Ο ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ και...

...ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ.

Δεν τα ξέρουν ή παριστάνουν ότι δεν τα ξέρουν;

Δεν τα θυμούνται ή παριστάνουν ότι δεν τα θυμούνται;

Εξοργίζομαι όσο δεν γίνεται και δεν μετανιώνω όταν ακούω τα περί «Πρώτη Φορά Αριστερά».

Θυμώνω όσο δεν παίρνει όταν ακούω και βλέπω παραλληλισμούς ανάμεσα στον Ανδρέα και στον Τσίπρα, ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 70 και του 80 με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Νίκος Πουλαντζάς με την οξυδερκή ματιά του και την επιστημονική του επάρκεια και παρά την πολιτική του αντίθεση με τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ  διατύπωσε με σαφήνεια και αξιοθαύμαστη ακρίβεια τον χαρακτήρα και την προοπτική του ΠΑΣΟΚ. Ο πρόωρος χαμός του δεν του έδωσε την ευκαιρία να διαπιστώσει ο ίδιος πόσο δίκιο είχε στα βασικά συμπεράσματά του.

Το ΠΑΣΟΚ υπήρξε αριστερό κίνημα. Υπήρξε αριστερό γιατί ήταν Κίνημα και υπήρξε ως Κίνημα γιατί ήταν Αριστερό. Όταν έπαψε να είναι Κίνημα δεν ήταν πια Αριστερό και το αντίστροφο. Η αριστερά μπορεί να είναι αριστερά μόνο στο μέτρο που έχει τα χαρακτηριστικά κινήματος. Αυτή είναι η δική μου πεποίθηση, αυτό λέει η εμπειρία μου, αυτό λένε τα δικά μου συμπεράσματα.

Όποιος έχει ζήσει τον τρόπο λειτουργίας των οργανώσεων του ΠΑΣΟΚ, τις πολιτικές παρεμβάσεις και την επιρροή των οργανώσεων του στις τοπικές κοινωνίες, τις ανοιχτές  λαϊκές συνελεύσεις, καταλαβαίνει γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα δεν έχει καμία σχέση με το ΠΑΣΟΚ.

Όποιος έχει βιώσει τις οξείες πολιτικές συγκρούσεις στις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ για κάποιες κυβερνητικές αποφάσεις του ΠΑΣΟΚ από το 81 και μετά ξέρει γιατί μοιάζει με κακόγουστο ανέκδοτο ο παραλληλισμός με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ και το ρόλο των οργανώσεων του απέναντι στην σημερινή κυβέρνηση.

Και βεβαίως δεν θα μπω καν στον κόπο να εξηγήσω γιατί ο Τσίπρας έχει τόσες πολιτικές ομοιότητες με τον Ανδρέα όσες συγγραφικές ομοιότητες έχει ο Τατσόπουλος με τον Ντοστογιέφσκι.

Αυτό που θα πω όμως έχει να κάνει με την υποχρέωση όλων  όσων πιστεύουν στην αναγκαιότητα μιας αριστερής και προοδευτικής κοινωνίας αλληλεγγύης και δικαιοσύνης να είναι αυστηροί και ακριβοδίκαιοι απέναντι στην σημερινή κυβέρνηση και την πολιτική της. Να είναι αυστηροί  για έναν απλό αλλά καθοριστικό λόγο. Αν στο όνομα μιας κάπως καλύτερης διαχείρισης συμφωνήσουμε και αποδεχτούμε ότι ΑΥΤΟ που βλέπουμε να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας  είναι η «αριστερά» και οι δυνατότητες της τότε γινόμαστε συνένοχοι όχι μόνο στον στραγγαλισμό της όποιας προοπτικής της αριστεράς στο μέλλον αλλά κυρίως (ξανα)εγκληματούμε σε βάρος της ιστορικής μνήμης και των θυσιών του λαού μας διαχρονικά.

Να είναι ακριβοδίκαιοι στο μέτρο που ο ΣΥΡΙΖΑ και η ηγεσία του σταματήσουν να υποκρίνονται αυτό που δεν είναι και  αρχίσουν να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν  και ξέρουν σε σύγκριση με την προηγούμενη κυβέρνηση.

Κι αν αυτός ο πήχης μοιάζει ιδιαίτερα χαμηλός είναι ο πήχης που έχει επιλέξει στους 3 πρώτους κιόλας μήνες διακυβέρνησης της η ίδια η σημερινή πλειοψηφία. Όταν η κυβέρνηση απαντάει στην όποια κριτική της γίνεται με το επιχείρημα "οι προηγούμενοι έκαναν περισσότερες φορές το ίδιο λάθος" τότε οριοθετεί από μόνη της το πλαίσιο ύπαρξής και λειτουργίας της με μέτρο σύγκρισης τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο ...

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΝΑ ΣΗΜΑΔΕΥΕΙΣ ΤΟΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ...

... και να ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΣ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ.

Αναζητά η κυβέρνηση, και πολύ καλά κάνει, εναλλακτικές πηγές άμεσης χρηματοδότησης για να καλύψει το κενό μέχρι το τέλος της παράτασης του μνημονίου το καλοκαίρι. Η  χρηματοδοτική στρόφιγγα έχει κλείσει εν μέσω διαπραγματεύσεων. Στην συνάντηση Τσίπρα - Πούτιν συζητήθηκαν τρόποι επίλυσης του προβλήματος. Για λόγους που είναι γνωστοί ποτέ δεν θα μπορούσε και δεν θα το κάνει η Ρωσία να προχωρήσει σε κινήσεις που δημοσίως αμφισβητούν την εφαρμοζόμενη πολιτική και τις διαδικασίες στο εσωτερικό της ΕΕ και του ΔΝΤ. Οι "μεγάλοι" έχουν τα δικά τους συμφέροντα και έχουν οριοθετήσει τα σημεία συνεργασίας τους. 

Εγώ δέχομαι καλόπιστα την εκδοχή της κυβέρνησης ότι έχει συμφωνήσει με τους Ρώσους  την άμεση υπογραφή μιας συμφωνίας για τον αγωγό με αντάλλαγμα μια "προκαταβολή", ( έως 5 δισ. ευρώ), των προσδοκώμενων εσόδων από την χρήση του αγωγού όταν κατασκευαστεί. Είναι ένα καλό πρόσχημα για την Ρωσία να δώσει ένα ποσό χωρίς να φαίνεται ότι δανειοδοτεί ευθέως την Ελλάδα. Ως εδώ καλά. Ποια είναι όμως η συνέχεια;

Αυτή την προσχηματική κίνηση βγαίνει η κυβέρνηση και την "καίει" στο όνομα μιας επικοινωνιακής τακτικής που "βλέπει" μόνιμα μόνο τις επόμενες ώρες και μέρες  αδιαφορώντας γι’ αυτό που έρχεται και θα συμβεί τις επόμενες εβδομάδες και μήνες. Διαρρέει παντού ότι δεν έχει πρόβλημα ρευστότητας μέχρι τέλους του μήνα γιατί θα πάρει 3,5 έως 5 δισ. από τους Ρώσους. Με αυτό τον τρόπο,

1) εκθέτει την Ρωσία που αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι να συσχετίζει την όποια συμφωνία για τον αγωγό με τις τρέχουσες διαπραγματεύσεις και τη λειτουργία των "θεσμών" στο εσωτερικό της ΕΕ και

2) ανατρέπει ένα σημαντικό μέρος της επιχειρηματολογίας της ότι η τακτική της ΕΚΤ οδηγεί την Ελλάδα σε πιστωτικό γεγονός αφού "λεφτά υπάρχουν" μέσω "προκαταβολών".

Το αποτέλεσμα αυτών των παιδαριωδών χειρισμών το είδαμε χτες το βράδυ όταν οι Ρώσοι με τον πιο επίσημο τρόπο αρνήθηκαν τα περί ενίσχυσης της ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας. Το αν είναι προσωρινή ή μόνιμη η άρνηση θα το δούμε τις επόμενες μέρες.

Αν πάρουμε την καλή εκδοχή οι Ρώσοι δέχτηκαν να βοηθήσουν με ένα μικρό ποσό στις τρέχουσες πιεστικές ανάγκες της Ελλάδας με μία προϋπόθεση, Ότι θα γίνει με τρόπο διακριτικό που δεν θα φέρει σε δοκιμασία τις σχέσεις Ρωσίας - ΕΕ - ΔΝΤ. Η κυβέρνηση έκανε το ΑΚΡΙΒΩΣ  αντίθετο, βγήκε στις ρούγες και φωνάζει ότι τους κοροϊδέψαμε μαζί με τους Ρώσους τους Ντράγκιδες και δεν τους έχουμε ανάγκη.

Αν πάρουμε την κακή εκδοχή ότι δηλαδή δεν υπάρχει καμιά συμφωνία για προκαταβολές και ότι όλα είναι μυθεύματα και επικοινωνιακά πυροτεχνήματα τότε έχουμε να κάνουμε με συμπεριφορές αρμοδιότητας Προανακριτικών Επιτροπών απευθείας, χωρίς να μεσολαβήσουν δηλαδή Εξεταστικές Επιτροπές. Γιατί η ζημιά που προκαλείται στη χώρα είναι  ανυπολόγιστη.

Σε κάθε περίπτωση ελπίζω να ισχύει το θετικό σενάριο, η ύπαρξη συμφωνίας «προκαταβολής» δηλαδή, αλλά και ότι αυτό δεν ακυρώθηκε από τους χειρισμούς που προαναφέρθηκαν. Γιατί σε περίπτωση ακύρωσης καταλαβαίνουμε πόσο χειροτερεύει αυτόματα η διαπραγματευτική μας θέση απέναντι στους «θεσμούς»

Την περίπτωση να μην υπάρχει συμφωνία δεν θέλω να την σκέφτομαι γιατί τότε όχι διαπραγμάτευση δεν κάνουμε αλλά μπουσουλάμε στα τέσσερα χειροπόδαρα δεμένοι και καλυμμένοι με πίσσα και πούπουλα. Και  αυτό γίνεται σε αυτή την περίπτωση  με ευθύνη αποκλειστικά δική μας.