ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΛΗΘΕΙΑ;

Αναρωτιέμαι πολλές φορές...

Καλά κανείς μας δεν βλέπει γύρω του; Δεν μιλάμε με τους γείτονες, με τους φίλους, τους συγγενείς μας, τους εαυτούς μας;

Η συμπεριφορά μας, αυτά που λέμε και αυτά που κάνουμε είναι έστω σε μικρή συνάρτηση με αυτό που συμβαίνει σε μας και τον περίγυρό μας, στην κοινωνία, στη χώρα;

Και καλά οι “έκπληκτοι”, αυτοί που “δεν κατάλαβαν” όταν έπρεπε και όσο έπρεπε με αποτέλεσμα να τυχοδιωκτήσουν για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε σήμερα. Παριστάνουν τώρα τους προδομένους ξεχνώντας ότι είναι αυτοί οι ίδιοι που άνοιξαν τον δρόμο της προδοσίας τους με εργαλεία το ψέμα, την συνωμοσιολογία, τη βία και τις αντιδημοκρατικές μεθόδους. Στις πλατείες, στα ΜΜΕ, στους χώρους δουλειάς.

Δεν αναρωτιέμαι γι αυτούς. Θα αργήσουν να παραδεχτούν τη συμμετοχή τους και την ευθύνη τους για αυτά που συμβαίνουν τώρα.

Αναρωτιέμαι σοβαρά για όλους εμάς που βιώσαμε τα “πέτρινα χρόνια” της λάσπης, του ψέματος.

Αναρωτιέμαι για όλους εμάς που φωνάζαμε με όλες μας τις δυνάμεις ότι αυτό που κάνουν και όπως το κάνουν δεν είναι επίθεση στον Παπανδρέου και την κυβέρνησή του, δεν είναι αντιπολίτευση. 
Λέγαμε ότι είναι τυφλά πυρά εναντίον  της πατρίδας, των πολιτών, της δημοκρατίας, των παιδιών όλων μας.

Μήπως με αργούς αλλά σταθερούς ρυθμούς διολισθαίνουμε σε λογικές Σαμαρά και Τσίπρα το 10 και το 11;

Και μπορώ να καταλάβω ως ένα σημείο την ικανοποίηση που μπορεί να νοιώσει κάποιος όταν ο ψεύτης αποδεικνύεται ότι είναι ψεύτης. Μπορώ να καταλάβω και το συναίσθημα της δικαίωσης.

Που αρχίζει όμως και που τελειώνει όλο αυτό;

Δεν μας προβληματίζει το γεγονός ότι ολοένα και συχνότερα οι νότες που παίζουμε εναρμονίζονται με τους Πρετεντέρηδες και την Ν.Δ;

Και κυρίως τι λέμε στους εαυτούς μας και στους γύρω μας για το τι πρέπει να γίνει;

Θα μείνουμε στο “είσαστε ψεύτες και άχρηστοι” ή στο “εμείς σας τα λέγαμε”;

Θέλουμε εκλογές; Θέλουμε να πέσει η κυβέρνηση; Θέλουμε οικουμενική κυβέρνηση; Θέλουμε κυβερνήσεις συνεργασίας; Δεν ξέρουμε τι θέλουμε;

Κι αν υποθέσουμε ότι λύνουμε τα του κυβερνητικού σχήματος ξέρουμε τι θέλουμε να κάνει και τι πρέπει να κάνει η ΟΠΟΙΑ κυβέρνηση για να βγει κάποτε η χώρα από την κρίση;

Κι αν υποθέσουμε ότι το ξέρουμε γιατί δεν το λέμε; Όχι στην κυβέρνηση που μάλλον δεν θέλει να ακούσει αλλά στους ΠΟΛΙΤΕΣ.

Κι αν έχουμε άποψη αλλά δεν είναι επεξεργασμένη πλήρως και πρέπει να εμπλουτιστεί γιατί δεν την κουβεντιάζουμε; Όχι με την κυβέρνηση γιατί δεν θέλει να κουβεντιάσει αλλά με τους ΠΟΛΙΤΕΣ.

Τι εξυπηρετούν πλέον τα μπινελίκια και οι αποκαλύψεις όταν ο βασιλιάς είναι γυμνός και η γύμνια του σε κοινή θέα; Ποιόν εξυπηρετούν πέραν του θυμικού μας και της κυβέρνησης αφού με αυτό τον τρόπο αποφεύγει να κουβεντιάσει επί της ουσίας;

Ο πιο ύπουλος δρόμος για την μετάλλαξη είναι ο δρόμος της διολίσθησης.

Φοβάμαι ότι αν δεν είμαστε όσο πρέπει προσεκτικοί σύντομα θα διολισθήσουμε σε πεδία και συμπεριφορές που πριν λίγα χρόνια κατακρίναμε.

Και το ζητούμενο βεβαίως δεν είναι η “καλή διαγωγή” που πρέπει να επιδείξουμε.

Το ζητούμενο είναι ότι η πατρίδα ΔΕΝ έχει άλλα περιθώρια παραπολιτικής και χαβαλέ και εγκληματικής ανευθυνότητας.

Γιατί αν συνεχίσουμε με αυτά τα μυαλά σε λίγο θα χάσουμε και το ύστατο δικαίωμα που μας έχει απομείνει, σε μια πατρίδα που ΔΕΝ θα έχει απομείνει.

Θα χάσουμε το δικαίωμα να ζητήσουμε συγνώμη από τα παιδιά μας...