αυταπάτη”. Είπε πως σε ότι αφορά τις προβλέψεις της η κυβέρνηση μένει στην ίδια τάξη.

“Μοιάζει όμως να έχουμε νέες αυταπάτες. Είχαμε πει τον Μάιο ότι το αίμα που στάξαμε στο Ασφαλιστικό ήταν αυτό και τελείωσε και ότι τον Οκτώβριο θα έκλεινε η β΄ αξιολόγηση σχετικά ανώδυνα. Τον Οκτώβριο προβλέψαμε ότι η β΄ αξιολόγηση θα κλείσει στις 5 Δεκεμβρίου πακέτο με το χρέος και ότι θα αποχωρήσει το ΔΝΤ. Σταθείτε ρε παιδιά! Δεν επιβεβαιώθηκε καμία από αυτές τις εκτιμήσεις μας. Κάκιστοι οι αντίπαλοι, αλλά εμείς μοιάζουμε να πηγαίνουμε αμέριμνοι στη διαπραγμάτευση.”

6) Αμφισβήτησε ευθέως την νομιμοποίηση του Πρωθυπουργού και της διαπραγματευτικής ομάδας να αποφασίσει το κλείσιμο της συμφωνίας πριν αυτή συζητηθεί στην Κ.Ε και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα.

“Η όποια συμφωνία πρέπει να έρθει για απόφαση στην Κεντρική Επιτροπή. Δεν αρκεί μόνο η υπογραφή της κυβέρνησης. Πρέπει επίσης να συζητηθεί διεξοδικά στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος.”

7) Προχώρησε ένα βήμα πάρα πέρα προκαταλαμβάνοντας και αποδομώντας το όποιο επικοινωνιακό πλάνο της κυβέρνησης να παρουσιάσει μια συμφωνία με “ανώδυνα” μέτρα αλλά που θα συμπεριλαμβάνει τον στόχο του 3.5%.

“Οφείλουμε επίσης να θυμηθούμε την εκτίμησή μας ότι πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% επί πολλά χρόνια είναι αδύνατο να επιτευχθούν χωρίς τεράστιο κοινωνικό βάρος, αφού στην ουσία θα σημαίνουν διαιώνιση της σκληρής και αδιέξοδης λιτότητας.”

8) Και τέλος το κερασάκι στην τούρτα. Είπε ο Νίκος Φίλης ότι υπάρχει ένα μεγάλο πεδίο δημοκρατικών, προοδευτικών μεταρρυθμίσεων που δεν εμποδίζει η τρόικα να υλοποιηθούν αλλά η κυβέρνηση δεν τις υλοποιεί. Είπε δηλαδή με τον δικό του τρόπο ότι εκεί που μπορεί να καταδειχθεί η διαφορά από την δεξιά διακυβέρνηση του Σαμαρά η κυβέρνηση μένει μεταξεταστέα.

“Υπάρχει σειρά ζητημάτων που δεν μας απαγορεύει η τρόικα να νομοθετήσουμε και υστερούμε. Ένα σύνολο μεταρρυθμίσεων και δημοκρατικών αξιών που επηρεάζουν την καθημερινότητα και την προσωπικότητα του πολίτη. Ένα σύνολο θεμάτων που δείχνουν τον αναντικατάστατο ρόλο μια αριστερής διακυβέρνησης.”

Αυτά είπε ο Νίκος Φίλης και αποδόμησε πλήρως με τρόπο μειλίχιο και γλυκό μια ολόκληρη στρατηγική.

Η απάντηση σε αυτή την αποδόμηση δεν ήρθε στην Κ.Ε. Ο Τσίπρας και ο στενός πυρήνας στο Μαξίμου και στο κόμμα δεν σήκωσαν το γάντι. Γιατί ξέρουν ότι αν ανοίξει αυτή η συζήτηση στο εσωτερικό του κόμματος κάποιοι πρέπει να απολογηθούν για επιλογές, “αυταπάτες” και αδιέξοδα.

Γιατί ξέρουν ότι κάποιος, όχι μικρός ή τρελός, φώναξε:

“Ο Βασιλιάς είναι γυμνός”.

Και τα βλέμματα σιγά σιγά σηκώνονται στο εσωκομματικό τοπίο και βλέπουν. Και το θέαμα δεν είναι καλό, κάποιες φορές αγγίζει το αποκρουστικό. Κάποιες άλλες αγγίζει τα όρια του γελοίου και αυτό βεβαίως είναι το χειρότερο και κυρίως το πλέον επικίνδυνο για ένα κόμμα και μια κυβέρνηση.

Αλλά αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ευφυώς πολιτικά υποβάθμισε πλήρως την τοποθέτηση Φίλη και την έπνιξε στην σιωπή η άλλη πλευρά, η αντιπολίτευση, στέκεται αρωγός στην προσπάθεια Τσίπρα να πνιγούν στην αδιαφορία όσα σημαντικά ειπώθηκαν.

Κι αυτό το κάνει αναδεικνύοντας δευτερεύουσας ή τριτεύουσας σημασίας θέματα που δεν αφορούν την πολιτική ουσία αλλά γέρνουν μάλλον προς το παραπολιτικό κουτσομπολιό. Για την Ν.Δ το καταλαβαίνω γιατί όσα στρεβλά περιγράφει ο Νίκος Φίλης σε σχέση με μνημόνια- αντιμνημόνια, “εύκολες” λύσεις, απουσία μεταρρυθμιστικών τομών στην κατεύθυνση της διαφάνειας και της δημοκρατίας την αφορούν. Και μάλιστα άμεσα.

Για την υπόλοιπη αντιπολίτευση όχι.

Η δική μου στάση απέναντι σε όλα αυτά, με δεδομένη την προσωπική μου απέχθεια και την απόρριψη της κυβερνητικής πολιτικής ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, είναι απλή.

Στο μέτρο που από τον ΣΥΡΙΖΑ ακούγονται, έστω και αργά, έστω και διστακτικά, έστω και μη ολοκληρωμένα, φωνές και απόψεις που σηματοδοτούν την αλήθεια, το αυτονόητο, το δημοκρατικό και προοδευτικό, είμαι έτοιμος να ακούσω.

Και ΑΝ σε αυτό υπάρχει συνέχεια και συνέπεια θα πρέπει, αν είμαι στοιχειωδώς σοβαρός, να μπορώ κάποια στιγμή και να συζητήσω.

Γιατί στην τελική αν δεν μπορείς να συζητήσεις με όσους αναγνωρίζουν έστω και εμμέσως τις δικές σου θέσεις και τα δικά τους λάθη τότε με ποιόν μπορείς;

2 + 5 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗΣ. Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ.

Κάποιοι από αυτούς ήταν τότε οι “φτωχοδιάβολοι” της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.

Σταθήκαμε στο πλάι τους σε δύσκολους καιρούς. Με πολιτικό κόστος και όχι μόνο.

Βρεθήκαμε στο πλάι τους στους δρόμους και για κάποιους και στα δικαστήρια, ακόμα και όταν τότε δικοί μας και σήμερα δικοί τους σύντροφοι από το ΠΑΣΟΚ, μας αποκαλούσαν επικίνδυνους για το ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνηση του και τυχοδιώκτες γιατί ασχολούμασταν με τους “εξωκοινοβουλευτικούς” και τους “περιθωριακούς” και δεν κοιτάγαμε να βοηθήσουμε τους “δικούς μας” ανθρώπους.

Το κάναμε γιατί έτσι νοιώθαμε και έτσι νοιώθουμε την δημοκρατία, έτσι πιστεύαμε και πιστεύουμε ότι συνεχίζουμε όσο μπορούμε την δημοκρατική παράδοση αυτού του λαού, ότι έτσι κρατάμε όσο γίνεται το νήμα των αγώνων και των κατακτήσεων του λαϊκού κινήματος.

Το κάναμε και το κάνουμε γιατί πιστεύαμε και πιστεύουμε ότι η αληθινή Αριστερά και τα προτάγματα της δεν έχουν αφεντικά και ιδιοκτήτες. Είναι η συνεχής και καθημερινή πάλη πολιτών και συλλογικοτήτων για να αλλάξει η φορά των πραγμάτων για ένα καλύτερο αύριο του λαού και της πατρίδας.

Τους αντιμετωπίζαμε ως ισότιμους συνομιλητές στην ευρύτερη αριστερά χωρίς ποτέ να αθροίσουμε ή να διαιρέσουμε ποσοστά και αριθμό εδρών στη Βουλή.

Διαφωνούσαμε και συγκρούστηκαν πολλές φορές οι απόψεις μας. Ποτέ όμως δεν χάθηκε ο αμοιβαίος σεβασμός και η τήρηση των αρχών και των άγραφων νόμων που έχουν οι πραγματικά αριστεροί στις σχέσεις τους. Και αναφέρομαι στην εντιμότητα, στην αλληλεγγύη, στην αναγνώριση της αλήθειας και το σεβασμό της ιδιαιτερότητας στην άποψη και στους πολιτικούς στόχους.

Κάποτε. Γιατί μετά ήρθε η κρίση και τα πολύ δύσκολα για όλους. Και γι αυτούς η προσδοκία της εξουσίας. Λένε, όχι άδικα, ότι βγάζουμε τον πραγματικό εαυτό μας στα δύσκολα αλλά και κυρίως όταν αποκτούμε εξουσία.

Σήμερα λέει είναι η επέτειος δύο χρόνων από τότε που “νίκησαν” το παλιό, από τότε που ανέλαβε την κυβέρνηση το “νέο” ήθος, η “ευαισθησία”, η “απελευθέρωση” από πρακτικές και συμπεριφορές των αστικών κομμάτων.

Σήμερα λέει γιορτάζουν τα δύο χρόνια διακυβέρνησης τους. Ας είναι.

Εγώ την αλήθεια μου θα πω και την ήττα μου θα περιγράψω. Και δεν θα με πειράξουν οι όποιες ειρωνείες για αυτή μου την ομολογία. Δεν με ενδιαφέρουν ο χλευασμός και η ειρωνεία γιατί η οδύνη και η απογοήτευση και η οργή είναι πολύ μεγαλύτερα μεγέθη στην ψυχή μου.

Είναι σήμερα μια επέτειος.

Είναι όμως η επέτειος 2+5 χρόνων μετάλλαξης.

Τους συνάντησα στις πλατείες των αγανακτισμένων όταν ετοίμαζαν το έδαφος για την πάση θυσία έφοδο στην εξουσία. Τους έβλεπα μπροστά στη Βουλή πλάι πλάι με τους Χρυσαυγίτες να μουντζώνουν και να κραυγάζουν “να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή”, να ζητάνε κρεμάλες για τον Παπανδρέου, να προπηλακίζουν χυδαία βουλευτές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Τους παρατηρούσα με έκπληξη. Με έζωναν φίδια και ανησυχία για τα αποτελέσματα της πολιτικής τους, για τις πραγματικές προθέσεις τους και τους το έλεγα. Μου έδειχναν το “ρεύμα” το μεγάλο “κύμα” της αγανάκτησης, μου έλεγαν ότι το καβάλησαν, ότι θα το κάνουν “αριστερό” και ότι αυτό πρέπει να κάνω κι εγώ.

Στην παρατήρηση ότι αυτό δεν είναι ρεύμα δημοκρατικό και προοδευτικό, ότι αυτό που γίνεται είναι η ισοπέδωση κάθε αντίληψης και πρακτικής προοδευτικού και δημοκρατικού κινήματος μου έλεγαν ότι κατανοούν την συμπεριφορά μου γιατί είμαι αρρωστημένος Πασόκος και Παπανδρεϊκός.

Αισθανόμουνα ότι μιλούσα σε αγνώστους. Ένοιωθα ότι δεν μιλούσα με φίλους, με ανθρώπους που γνωριζόμαστε δεκαετίες τώρα. Άρχισα να αμφιβάλλω για τον εαυτό μου. Μήπως εγώ είμαι λάθος; Μήπως πρέπει να πετάω μπουκάλια και πέτρες σε βουλευτές, να ζητάω κρεμάλες για τους “προδότες”, να απαιτώ να καεί το “μπουρδέλο” και δίπλα μου να ανεμίζουν τις σημαίες τους οι Χρυσαυγίτες;

Μετά ήρθε η άνοδος των ποσοστών και κάθε μονάδα που κέρδιζαν στις δημοσκοπήσεις λειτουργούσε σαν μοχλός σε μια μετάλλαξη ανθρώπων και συμπεριφορών πρωτοφανή.

Κάποιοι από αυτούς που σήμερα έχουν θέσεις εξουσίας και κυκλοφορούν με Μερσεντές, (κάποτε περιγελούσαν όσους τις χρησιμοποιούσαν ), και προσωπικούς φρουρούς, ( κάποτε χλεύαζαν πολιτικούς με συνοδεία ), ήταν φίλοι. Φίλοι δεκαετιών. Ήξεραν και ήξερα, χαρές και λύπες, προβλήματα οικογενειακά, δουλειάς.

Σήμερα ντρέπομαι για λογαριασμό τους. Αυτοί δεν είναι δυστυχώς σε θέση να το κάνουν γιατί υπερηφανεύονται για το επίτευγμα της ζωής τους. Να συναγελάζονται δηλαδή με τον Μπόμπολα και τους λοιπούς, να μοιράζουν κρατικό χρήμα και δουλειές, να στήνουν επιχειρήσεις, να ξεπλένουν Καμμένους και Χρυσαυγίτες, να έχουν σημαία τους κατά της διαπλοκής τον Καλογρίτσα και τον Ιβάν.

Σήμερα που “γιορτάζουν” έχω να τους πω ότι ποτέ δεν θα τους συγχωρήσω την κυνική, αδίστακτη και πισώπλατη μαχαιριά στην ιστορία της Αριστεράς. Τους λεκέδες που αφήνουν σε ιδέες και παραδόσεις και θυσίες δεκαετιών.

Σήμερα που “γιορτάζουν” έχω να τους πω ότι εγώ ο “φανατικός” του “προδότη” Παπανδρέου περπατάω και συχνάζω και με αγκαλιάζουν στους χώρους που πριν πολλά πολλά χρόνια γνωριστήκαμε. Εκείνοι δεν μπορούν και δεν τολμούν.

Σήμερα που “γιορτάζουν” έχω να τους πω ότι πίνω καφέ στα Εξάρχεια με τους παλιούς τους φίλους που μου λένε πως μπορεί να είμαστε για 40 χρόνια αντίπαλοι πολιτικά αλλά εγώ και εμείς, οι Πασόκοι, ποτέ δεν μεταλλαχτήκαμε τόσο πολύ και τόσο γρήγορα σε μηχανάκια εξουσιολάγνων όπως εσείς.

Για μας λένε ότι μας τιμούν για την ειλικρίνεια και την εντιμότητα μας να λέμε ευθέως και να υπερασπιζόμαστε αυτό που είμαστε όσο διαφορετικό κι αν είναι από τα δικά τους πιστεύω.
Για σας και την μετάλλαξη σας δεν θέλετε να ξέρετε τι λένε...

Σήμερα που “γιορτάζουν” έχω να τους πω ότι τίποτα δεν είναι πιο οδυνηρό από το να βλέπεις φίλους και αδελφούς να μεταλλάσσονται τόσο γρήγορα και τόσο εύκολα σε λιγούρια της κυβερνητικής εξουσίας. Και δεν είναι μόνο οδυνηρό είναι και απεχθές.

Σήμερα που “γιορτάζουν” έχω να τους πω ότι αυτός είναι λόγος που δεν τους επισκέφτηκα τα τελευταία τρία χρόνια, που δεν επικοινωνώ.

Είμαι πολύ απασχολημένος γιατί αφού εκείνοι δεν είναι σε θέση να ντραπούν κάποιος πρέπει να το κάνει.

Στο όνομα της φιλίας μας λοιπόν ντρέπομαι σήμερα για λογαριασμό τους και η ντροπή είναι μεγάλη και επώδυνη η διαδικασία να ντρέπεσαι για τους φίλους σου.

Ελπίζω κάποτε, μετά από πολλά χρόνια, να καταλάβουν πως ότι ντράπηκα για λογαριασμό τους ήταν προσφορά στο βωμό της φιλίας μας.

ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Η ΣΚΕΨΗ, Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, Η ΔΡΑΣΗ.

Αισθάνομαι ότι είμαστε πολλαπλά εγκλωβισμένοι. Όποια παράμετρο κι αν προσεγγίσουμε αναζητώντας στοιχεία προσωρινής έστω ανακούφισης και διεξόδου διακρίνουμε τοίχους αδιαπέραστους. Όπως τα χρηματοκιβώτια των τραπεζών αντιλαμβανόμαστε και αντιδρούμε σε όσα συμβαίνουν με χρονοκαθυστέρηση.

Λογικά την εποχή της απόλυτης σχεδόν πολυφωνίας και ταχύτητας στην πληροφόρηση θα έπρεπε οι πολίτες να αφομοιώνουν και να επεξεργάζονται τα δεδομένα σε χρόνο άμεσο. Να παίρνουν αποφάσεις και να τοποθετούνται απέναντι στις εξελίξεις ταχύτερα από ότι σε οποιαδήποτε άλλη ιστορική περίοδο. Αυτό όμως δεν συμβαίνει, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι συμβαίνει το αντίθετο. Όσο περισσότερες οι πληροφορίες και οι πηγές τους, όσο πιο γρήγορα έρχονται στους αποδέκτες, τόσο λιγότερο επηρεάζουν, αν δεν εμποδίζουν, τη δυνατότητα μας να αφομοιώσουμε, να επεξεργαστούμε και στην συνέχεια να τοποθετηθούμε απέναντι σε όλα αυτά που καθορίζουν τη ζωή μας.

Μέσα σε έξι χρόνια έχουν έρθει τα πάνω κάτω στην ελληνική κοινωνία. Έχουν ειπωθεί και έχουν γίνει σχεδόν τα πάντα. Έχει ισοπεδωθεί στην κυριολεξία ακόμα και το λεξιλόγιο. Οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Αδυνατούμε να συνεννοηθούμε στα απλά και αυτονόητα. Πολύ μεγαλύτερη ασφαλώς η αδυναμία στα δύσκολα και περίπλοκα.

Η επέκταση της χρήσης του διαδικτύου στην καθημερινότητα μας και οι δυνατότητες που αυτό δίνει αποτελεί ένα όπλο πληροφόρησης και επικοινωνίας που λογικά κάτω από ορισμένες συνθήκες θα μπορούσε να οδηγήσει σε πρωτοφανείς πολιτικές και κοινωνικές ανατροπές.

Από την άλλη, ταυτόχρονα, η επέκταση της χρήσης του διαδικτύου στην καθημερινότητα μας δημιουργεί ένα πλέγμα εγκλωβισμού και ουσιαστικής αδράνειας απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας, σε όσα αποδομούν με ταχύτητα την ίδια μας τη ζωή.

Και βεβαίως δεν υπάρχει δίλημμα ανάμεσα στην επιλογή χρήσης της τεχνολογίας ή όχι. Η απάντηση είναι καταφατική υπέρ της εξέλιξης και της διεύρυνσης της τεχνολογίας αλλά και της ολοένα μεγαλύτερης πρόσβασης της από όλους. Αυτά είναι λυμένα ζητήματα εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Το μεγάλο και αξεπέραστο προς το παρόν πρόβλημα είναι ο στρεβλός τρόπος χρήσης της τεχνολογίας, του διαδικτύου, της πληροφορίας και της γνώσης που προσφέρει. Ο τρόπος που έχουμε υιοθετήσει και εφαρμόζουμε αντί να μας ξυπνάει μας αποκοιμίζει, αντί να μας ενεργοποιεί μας αδρανοποιεί, αντί να μας φέρνει πιο κοντά στην συλλογικότητα μας σπρώχνει στον ατομισμό και την απομόνωση, αντί να μας βοηθάει στην αυτογνωσία μας διευκολύνει στην δημιουργία ψεύτικης εικόνας για τους εαυτούς μας. Δεν φταίει όμως η μπάλα αν δεν ξέρουμε να κλωτσάμε όπως και δεν φταίει το αυτοκίνητο αν δεν ξέρουμε να οδηγούμε.

Η εικονική πραγματικότητα που χτίζουμε καθημερινά στα κοινωνικά δίκτυα σε σχέση με τους εαυτούς μας, η δυνατότητα της άμεσης “επικοινωνίας” με τους διαδικτυακούς “φίλους”, η ψεύτικη αίσθηση ότι “συμμετέχουμε” στις εξελίξεις επειδή υπάρχει “ζωντανή” σύνδεση οπουδήποτε και οποτεδήποτε, η δυνατότητα να “διαμαρτυρηθούμε”, να αντιδράσουμε διαδικτυακά, να συζητήσουμε, να προτείνουμε και κάποιες φορές να “αναγνωριστούμε”, μας βολεύει. Μας βολεύει πολύ περισσότερο από ότι είμαστε σε θέση να υποψιαστούμε. Είναι όμως αυτό το βόλεμα ο τάφος της ύπαρξης μας ως πολιτών. Και δυστυχώς στην εικονική πραγματικότητα που χτίζουμε το μόνο στοιχείο που δεν είναι εικονικό αλλά πραγματικό είναι αυτός ο τάφος.

Είναι καιρός νομίζω να το πάρουμε αλλιώς. Είναι καιρός να αγωνιστούμε να βάλουμε στην εξίσωση την κρίσιμη παράμετρο που λείπει για να αποκτήσουν όλα ένα νόημα, να πιάσουμε το νήμα από την αρχή. Είναι καιρός να θυμηθούμε τη σκέψη και την συνείδηση και την πολιτική δράση και πράξη. Εν αρχή ην η σκέψη και η συνείδηση. Αποτέλεσμα στην εξέλιξη της ανθρωπότητας είχε και έχει μόνο η πολιτική πράξη, πολύ περισσότερο η συλλογική δράση και πράξη.

Η σκέψη για να λειτουργήσει απέναντι στις πληροφορίες και τη γνώση θέλει χρόνο, θέλει ιεράρχηση, θέλει φίλτρο και επιλογή ανάμεσα στα σημαντικά και τα ασήμαντα. Η συνείδηση απαιτεί πριν από όλα αυτογνωσία. Η πολιτική πράξη και δράση απαιτεί προσφορά, παρουσία, θυσία, αγώνα, ιδρώτα. Και όλα αυτά στο πεδίο της αντικειμενικής πραγματικότητας και όχι στο πεδίο της εικονικής πραγματικότητας.

Ας κρατήσουμε τον κόσμο της εικονικής πραγματικότητας που όλοι μας έχουμε χτίσει. Ας τον κρατήσουμε όμως ως ένα παιχνίδι. Ας το κρατήσουμε ως αντικαταθλιπτικό αναγκαίο για να επιβιώσουμε σε αυτό που ζούμε. Αλλά ταυτόχρονα ας αποφασίσουμε.

Ας αποφασίσουμε ότι πρέπει να επιστρέψουμε και να παλέψουμε στον πραγματικό κόσμο που ασφαλώς είναι πολύ πιο δύσκολος και απειλητικός από τον εικονικό. Γιατί σε αυτόν τον πραγματικό κόσμο θα ζήσουν τα παιδιά μας. Ας τον κάνουμε λίγο, έστω τόσο δα, καλύτερο.

Ας σκεφτούμε, ας συνειδητοποιήσουμε, ας δράσουμε λοιπόν.

ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΛΗΘΕΙΑ;

Αναρωτιέμαι πολλές φορές...

Καλά κανείς μας δεν βλέπει γύρω του; Δεν μιλάμε με τους γείτονες, με τους φίλους, τους συγγενείς μας, τους εαυτούς μας;

Η συμπεριφορά μας, αυτά που λέμε και αυτά που κάνουμε είναι έστω σε μικρή συνάρτηση με αυτό που συμβαίνει σε μας και τον περίγυρό μας, στην κοινωνία, στη χώρα;

Και καλά οι “έκπληκτοι”, αυτοί που “δεν κατάλαβαν” όταν έπρεπε και όσο έπρεπε με αποτέλεσμα να τυχοδιωκτήσουν για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε σήμερα. Παριστάνουν τώρα τους προδομένους ξεχνώντας ότι είναι αυτοί οι ίδιοι που άνοιξαν τον δρόμο της προδοσίας τους με εργαλεία το ψέμα, την συνωμοσιολογία, τη βία και τις αντιδημοκρατικές μεθόδους. Στις πλατείες, στα ΜΜΕ, στους χώρους δουλειάς.

Δεν αναρωτιέμαι γι αυτούς. Θα αργήσουν να παραδεχτούν τη συμμετοχή τους και την ευθύνη τους για αυτά που συμβαίνουν τώρα.

Αναρωτιέμαι σοβαρά για όλους εμάς που βιώσαμε τα “πέτρινα χρόνια” της λάσπης, του ψέματος.

Αναρωτιέμαι για όλους εμάς που φωνάζαμε με όλες μας τις δυνάμεις ότι αυτό που κάνουν και όπως το κάνουν δεν είναι επίθεση στον Παπανδρέου και την κυβέρνησή του, δεν είναι αντιπολίτευση. 
Λέγαμε ότι είναι τυφλά πυρά εναντίον  της πατρίδας, των πολιτών, της δημοκρατίας, των παιδιών όλων μας.

Μήπως με αργούς αλλά σταθερούς ρυθμούς διολισθαίνουμε σε λογικές Σαμαρά και Τσίπρα το 10 και το 11;

Και μπορώ να καταλάβω ως ένα σημείο την ικανοποίηση που μπορεί να νοιώσει κάποιος όταν ο ψεύτης αποδεικνύεται ότι είναι ψεύτης. Μπορώ να καταλάβω και το συναίσθημα της δικαίωσης.

Που αρχίζει όμως και που τελειώνει όλο αυτό;

Δεν μας προβληματίζει το γεγονός ότι ολοένα και συχνότερα οι νότες που παίζουμε εναρμονίζονται με τους Πρετεντέρηδες και την Ν.Δ;

Και κυρίως τι λέμε στους εαυτούς μας και στους γύρω μας για το τι πρέπει να γίνει;

Θα μείνουμε στο “είσαστε ψεύτες και άχρηστοι” ή στο “εμείς σας τα λέγαμε”;

Θέλουμε εκλογές; Θέλουμε να πέσει η κυβέρνηση; Θέλουμε οικουμενική κυβέρνηση; Θέλουμε κυβερνήσεις συνεργασίας; Δεν ξέρουμε τι θέλουμε;

Κι αν υποθέσουμε ότι λύνουμε τα του κυβερνητικού σχήματος ξέρουμε τι θέλουμε να κάνει και τι πρέπει να κάνει η ΟΠΟΙΑ κυβέρνηση για να βγει κάποτε η χώρα από την κρίση;

Κι αν υποθέσουμε ότι το ξέρουμε γιατί δεν το λέμε; Όχι στην κυβέρνηση που μάλλον δεν θέλει να ακούσει αλλά στους ΠΟΛΙΤΕΣ.

Κι αν έχουμε άποψη αλλά δεν είναι επεξεργασμένη πλήρως και πρέπει να εμπλουτιστεί γιατί δεν την κουβεντιάζουμε; Όχι με την κυβέρνηση γιατί δεν θέλει να κουβεντιάσει αλλά με τους ΠΟΛΙΤΕΣ.

Τι εξυπηρετούν πλέον τα μπινελίκια και οι αποκαλύψεις όταν ο βασιλιάς είναι γυμνός και η γύμνια του σε κοινή θέα; Ποιόν εξυπηρετούν πέραν του θυμικού μας και της κυβέρνησης αφού με αυτό τον τρόπο αποφεύγει να κουβεντιάσει επί της ουσίας;

Ο πιο ύπουλος δρόμος για την μετάλλαξη είναι ο δρόμος της διολίσθησης.

Φοβάμαι ότι αν δεν είμαστε όσο πρέπει προσεκτικοί σύντομα θα διολισθήσουμε σε πεδία και συμπεριφορές που πριν λίγα χρόνια κατακρίναμε.

Και το ζητούμενο βεβαίως δεν είναι η “καλή διαγωγή” που πρέπει να επιδείξουμε.

Το ζητούμενο είναι ότι η πατρίδα ΔΕΝ έχει άλλα περιθώρια παραπολιτικής και χαβαλέ και εγκληματικής ανευθυνότητας.

Γιατί αν συνεχίσουμε με αυτά τα μυαλά σε λίγο θα χάσουμε και το ύστατο δικαίωμα που μας έχει απομείνει, σε μια πατρίδα που ΔΕΝ θα έχει απομείνει.

Θα χάσουμε το δικαίωμα να ζητήσουμε συγνώμη από τα παιδιά μας...