Και τώρα τι;
Το
3ο μνημόνιο ψηφίστηκε. Τα νομοσχέδια
εξειδίκευσης της ζοφερής πραγματικότητας
έρχονται με ταχύτατο ρυθμό.
Η
Ελλάδα για τρία ακόμα χρόνια στην
εντατική.
Οι
άλλες χώρες με τα ίδια ή παρόμοια
προβλήματα έχουν ήδη αποσυνδεθεί από
τις μάσκες οξυγόνου και κάνουν τα πρώτα
δειλά βήματα προς την κανονικότητα.
Είναι
οι χώρες εκείνες που έκαναν χρήση με
τον καλύτερο τρόπο του μηχανισμού
στήριξης που η Ελλάδα απαίτησε και
χτίστηκε το 2010 για να αποφευχθούν
χρεοκοπίες κρατών στην Ε.Ε.
Είναι
οι χώρες και οι λαοί που κατάφεραν να
αντιμετωπίσουν την επώδυνη πραγματικότητα
με όρους πολιτικής, με όρους σοβαρότητας,
με όρους αλήθειας και αυτογνωσίας, με
όρους συνοχής και στοιχειώδους συνεννόησης
του πολιτικού προσωπικού στα αυτονόητα.
Αν
πρέπει να γίνει κάποτε μια εξεταστική
σοβαρή θα πρέπει να είναι αυτή που θα
αναζητήσει τις αιτίες και τις ευθύνες
για το γεγονός ότι δεν έχουμε βγει ακόμα από τα μνημόνια.
Η
επιλογή του 2010 για την αποφυγή της
χρεοκοπίας και την ένταξη στον μηχανισμό
στήριξης έχει σήμερα την υπογεγραμμένη
έγκριση, με βούλες και σφραγίδες, την
απόλυτη παραδοχή του συνόλου σχεδόν
των κομμάτων στην Βουλή.
Η
μη εφαρμογή μεταρρυθμίσεων και
διαρθρωτικών αλλαγών όμως στην κατεύθυνση
του εξορθολογισμού, της διαφάνειας, της
στοιχειώδους δικαιοσύνης στην κατανομή
βαρών είναι το έγκλημα που συντελείται
με τρόπο κυνικό και συνεχόμενο από το
2012 μέχρι σήμερα. Με αποτελέσματα απτά,
συγκεκριμένα και ισοπεδωτικά. Και για
αυτό υπάρχουν ευθύνες και υπεύθυνοι με
ονοματεπώνυμο.
Αλλά υπάρχουν και συνυπεύθυνοι
και συνένοχοι. Και αυτοί είμαστε όλοι
εμείς που αρνηθήκαμε να δούμε την
πραγματικότητα, να ακούσουμε την αλήθεια.
Προτιμήσαμε να ζήσουμε το παραμύθι της
συνωμοσιολογίας, των μαύρων προβάτων,
των εύκολων και ανώδυνων λύσεων, της
τζάμπα μαγκιάς, του παλαιοκομματισμού
και της λουμπινιάς.
Για
να περάσουμε με περισσή ευκολία από τις
μούντζες των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα
στο χειροκρότημα και την επιβράβευση
του τρίτου και χειρότερου μνημονίου.
Σπάνια
στην ιστορία των λαών έχει καταγραφεί
τέτοιου μεγέθους αυτοεξευτελισμός σε
τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Και
αυτό μάλιστα να γίνεται στο όνομα της
“εθνικής περηφάνιας” και μιας
“αντίστασης” που κάνει την διαδρομή
από το ΟΧΙ στο ΝΑΙ με την ταχύτητα και
την ευκολία που μόνο η πολιτική
ξεδιαντροπιά μπορεί να εφεύρει.
Και
τώρα τι;
Θα
συνεχίσουμε έτσι; Πηγαίνοντας που; Ποιό
είναι το σχέδιο και ποιά η προοπτική;
Που είναι και ποιές είναι οι πολιτικές
και κοινωνικές δυνάμεις που παρουσιάζουν
και αναφέρονται σε αυτά τα δύο
προαπαιτούμενα;
Ακούτε στη Βουλή κάτι πέραν των
αλληλοκατηγοριών για το ποιός είναι
περισσότερο “μάγκας”, μεγαλύτερος
“προδότης”, περισσότερο “καταφερτζής”
και καλύτερη “παιχταδούρα”;
Θα
συνεχίσουμε έτσι παρακολουθώντας την
σύγκρουση στον τοίχο να πλησιάζει για
μια ακόμα φορά; Θα συνεχίσουμε να είμαστε
θεατές στο θρίλερ που τα θύματα είναι
πραγματικά και είμαστε εμείς και κυρίως
τα παιδιά μας; Θα συνεχίσουμε να
παριστάνουμε πως η υποχρέωσή μας
εξαντλείται στη κριτική και στα μπινελίκια
στο διαδίκτυο;
Θα
συνεχίσουμε να παριστάνουμε τους πολίτες
ή θα αναλάβουμε την δύσκολη ευθύνη να
γίνουμε πραγματικοί πολίτες;
Στο
ερώτημα “και τώρα τι;” απάντηση μπορούμε
να δώσουμε μόνο εμείς, οι πολίτες. Αρκεί
να (ξανα)γίνουμε πολίτες που συμμετέχουμε με λόγο και πράξη αναλαμβάνοντας όλες τις υποχρεώσεις
και τις ευθύνες που αυτό συνεπάγεται.
Πιστεύω ότι για όλους εμάς στο ΚΙΝΗΜΑ αλλά και για κάθε προοδευτικό πολίτη αυτό πρέπει να είναι το ζητούμενο και η προτεραιότητα. Οι εκλογικές αναμετρήσεις είναι κρίσιμες αλλά είναι μια στιγμή στο χρόνο. Στο διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα σε δύο εκλογές χτίζονται ή αποδομούνται, καρποφορούν ή χάνονται, συλλογικές συνειδήσεις και προοπτικές.
Την ουσιαστική ενότητα των προοδευτικών πολιτών μπορούμε να την χτίσουμε στην πράξη, στον δρόμο, στην γειτονιά και στον δήμο. Με πρωτοβουλίες, με δράσεις και πράξεις μαζί με τους συμπολίτες μας για τα θέματα που καίνε και ισοπεδώνουν. Η πολιτική του γενικού και της θεωρίας των πάντων όταν είναι η μόνη πολιτική παρουσία είναι υπεκφυγή και άλλοθι.
Η πολιτική του συγκεκριμένου σε σχέση με το πρόβλημα, το χώρο και το χρόνο είναι η πολιτική της άμεσης παρέμβασης. Μαζί με τους ανθρώπους που τους αφορά. Είναι η δημοκρατική λύση, είναι ανατρεπτική και δημιουργική.
Και το κυριότερο; Οι πρωτοβουλίες αυτές δεν απαιτούν γενικά επιτελεία και υποδομές και παράτες και μεγαλεπήβολους σχεδιασμούς. Δεν χρειάζονται αιτήσεις και εγκρίσεις.
Απαιτούν μόνο αυτά που ήδη έχουμε. Προοδευτικό πολιτικό πλαίσιο, δημοκρατική συνείδηση, διάθεση προσφοράς, συμμετοχής και διαλόγου, γνώση του κοινωνικού μας περίγυρου και των προβλημάτων στους χώρους που ζούμε.
