ΝΟΜΙΖΟΥΝ οτι ΠΑΙΖΟΥΝ ΕΠΙΤΡΑΠΕΖΙΑ...

...ή ότι βρίσκονται σε γήπεδο Paintball.

Μίλησαν για νέο ΕΑΜ παραχαράσοντας την ιστορία με τρόπο απαράδεκτο, βέβηλο και τελικά ξεδιάντροπο. Γιατί υποσχέθηκαν «απελευθέρωση» και «λύτρωση» και «αξιοπρέπεια» και «υπερηφάνεια» εύκολα κι απλά. Χωρίς αγώνα, χωρίς θυσίες.

Μίλησαν για «πόλεμο» με τους δανειστές. Υποσχέθηκαν ένα πόλεμο αναίμακτο, ένα πόλεμο όπου θύματα θα έχει μόνο ο εχθρός στο εξωτερικό ή στο εσωτερικό.

Κάλεσαν τον λαό να στρατευτεί σε έναν αγώνα απελευθέρωσης όπου δεν έχει τίποτα να χάσει από το σημερινό επίπεδο της ζωής του.

Κάλεσαν τον λαό σε μια μάχη που αρχίζει και τελειώνει στην πεντάλεπτη διαδικασία που χρειάζεται κάποιος για να ψηφίσει. Χωρίς συγκρούσεις, χωρίς απώλειες, χωρίς προετοιμασία.

Αδυνατώ να δεχτώ ότι δεν ήξεραν και δεν ξέρουν ότι οι απελευθερωτικοί αγώνες προϋποθέτουν παλλαϊκή συστράτευση και πολίτες έτοιμους να θυσιαστούν, έτοιμους να χάσουν τα πάντα σε έναν αγώνα άνισο.

Αδυνατώ να δεχτώ ότι για «Πρώτη Φορά Αριστερά» σημαίνει να κοπιάρουν με καρμπόν τους πατριδοκάπηλους του 1897. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά.

Μας είπαν και μας λένε κάθε 5 ώρες ότι μπορεί και να πάμε σε ρήξη. Χωρίς να προετοιμάζουν το λαό για τις επιπτώσεις και για ότι θα φέρει στην ελληνική κοινωνία μια τέτοια ρήξη. Χωρίς να ετοιμάζουν τον κρατικό μηχανισμό και τις υποδομές του να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο της ρήξης. Χωρίς τελικά, κι αυτό είναι εγκληματική παραπλάνηση, να εξηγούν στους πολίτες ΤΙ θα σημάνει γι΄αυτούς και τις οικογένειές τους και τις επόμενες γενιές μια ρήξη.

Όταν ιδρύθηκε το ΕΑΜ, όταν ο Άρης ξεκίνησε το οδοιπορικό συγκρότησης του απελευθερωτικού στρατού ενάντια στους κατακτητές δεν υποσχέθηκε και δεν εγγυήθηκε ότι θα γυρίσουν όλοι ζωντανοί στα σπίτια τους. Το αντίθετο.

Όταν μιλάς για ρήξη πρέπει να λες στον πολίτη ότι αν συμβεί κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ακόμα και αυτό το σημερινό κουτσουρεμένο  επίπεδο της ζωής του. Ότι θα πρέπει να κάνει θυσίες, να χάσει καταθέσεις, να μειωθεί δραματικά η αγοραστική δύναμη του μισθού του, να δείξει αλληλεγγύη και να στηρίξει, μοιράζοντας ότι μπορεί από τα κεκτημένα του, τους συμπολίτες του.

Όταν λες ότι πας σε πόλεμο τότε φροντίζεις να εκπαιδεύεις στοιχειωδώς το στρατό σου, τους πολίτες. Για να μπορέσει να πολεμήσει με τον ανώτερο σε δυνάμεις εχθρό αποτελεσματικά.  Για να μπορέσει κυρίως να προφυλαχθεί και να μην πάει σαν το σκυλί στο αμπέλι.

Αυτή η κυβέρνηση χρεώνεται απολύτως την πιο τυχοδιωκτική πολιτική πρακτική μεταπολεμικά.  Παίζουν με το ενδεχόμενο της ρήξης με τους δανειστές καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση στους πολίτες ότι όλα αυτά αφορούν σε «μαγκιές» επικοινωνιακές των αρχηγών, σε «ουαου» και σε συνεντεύξεις των «ωραίων». Δεν λένε και δεν προετοιμάζουν το λαό για την πραγματικότητα. Δεν λένε  ότι αν πάμε σε ρήξη τη μάχη θα τη δώσουν οι στρατιώτες δηλαδή οι πολίτες. Γιατί  το αίμα στις μάχες δεν το χύνουν τα Γενικά Επιτελεία αλλά οι ανώνυμοι μαχητές. Εκεί θα καταμετρηθούν και τα θύματα.

Αυτή η κυβέρνηση δικαιούται να επιλέξει τη ρήξη, είναι δημοκρατικά εκλεγμένη. Πρέπει όμως πρώτα να πει την αλήθεια στους πολίτες, να τους προετοιμάσει και να προετοιμαστεί και η ίδια.

Γιατί ο οικονομικός πόλεμος και οι απελευθερωτικές ρήξεις με τους δανειστές σου είναι πραγματικός πόλεμος με θύματα και αίμα. ΔΕΝ είναι πόλεμος σε γήπεδο Paintball, ΔΕΝ είναι επιτραπέζιο παιχνίδι.

Αυτή η κυβέρνηση με την μέχρι σήμερα συμπεριφορά της ΕΝΑ δεν μπορεί να κάνει. Να παριστάνει ότι λειτουργεί στο όνομα της Αριστεράς και να την ευτελίζει για τα πολλά χρόνια που έρχονται.

Για τον ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ...

...και ΜΕ τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου.

Που αρχίζει και που τελειώνει η ευθύνη μας ως πολιτών; Ποιο είναι  το μεγάλο και κρίσιμο και ποιο το δευτερεύον και επουσιώδες; Τι υπερασπιζόμαστε τελικά όλοι εμείς που λέμε ότι νοιαζόμαστε για αρχές και αξίες; Ποιος καθορίζει την ατζέντα των θεμάτων, πέραν των προσωπικών και οικογενειακών μας,  στα οποία αφιερώνουμε χρόνο και φαιά ουσία;

Η απάντηση δεν είναι μονοσήμαντη και δεν είναι εύκολη.

Βρέθηκα για κάποιες ώρες στο Ειδικό Δικαστήριο που δικάζεται ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Το έκανα γιατί είχα και έχω την ανάγκη να δηλώσω την αλληλεγγύη  και την ηθική υποστήριξή μου σε έναν συμπολίτη μου που διασύρεται και ισοπεδώνεται συνολικά και άδικα.

Με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου δεν με συνδέει φιλία ή έστω στενή γνωριμία. Δεν με συνδέει καν κάποια πολιτική ταύτιση με την έννοια ότι έχω διαφορετική πολιτική προσέγγιση από αυτή  που εκείνος έχει εκφράσει με τον δημόσιο πολιτικό λόγο και πράξη του. Τον θεωρούσα αρκούντως γαλουχημένο στην «ανανεωτική αριστερά», (διαγραμμένος μάλιστα από την Β’ Πανελλαδική  ως αριστεριστής), «εκσυγχρονιστή» και άρα για  ΟΛΟΥΣ τους παραπάνω λόγους αρκετά «δεξιόστροφο» και επομένως δύσκολο να  ταιριάξουν τα πολιτικά χνώτα μας την περίοδο που είχε πολιτική εξουσία.

Αυτό ασφαλώς δεν σημαίνει κάτι σε σχέση με το ποιος τελικά έχει την σωστή πολιτική προσέγγιση. Γιατί πρέπει να ομολογήσω ότι αν συγκρίνουμε τις πολιτικές που ο «μνημονιακός» Παπακωνσταντίνου άσκησε και εφάρμοσε σε σχέση με ότι ψήφισαν και προώθησαν και εφάρμοσαν  επόμενοι «αντιστασιακοί» υπουργοί οικονομικών, τότε ο Παπακωνσταντίνου μου μοιάζει Μαο Τσε Τουνγκ μπροστά τους.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου δικάζεται στο Ειδικό Δικαστήριο. Θα προσέξατε ότι η δημοσιότητα για τη δίκη είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Δικαίως θα  έλεγα εγώ γιατί το προηγούμενο της ζωντανής αναμετάδοσης της δίκης του Ανδρέα το 91 όπου το κατηγορητήριο και η σκευωρία εξαϋλώθηκαν σε χρόνο dt μπροστά στα μάτια και στα αυτιά εκατομμυρίων Ελλήνων, δεν έπρεπε να επαναληφθεί. Μαθαίνουν οι σκευωροί και το παρακράτος από τα λάθη τους.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου απολογήθηκε μπροστά  τους δικαστές του. Ρεπορτάζ για το τι είπε θα το βρείτε εδώ  στην ιστοσελίδα της Εφημερίδας των Συντακτών.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου δίδαξε όλο αυτό το διάστημα αξιοπρέπεια και ήθος. Δεν έσκυψε, δεν έγλυψε εκεί που έφτυσε για να «σωθεί». Δεν παρακάλεσε αυτούς που οι πολιτικές του απείλησαν και έθιξαν τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα, αυτούς που θέλησαν να τον εκδικηθούν με την ιστορία που έστησαν. Δεν ζήτησε την επιχειρηματική και πολιτική και τελικά την νταβατζίδικη κάλυψη από τους γνωστούς νταβάδες της χώρας ώστε να πέσει στα μαλακά, ώστε να «ξεχαστεί» το θέμα. Δεν κίνησε τα γνωστά «νήματα» για να αποφύγει το διασυρμό το δικό του και της οικογένειάς του και τα Ειδικά Δικαστήρια.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου αποδείχτηκε μάγκας. Με την αυθεντική έννοια της λέξης. Αποφάσισε να αντιμετωπίσει τους διώκτες του ΜΟΝΟΣ του αν και ανίσχυρος απέναντι σε όλους και όλα. Την πολιτική εξουσία, τους επιχειρηματίες, τους εκδότες, τους τραπεζίτες, το παρακράτος.  Δεν έκανε σώου, δεν τσίριξε. Αντιμετώπισε τις κατηγορίες και τον διασυρμό και τους δικαστές του ως Πολίτης σε μια Δημοκρατική χώρα. Με αξιοπρέπεια, με  πίστη στην αλήθεια, με σεβασμό στους θεσμούς και στις διαδικασίες της πατρίδας του, με επιχειρήματα ακράδαντα και αδιάσειστα.

Προσωπικά το έχω ξαναδεί το έργο. Πολλές φορές. Έχω καταθέσει σε δίκες ως μάρτυρας υπεράσπισης κατηγορουμένων για «τρομοκρατία» με κατασκευασμένες  από μυστικές υπηρεσίες, το παρακράτος και την ασφάλεια κατηγορίες και «αποδείξεις» ενοχής. Έχω δει πως κατασκευάζονται ένοχοι, πως  διασύρονταν οι «συνήθεις ύποπτοι» για μήνες, χρόνια σε δικαστήρια και φυλακές για να αποδειχθούν στο τέλος αθώοι. Πως ισοπεδώθηκαν με κυνισμό και στην ψύχρα αθώοι πολίτες, οι οικογένειες τους, ο κοινωνικός τους περίγυρος  στο όνομα του «παραδειγματισμού» επειδή  απλά και μόνο «δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις».

Είναι επιλογή μου να βρίσκομαι στο πλευρό των ανθρώπων που είναι όχι μόνο αθώοι αλλά και αξιοπρεπείς. Όσο απεχθάνομαι και σιχαίνομαι, όσο περνάνε τα χρόνια εντείνεται το σύμπτωμα, τους τζάμπα μάγκες  άλλο τόσο εκτιμώ και θέλω να βρίσκομαι αλληλέγγυος με όσους το σύστημα θέλει να κατακρεουργήσει για τους δικούς του λόγους. Με  όσους οι νταβάδες που κυριαρχούν στη χώρα θέλουν να  λιώσουν με όπλα την χειραγώγηση της κοινής γνώμης, το χρήμα, το παρακράτος.

Σε λίγες μέρες θα τελειώσει η δίκη, θα εκδοθεί η απόφαση. Ότι και να γίνει πρέπει να δηλώσω ότι είμαι κερδισμένος γιατί ξέρω ότι στο πρόσωπο του Γιώργου Παπακωνσταντίνου βρήκα ένα συμπολίτη μου με τον οποίο  θέλω να είμαι φίλος και σύντροφός.

Όποια και αν είναι η απόφαση εγώ θα είμαι στο πλευρό του. Είναι υποχρέωσή μου απέναντι στην αλήθεια, στην δικαιοσύνη, στην δημοκρατία, στην αίσθηση αυτοσεβασμού που επιδιώκω να διατηρώ ως πολίτης.

Είναι τελικά ΤΙΜΗ για μένα  να είμαι στο πλάι του Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Ελπίζω και τον παρακαλώ να μου το επιτρέψει.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΤΙ ΘΕΛΕΤΕ...

...ρωτάνε άλλοι από άγνοια, άλλοι αφελώς και άλλοι κουτοπόνηρα.

Τους φαίνεται παράξενο, κάποιες φορές αστείο. Στην Βουλή δεν μπήκατε μας λένε, λεφτά δεν έχετε, ΜΜΕ δεν έχετε, τί νομίζετε ότι κάνετε;

Η απάντηση δεν είναι εύκολη γιατί είναι απλή και καθαρή. Ζούμε σε μια κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα που απεχθάνεται το απλό, το αληθινό, το πρωτογενές και καθαρό γιατί έχει εθιστεί στο απλοϊκό, στο νεφελώδες, στο τάχα μου, στο νόθο, στο επικοινωνιακά πιασάρικο.

Η απάντηση δεν είναι εύκολη γιατί πρέπει να εξηγήσεις μια πορεία αντίθετη στο ρεύμα, κόντρα στους καιρούς.

Η απάντηση δεν είναι εύκολη γιατί πρέπει να εξηγηθεί η στράτευση σε μια υπόθεση χωρίς συναλλαγή και ανταλλάγματα, χωρίς αυτονόητη και εξασφαλισμένη επιβεβαίωση στο τέλος της διαδρομής. Κι αυτό σε ένα κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον που έχει εκπαιδευτεί να προσανατολίζεται και να ακολουθεί τους κοινωνικά, οικονομικά, εκλογικά και δημοσκοπικά ισχυρούς και όλα όσα φέρνει αυτή η πρόσδεση ως ανταμοιβή.

Η απάντηση δεν είναι εύκολη γιατί στα δικά σου επιχειρήματα για την πολιτική, τη δημοκρατία, τη ζωή, τον άνθρωπο, την κοινωνική δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη, την αλήθεια παίρνεις ως απάντηση το "επιχείρημα" των εκλογικών ποσοστών και των δημοσκοπήσεων.

Μας λένε ότι δεν πείθουμε γιατί έχουμε ευθύνες, ότι συμμετείχαμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε όσα οδήγησαν τη χώρα στην σημερινή κατάσταση. Και αυτό μας το λένε και κάποιοι που όχι μόνο συμμετείχαν, χωρίς να φαίνονται στην πρώτη γραμμή, αλλά και αποκόμισαν οφέλη και οφίτσια στο πέρασμα των χρόνων. Έκαναν περιουσίες, άλλαξαν τρόπο ζωής και τόπο κατοικίας, απόκτησαν τραπεζικούς λογαριασμούς με εξαψήφια και επταψήφια νούμερα.

Σε αυτό η απάντηση είναι πιο εύκολη.

Γιατί αναγνωρίζουμε και τις δικές μας ευθύνες σε όλα τα επίπεδα. Για τα καλά και τα κακά, για τα επιτεύγματα και τις αστοχίες. Και είναι αυτή ακριβώς η ανάληψη της ευθύνης που μας οδηγεί στην αναγκαιότητα μιας καινούργιας αρχής για όλους και για όλα.

Γιατί δεν κρυβόμαστε, δεν εξαπατούμε, ζούμε και περπατάμε πάντα στις ίδιες γειτονιές, έχουμε τις ίδιες αγωνίες, τους ίδιους φόβους, τις ίδιες ελπίδες.

Γιατί η αυτοκριτική μας δεν είναι ψευδεπίγραφη, μικροαστική και υποκριτική, είναι γνήσια και αυταπόδεικτη μέσα από το αβέβαιο αλλά ελπιδοφόρο άλμα στο μέλλον που επιχειρούμε.

Γιατί η ιστορία για μας δεν είναι άθροισμα επετείων για πανηγυρισμούς ή για μνημόσυνα. Η ιστορία η προσωπική και η συλλογική είναι για μας το θεμέλιο της αυτογνωσίας για την μεγάλη υπέρβαση που έχουμε ανάγκη ως πρόσωπα και ως λαός.

Μας λένε προσωπολάτρες και έχουν δίκιο.

Γιατί πιστεύουμε και αγαπάμε και συμπορευόμαστε με πρόσωπα που έχουν ιδέες, γενναιότητα, αίσθηση χρέους απέναντι στην δημοκρατία, στην αλήθεια και στην δικαιοσύνη, απέναντι στη χώρα και στους πολίτες.

Γιατί πιστεύουμε στο πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου και ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμά του.

Γιατί προσωπολάτρης είναι και ο Γιώργος Παπανδρέου και έκανε το κάλεσμα του στα ΔΙΚΑ ΜΑΣ πρόσωπα και όχι σε άλλα πλουμιστά, διάσημα και φραγκάτα.

Γιατί στα πρόσωπα ΟΛΩΝ μας καθρεφτίζεται διάφανη η ζωή μας με τα σκαμπανεβάσματα της, τις επιτυχίες και τα  λάθη της, στα πρόσωπά μας αντανακλάται η ομορφιά του γνήσιου και αληθινού. Εμείς δεν κάναμε και δεν κάνουμε πολιτικό μποτοξ για να κρύψουμε ατέλειες.

Εμείς  δείχνουμε το φεγγάρι όταν άλλοι κοιτάνε το δικό τους δάχτυλο στο μέλι.

Είμαστε μια συλλογικότητα που ξεκινήσαμε ένα ταξίδι παράτολμο, βαδίζουμε συνειδητά ανάποδα στην κεντρική λεωφόρο γιατί ξέρουμε πως ο δρόμος πρέπει να αλλάξει κατεύθυνση.

Έχοντας αίσθηση της ιστορίας αυτής της πατρίδας και αυτού του λαού δεν αναφερόμαστε σε «πρώτη φορά» αλλά επιχειρούμε για «πολλοστή φορά» στην ιστορική διαδρομή της πατρίδας να αλλάξουμε τη μοίρα της χώρας μας, του λαού μας.

Έχοντας μοναδικό όπλο την αλήθεια, τη βούληση και το όραμα ξεκινήσαμε μια διαδρομή που θα την φτάσουμε μέχρι το τέλος.

Είμαστε τόσο αποφασισμένοι όσο και  το χρέος μας απέναντι σε αυτούς που προηγήθηκαν και αγωνίστηκαν για μας, όσο και η υποχρέωσή μας στις γενιές που έρχονται.