ΕΥΤΥΧΩΣ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ...

 ή μήπως γράφονται ΚΑΙ στην Ελλάδα;

Ο   ΚΙΜ ΓΙΟΝΓΚ- ΟΥΝ  ΩΣ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΣ   άρθρο του Νι  Γκιο-Νι

Το ερέθισμά  μου  για  το κείμενο  αυτό, ήταν  οι  ποικίλες  απόψεις  του Κιμ Γιονγκ-Ουν  κυρίως  για την πολιτική  αλλά  εξίσου  σημαντικά  και  για  ζητήματα, που η  ανάλυσή  τους  τα  κατατάσσει σε αμιγή πνευματική ύλη.

Ο  πολιτικός  μας  χρησιμοποιεί  έναν μεικτό τρόπο  εκφράσεως  των  αναζητήσεών του άλλοτε  γράφοντας και άλλοτε μιλώντας,  με συνηθέστερο τον δεύτερο. Είναι  σε μιαν  εκφραστική  αντιδιαστολή  με τον άλλο διανοούμενο της πολιτικής, στην οποία  ανήκει πιά  μόνον  με αυτή την ιδιότητά  του , τον Παρκ Τσαν - Γουν. Ο τελευταίος  προτιμά  την  γραφή.

Ωστόσο ο προφορικός λόγος του  Κιμ Γιονγκ-Ουν, πολύ  εμπεριστατωμένα  μπορεί να  αποτυπωθεί στο χαρτί  ως όλον σώμα, που αποτελείται από μερικές ή περισσότερες  αφηγηματικές διαδραστικότητες, η κάθε  μια  των οποίων αποτελεί πιθανόν προαπαίτηση  της επόμενης, ωστόσο μπορεί να υπάρξει και νοηματικά αυτούσια  για τον δυνητικό αναγνώστη.

Αν  μαζέψει κανείς κύριες παρεμβολές και τις ενώσει με μια νοητή  γεωμετρική  εστιγμένη, έχουμε μια σχεδόν ή ακριβώς πλήρη διήγηση  της καταστάσεως των ελληνικών πεπραγμένων.

Στις ομιλίες, που πραγματοποιεί ή στις  παρεμβάσεις του σε  πνευματικές  συναθροίσεις , παρουσιάζεται έντονο το επιχειρηματολογικό  στοιχείο , που εδράζεται στις  κοινωνικές ή  φιλοσοφικές ή λογοτεχνικές  επιλογές του. Σε  ένα κοινό , που παρά την καλή του προαίρεση  στο να ακούει ,δύσκολα μπορεί να αντέξει τις αλληλουχιακές  προσαρμογές του Μπιουνγκ Τσουλ-Χαν, του Κιμ Ιλ-Γιουνγκ ως αποδεικτικές εδράσεις της σημερινής ή και παλιότερης πραγματικότητας.

Ωστόσο μια προσεκτική και καθόλου με απαιτήσεις ειδικού, συσχέτιση των λεγομένων του Κιμ Γιονγκ-Ουν , επιβεβαιώνει του  λόγου  το  αληθές  κατά  την κρίση μου.

Λένε πως οι πολιτικοί ηγέτες κατά κανόνα είναι πολύγοροι και γενικόλογοι. Η  τεκμηρίωση, όμως των απόψεων του πολιτικού, που μας απασχολεί, περισσότερο με παραπέμπει σε αλληλουχιακή – ή διαλεκτική, όπως τα ταύτιζε ο Μπιουνγκ Τσουλ-Χαν - αποδεικτική  θετικού επιστήμονος.

Όταν ας πούμε δέσεις όψεις του ποιητικού έργου του Κιμ Ναμ-Γιο για την Ελευθερία ως τα τρίσβαθα της “Γυναίκας της Σεούλ”, ανάγλυφα βλέπεις τον πρώιμο μπρουτάλ πατριωτικό – τότε – εθνικισμό  και τις  αναζητήσεις ενός ατελούς – έστω – διαφωτισμού.

Στις  προφορικές αναλύσεις – διδασκαλίες (υπάρχει κι αυτό ως αθέλητη δευτερεύουσα παράμετρος)  του παρόντος πολιτικού  γίνεται φανερή η αλλοίωση εντός της χρονικής πορείας παραμέτρων, οι οποίες πριν 100 ας πούμε χρόνια ήσαν προοίμια  εκσυγχρονιστικής  καινοτομίας. Κι όμως  σήμερα αυτές  αποτελούν ως παραμένουσες απαράλλακτες καθηλώσεις  διαστροφικού  χαρακτηριστικού, εδράσεις του υβριδικού ρεύματος διακυβέρνησης, που σχηματικά και ερευνητικά αποκαλείται εθνολαϊκισμός.

Τόσον η παρουσίαση του τελευταίου του βιβλίου τον περασμένο Απρίλιο για την αναζητούσα Ασία, όσο και οι παρεμβάσεις του – στέκομαι κυρίως  στις εκτός Κυβερνητικών Οργάνων  – βάζουν πολλούς  κρίκους στην μακριά  αλήθεια της αναζήτησης του ρόλου της χώρας, μέσα στην  περιδινούμενη Ασία αλλά και μέσα στον εαυτό της  και στην εμπλοκή στον  παμπόνηρο κυβερνητισμό του εθνοποπουλισμού. Θα προσέθετα μόνον εδώ, πως κατά την γνώμη μου όψεις του φαινομένου, υπήρχαν  ανέκαθεν ως μειοψηφικές τάσεις στα αστικά κόμματα (περιορισμένης εμβέλειας γκρίζες ζώνες), ασφαλώς προστατευμένες  από τις ορθολογικές πλευρές  των κυρίαρχων δυτικών  θεωρήσεων.

Και φυσικά  οριζοντίως.

Ο Κιμ Γιονγκ-Ουν  εντάσσεται ανεπιφύλακτα στην παρούσα Κορεάτικη διανόηση, με τις κατασκευές του και τις θεωρητικές του επινοήσεις  σε ένα ευρύ πεδίο, σε πρώτη ματιά αποσπασματικό αλλά σε προσεκτική  κατηγοριοποίηση ενιαίο .

Μπορεί κάποιος να διαφωνεί με την δομούμενη κατασκευή αξιωματικά, εξ υπαρχής ή μπορεί να συμφωνεί μερικώς. Έτσι γίνεται. Όμως με έναν ομολογουμένως  προσωπικό και ιδιότυπο τόνο,  ο – Πολιτικός και  Στρατιωτικός –  διανοούμενος της επικεφαλίδας συνεχίζει την μακριά λαμπρή παράδοση  αυτής της κατηγορίας: του Κιμ Ιλ-Γιουνγκ, του Τσονγκ Τσιν-Γουον, Του Κιμ Κι-Ριμ, του Κιμ Γιονγκ-Ιλ.....Η σταχυολόγηση των ονομάτων, προφανώς είναι  η πρώτη του μυαλού μου, είναι κι άλλοι  στην κατηγορία  αυτή.

Είναι  το κυρίως προφορικό – αλλά γιατί όχι και γραπτό –  κυλιόμενο διήγημα της ψυχαναλυτικής – να μού επιτραπεί η λέξη –  αυτογνωσίας των πολιτών , που συναποτελούμε ετούτη την χώρα ….Ή τουλάχιστον μια στέρεη εκδοχή της, υπαρκτή  πέρα από τον κυρίαρχο μύθο ….. στις  «Αλήθειες  των άλλων», για να θυμηθούμε  κλείνοντας  τον  Μαο


ΥΓ.     Παρασυρθήκατε. Στην Βόρεια Κορέα δεν είναι τόσο υπερβολικοί με τον ηγέτη τους.

Στην Ελλάδα γράφτηκε πριν λίγες μέρες το άρθρο με τίτλο: 

"Ο κ. Ευ. Βενιζέλος ως διανοούμενος",

από τον εξαίρετο κύριο Νίκο Γκιώνη.

Αφορά και εξυμνεί τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο... Τα ονόματα ΜΟΝΟ άλλαξαν. 

Θα βρείτε το άρθρο στο..."μεταρρυθμιστικό", (τρομάρα τους), site Μεταρρύθμιση

7 + 1 ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΛΜΗΣ του ΝΙΚΟΥ ΦΙΛΗ στην Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν δεν αγοράζετε συχνά ρούχα και φοράτε τα ίδια και τα ίδια όπως εγώ θα έχετε την ίδια οδυνηρή εμπειρία. Το να βλέπεις μια ακρούλα στο πουλόβερ να εξέχει και να την τραβάς για να φύγει. Και αμέσως μετά να διαπιστώνεις με τρόμο ότι η ακρούλα δεν είναι μόνη της γιατί επιμένοντας να την τραβάς κινδυνεύεις να μείνεις χωρίς πουλόβερ.

Αυτή την ακρούλα στο πουλόβερ της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ τράβηξε ο Νίκος Φίλης στην τελευταία Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ. Ακολούθησε πανικός. Στις περισσότερες περιπτώσεις για τους λάθος λόγους.

Και αυτό ασφαλώς δεν είναι τυχαίο. Είναι συστατικό στοιχείο μιας εποχής που η κραυγή και το εντυπωσιακό καλύπτει την ουσία. Και αν ο πανικός είναι κακός σύμβουλος στην πολιτική ο πανικός για λάθος λόγους είναι σχεδόν καταστροφή.

Οι μόνοι σχεδόν που πανικοβλήθηκαν για τους σωστούς λόγους είναι κάποιοι στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί αυτοί κατάλαβαν τι άκουσαν να τους λέει στην Κ.Ε ο Φίλης. Και έδωσαν την σωστή γραμμή για να σώσουν το πουλόβερ. Την σιωπή. Κανείς να μην απαντήσει, να μην αρχίσει καν συζήτηση και αντιπαράθεση. Γιατί η στενή ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ξέρει από παραμύθια. Ξέρει επίσης ότι κάποια παραμύθια είναι πιο πραγματικά και από την πιο σκληρή πραγματικότητα. Αντιλαμβάνεται τι σημαίνει να φωνάξει κάποιος ξαφνικά “ο βασιλιάς είναι γυμνός”

Τι είπε ο Νίκος Φίλης;

1) Είπε πως το παραμύθι μνημονιακοί – αντιμνημονιακοί εξαντλήθηκε, έχει τελειώσει.

“Στην Ελλάδα η αντίθεση «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» έχει πλέον ξεπεραστεί.”

2) Είπε πως πολιτική νομιμοποίηση για τον ΣΥΡΙΖΑ να συγκυβερνάει με τον ακροδεξιό Καμμένο δεν υπάρχει.

“Τώρα που εκλείπει η αντίθεση μνημόνιο-αντιμνημόνιο αυτή η κυβερνητική συνεργασία δεν έχει την ίδια βάση πολιτικής νομιμοποίησης. Το «εμείς και οι άλλοι» τελείωσε. Όπως τελείωσε επίσης το δόγμα «εμείς οι αμόλυντοι και οι άλλοι οι μολυσμένοι».

3) Είπε πως μπορεί να “βρωμάει” το ΠΑΣΟΚ αλλά αυτό το κόμμα είναι το πλησιέστερο στον ΣΥΡΙΖΑ πολιτικά και ιδεολογικά.

“Σε αντιστοιχία και προς τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, πρέπει να αναζητήσουμε συνεργασίες με τον κεντρώο χώρο και ιδιαίτερα με το ΠΑΣΟΚ. Όσο και να μας «βρωμάει». Στη σημερινή διάταξη των πολιτικών δυνάμεων και με υπαρκτό τον κίνδυνο παλινόρθωσης μιας επιθετικής και ρεβανσιστικής δεξιάς, το ΠΑΣΟΚ είναι ο συγγενέστερος χώρος παρ΄ ό,τι η συνεργασία μαζί του δεν μπορεί να υπάρξει άμεσα.”

4) Έκανε την επισήμανση ότι ενίοτε ο Πρωθυπουργός λέει και μπαρούφες τις οποίες μάλιστα τις χρεώνει και σε συγκεκριμένους “συμβούλους”, και το όνομα αυτού Νίκος Παππάς λέω εγώ και όχι ο Νίκος Φίλης.

“...δεν είναι δυνατό πχ. να απορρίπτουμε την πρόταση της Φ. Γεννηματά, που στην ουσία ήταν επανάληψη της πρότασης Τσίπρα για διακομματική αντιμετώπιση των προβλημάτων του τύπου και μάλιστα ισχυριζόμενοι ότι η απόφαση ενός μονομελούς δικαστηρίου για τον ΔΟΛ ήταν … αμετάκλητη! Γι` αυτή την μπαρούφα ποιος μας συμβούλευσε;”

5) Είπε ότι οι αυταπάτες του 2015 μοιάζει να επαναλαμβάνονται και πως η κυβέρνηση πλέει αμέριμνη στο άγνωστο με βάρκα την “αυταπάτη”. Είπε πως σε ότι αφορά τις προβλέψεις της η κυβέρνηση μένει στην ίδια τάξη.

“Μοιάζει όμως να έχουμε νέες αυταπάτες. Είχαμε πει τον Μάιο ότι το αίμα που στάξαμε στο Ασφαλιστικό ήταν αυτό και τελείωσε και ότι τον Οκτώβριο θα έκλεινε η β΄ αξιολόγηση σχετικά ανώδυνα. Τον Οκτώβριο προβλέψαμε ότι η β΄ αξιολόγηση θα κλείσει στις 5 Δεκεμβρίου πακέτο με το χρέος και ότι θα αποχωρήσει το ΔΝΤ. Σταθείτε ρε παιδιά! Δεν επιβεβαιώθηκε καμία από αυτές τις εκτιμήσεις μας. Κάκιστοι οι αντίπαλοι, αλλά εμείς μοιάζουμε να πηγαίνουμε αμέριμνοι στη διαπραγμάτευση.”

6) Αμφισβήτησε ευθέως την νομιμοποίηση του Πρωθυπουργού και της διαπραγματευτικής ομάδας να αποφασίσει το κλείσιμο της συμφωνίας πριν αυτή συζητηθεί στην Κ.Ε και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα.

“Η όποια συμφωνία πρέπει να έρθει για απόφαση στην Κεντρική Επιτροπή. Δεν αρκεί μόνο η υπογραφή της κυβέρνησης. Πρέπει επίσης να συζητηθεί διεξοδικά στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος.”

7) Προχώρησε ένα βήμα πάρα πέρα προκαταλαμβάνοντας και αποδομώντας το όποιο επικοινωνιακό πλάνο της κυβέρνησης να παρουσιάσει μια συμφωνία με “ανώδυνα” μέτρα αλλά που θα συμπεριλαμβάνει τον στόχο του 3.5%.

“Οφείλουμε επίσης να θυμηθούμε την εκτίμησή μας ότι πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% επί πολλά χρόνια είναι αδύνατο να επιτευχθούν χωρίς τεράστιο κοινωνικό βάρος, αφού στην ουσία θα σημαίνουν διαιώνιση της σκληρής και αδιέξοδης λιτότητας.”

8) Και τέλος το κερασάκι στην τούρτα. Είπε ο Νίκος Φίλης ότι υπάρχει ένα μεγάλο πεδίο δημοκρατικών, προοδευτικών μεταρρυθμίσεων που δεν εμποδίζει η τρόικα να υλοποιηθούν αλλά η κυβέρνηση δεν τις υλοποιεί. Είπε δηλαδή με τον δικό του τρόπο ότι εκεί που μπορεί να καταδειχθεί η διαφορά από την δεξιά διακυβέρνηση του Σαμαρά η κυβέρνηση μένει μεταξεταστέα.

“Υπάρχει σειρά ζητημάτων που δεν μας απαγορεύει η τρόικα να νομοθετήσουμε και υστερούμε. Ένα σύνολο μεταρρυθμίσεων και δημοκρατικών αξιών που επηρεάζουν την καθημερινότητα και την προσωπικότητα του πολίτη. Ένα σύνολο θεμάτων που δείχνουν τον αναντικατάστατο ρόλο μια αριστερής διακυβέρνησης.”

Αυτά είπε ο Νίκος Φίλης και αποδόμησε πλήρως με τρόπο μειλίχιο και γλυκό μια ολόκληρη στρατηγική.

Η απάντηση σε αυτή την αποδόμηση δεν ήρθε στην Κ.Ε. Ο Τσίπρας και ο στενός πυρήνας στο Μαξίμου και στο κόμμα δεν σήκωσαν το γάντι. Γιατί ξέρουν ότι αν ανοίξει αυτή η συζήτηση στο εσωτερικό του κόμματος κάποιοι πρέπει να απολογηθούν για επιλογές, “αυταπάτες” και αδιέξοδα.

Γιατί ξέρουν ότι κάποιος, όχι μικρός ή τρελός, φώναξε:

“Ο Βασιλιάς είναι γυμνός”.

Και τα βλέμματα σιγά σιγά σηκώνονται στο εσωκομματικό τοπίο και βλέπουν. Και το θέαμα δεν είναι καλό, κάποιες φορές αγγίζει το αποκρουστικό. Κάποιες άλλες αγγίζει τα όρια του γελοίου και αυτό βεβαίως είναι το χειρότερο και κυρίως το πλέον επικίνδυνο για ένα κόμμα και μια κυβέρνηση.

Αλλά αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ευφυώς πολιτικά υποβάθμισε πλήρως την τοποθέτηση Φίλη και την έπνιξε στην σιωπή η άλλη πλευρά, η αντιπολίτευση, στέκεται αρωγός στην προσπάθεια Τσίπρα να πνιγούν στην αδιαφορία όσα σημαντικά ειπώθηκαν.

Κι αυτό το κάνει αναδεικνύοντας δευτερεύουσας ή τριτεύουσας σημασίας θέματα που δεν αφορούν την πολιτική ουσία αλλά γέρνουν μάλλον προς το παραπολιτικό κουτσομπολιό. Για την Ν.Δ το καταλαβαίνω γιατί όσα στρεβλά περιγράφει ο Νίκος Φίλης σε σχέση με μνημόνια- αντιμνημόνια, “εύκολες” λύσεις, απουσία μεταρρυθμιστικών τομών στην κατεύθυνση της διαφάνειας και της δημοκρατίας την αφορούν. Και μάλιστα άμεσα.

Για την υπόλοιπη αντιπολίτευση όχι.

Η δική μου στάση απέναντι σε όλα αυτά, με δεδομένη την προσωπική μου απέχθεια και την απόρριψη της κυβερνητικής πολιτικής ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, είναι απλή.

Στο μέτρο που από τον ΣΥΡΙΖΑ ακούγονται, έστω και αργά, έστω και διστακτικά, έστω και μη ολοκληρωμένα, φωνές και απόψεις που σηματοδοτούν την αλήθεια, το αυτονόητο, το δημοκρατικό και προοδευτικό, είμαι έτοιμος να ακούσω.

Και ΑΝ σε αυτό υπάρχει συνέχεια και συνέπεια θα πρέπει, αν είμαι στοιχειωδώς σοβαρός, να μπορώ κάποια στιγμή και να συζητήσω.

Γιατί στην τελική αν δεν μπορείς να συζητήσεις με όσους αναγνωρίζουν έστω και εμμέσως τις δικές σου θέσεις και τα δικά τους λάθη τότε με ποιόν μπορείς;

2 + 5 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗΣ. Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ.

Κάποιοι από αυτούς ήταν τότε οι “φτωχοδιάβολοι” της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.

Σταθήκαμε στο πλάι τους σε δύσκολους καιρούς. Με πολιτικό κόστος και όχι μόνο.

Βρεθήκαμε στο πλάι τους στους δρόμους και για κάποιους και στα δικαστήρια, ακόμα και όταν τότε δικοί μας και σήμερα δικοί τους σύντροφοι από το ΠΑΣΟΚ, μας αποκαλούσαν επικίνδυνους για το ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνηση του και τυχοδιώκτες γιατί ασχολούμασταν με τους “εξωκοινοβουλευτικούς” και τους “περιθωριακούς” και δεν κοιτάγαμε να βοηθήσουμε τους “δικούς μας” ανθρώπους.

Το κάναμε γιατί έτσι νοιώθαμε και έτσι νοιώθουμε την δημοκρατία, έτσι πιστεύαμε και πιστεύουμε ότι συνεχίζουμε όσο μπορούμε την δημοκρατική παράδοση αυτού του λαού, ότι έτσι κρατάμε όσο γίνεται το νήμα των αγώνων και των κατακτήσεων του λαϊκού κινήματος.

Το κάναμε και το κάνουμε γιατί πιστεύαμε και πιστεύουμε ότι η αληθινή Αριστερά και τα προτάγματα της δεν έχουν αφεντικά και ιδιοκτήτες. Είναι η συνεχής και καθημερινή πάλη πολιτών και συλλογικοτήτων για να αλλάξει η φορά των πραγμάτων για ένα καλύτερο αύριο του λαού και της πατρίδας.

Τους αντιμετωπίζαμε ως ισότιμους συνομιλητές στην ευρύτερη αριστερά χωρίς ποτέ να αθροίσουμε ή να διαιρέσουμε ποσοστά και αριθμό εδρών στη Βουλή.

Διαφωνούσαμε και συγκρούστηκαν πολλές φορές οι απόψεις μας. Ποτέ όμως δεν χάθηκε ο αμοιβαίος σεβασμός και η τήρηση των αρχών και των άγραφων νόμων που έχουν οι πραγματικά αριστεροί στις σχέσεις τους. Και αναφέρομαι στην εντιμότητα, στην αλληλεγγύη, στην αναγνώριση της αλήθειας και το σεβασμό της ιδιαιτερότητας στην άποψη και στους πολιτικούς στόχους.

Κάποτε. Γιατί μετά ήρθε η κρίση και τα πολύ δύσκολα για όλους. Και γι αυτούς η προσδοκία της εξουσίας. Λένε, όχι άδικα, ότι βγάζουμε τον πραγματικό εαυτό μας στα δύσκολα αλλά και κυρίως όταν αποκτούμε εξουσία.

Σήμερα λέει είναι η επέτειος δύο χρόνων από τότε που “νίκησαν” το παλιό, από τότε που ανέλαβε την κυβέρνηση το “νέο” ήθος, η “ευαισθησία”, η “απελευθέρωση” από πρακτικές και συμπεριφορές των αστικών κομμάτων.

Σήμερα λέει γιορτάζουν τα δύο χρόνια διακυβέρνησης τους. Ας είναι.

Εγώ την αλήθεια μου θα πω και την ήττα μου θα περιγράψω. Και δεν θα με πειράξουν οι όποιες ειρωνείες για αυτή μου την ομολογία. Δεν με ενδιαφέρουν ο χλευασμός και η ειρωνεία γιατί η οδύνη και η απογοήτευση και η οργή είναι πολύ μεγαλύτερα μεγέθη στην ψυχή μου.

Είναι σήμερα μια επέτειος.

Είναι όμως η επέτειος 2+5 χρόνων μετάλλαξης.

Τους συνάντησα στις πλατείες των αγανακτισμένων όταν ετοίμαζαν το έδαφος για την πάση θυσία έφοδο στην εξουσία. Τους έβλεπα μπροστά στη Βουλή πλάι πλάι με τους Χρυσαυγίτες να μουντζώνουν και να κραυγάζουν “να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή”, να ζητάνε κρεμάλες για τον Παπανδρέου, να προπηλακίζουν χυδαία βουλευτές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Τους παρατηρούσα με έκπληξη. Με έζωναν φίδια και ανησυχία για τα αποτελέσματα της πολιτικής τους, για τις πραγματικές προθέσεις τους και τους το έλεγα. Μου έδειχναν το “ρεύμα” το μεγάλο “κύμα” της αγανάκτησης, μου έλεγαν ότι το καβάλησαν, ότι θα το κάνουν “αριστερό” και ότι αυτό πρέπει να κάνω κι εγώ.

Στην παρατήρηση ότι αυτό δεν είναι ρεύμα δημοκρατικό και προοδευτικό, ότι αυτό που γίνεται είναι η ισοπέδωση κάθε αντίληψης και πρακτικής προοδευτικού και δημοκρατικού κινήματος μου έλεγαν ότι κατανοούν την συμπεριφορά μου γιατί είμαι αρρωστημένος Πασόκος και Παπανδρεϊκός.

Αισθανόμουνα ότι μιλούσα σε αγνώστους. Ένοιωθα ότι δεν μιλούσα με φίλους, με ανθρώπους που γνωριζόμαστε δεκαετίες τώρα. Άρχισα να αμφιβάλλω για τον εαυτό μου. Μήπως εγώ είμαι λάθος; Μήπως πρέπει να πετάω μπουκάλια και πέτρες σε βουλευτές, να ζητάω κρεμάλες για τους “προδότες”, να απαιτώ να καεί το “μπουρδέλο” και δίπλα μου να ανεμίζουν τις σημαίες τους οι Χρυσαυγίτες;

Μετά ήρθε η άνοδος των ποσοστών και κάθε μονάδα που κέρδιζαν στις δημοσκοπήσεις λειτουργούσε σαν μοχλός σε μια μετάλλαξη ανθρώπων και συμπεριφορών πρωτοφανή.

Κάποιοι από αυτούς που σήμερα έχουν θέσεις εξουσίας και κυκλοφορούν με Μερσεντές, (κάποτε περιγελούσαν όσους τις χρησιμοποιούσαν ), και προσωπικούς φρουρούς, ( κάποτε χλεύαζαν πολιτικούς με συνοδεία ), ήταν φίλοι. Φίλοι δεκαετιών. Ήξεραν και ήξερα, χαρές και λύπες, προβλήματα οικογενειακά, δουλειάς.

Σήμερα ντρέπομαι για λογαριασμό τους. Αυτοί δεν είναι δυστυχώς σε θέση να το κάνουν γιατί υπερηφανεύονται για το επίτευγμα της ζωής τους. Να συναγελάζονται δηλαδή με τον Μπόμπολα και τους λοιπούς, να μοιράζουν κρατικό χρήμα και δουλειές, να στήνουν επιχειρήσεις, να ξεπλένουν Καμμένους και Χρυσαυγίτες, να έχουν σημαία τους κατά της διαπλοκής τον Καλογρίτσα και τον Ιβάν.

Σήμερα που “γιορτάζουν” έχω να τους πω ότι ποτέ δεν θα τους συγχωρήσω την κυνική, αδίστακτη και πισώπλατη μαχαιριά στην ιστορία της Αριστεράς. Τους λεκέδες που αφήνουν σε ιδέες και παραδόσεις και θυσίες δεκαετιών.

Σήμερα που “γιορτάζουν” έχω να τους πω ότι εγώ ο “φανατικός” του “προδότη” Παπανδρέου περπατάω και συχνάζω και με αγκαλιάζουν στους χώρους που πριν πολλά πολλά χρόνια γνωριστήκαμε. Εκείνοι δεν μπορούν και δεν τολμούν.

Σήμερα που “γιορτάζουν” έχω να τους πω ότι πίνω καφέ στα Εξάρχεια με τους παλιούς τους φίλους που μου λένε πως μπορεί να είμαστε για 40 χρόνια αντίπαλοι πολιτικά αλλά εγώ και εμείς, οι Πασόκοι, ποτέ δεν μεταλλαχτήκαμε τόσο πολύ και τόσο γρήγορα σε μηχανάκια εξουσιολάγνων όπως εσείς.

Για μας λένε ότι μας τιμούν για την ειλικρίνεια και την εντιμότητα μας να λέμε ευθέως και να υπερασπιζόμαστε αυτό που είμαστε όσο διαφορετικό κι αν είναι από τα δικά τους πιστεύω.
Για σας και την μετάλλαξη σας δεν θέλετε να ξέρετε τι λένε...

Σήμερα που “γιορτάζουν” έχω να τους πω ότι τίποτα δεν είναι πιο οδυνηρό από το να βλέπεις φίλους και αδελφούς να μεταλλάσσονται τόσο γρήγορα και τόσο εύκολα σε λιγούρια της κυβερνητικής εξουσίας. Και δεν είναι μόνο οδυνηρό είναι και απεχθές.

Σήμερα που “γιορτάζουν” έχω να τους πω ότι αυτός είναι λόγος που δεν τους επισκέφτηκα τα τελευταία τρία χρόνια, που δεν επικοινωνώ.

Είμαι πολύ απασχολημένος γιατί αφού εκείνοι δεν είναι σε θέση να ντραπούν κάποιος πρέπει να το κάνει.

Στο όνομα της φιλίας μας λοιπόν ντρέπομαι σήμερα για λογαριασμό τους και η ντροπή είναι μεγάλη και επώδυνη η διαδικασία να ντρέπεσαι για τους φίλους σου.

Ελπίζω κάποτε, μετά από πολλά χρόνια, να καταλάβουν πως ότι ντράπηκα για λογαριασμό τους ήταν προσφορά στο βωμό της φιλίας μας.