Είναι μια περίοδος ιδιαίτερα απαιτητική και δύσκολη στη δουλειά. Μέχρι τα τέλη Ιουνίου τουλάχιστον. Δωδεκάωρα και βάλε συνεχή πολλές φορές. Αυτός είναι ο λόγος της απουσίας μου απο εδώ.
Είναι ίσως και μια αναγκαστική αποτοξίνωση.
Παρακολουθώ ωστόσο, όσο μπορώ, όλα όσα συμβαίνουν. Και σημειώνω γεγονότα, συμπεριφορές, απόψεις.
Παρατηρώ την αγωνία και την ανασφάλεια στα μάτια της κόρης μου που επιμελώς αλλά ανεπιτυχώς προσπαθεί να κρύψει.
Πολιτικά οι δύσκολες μάχες έρχονται. Είναι μπροστά μας. Κι όποιος νομίζει ότι με μαδέρια, αυγά, συμπράξεις με κερδοσκοπικά κέντρα που έχουν στοιχηματίσει δύο προϋπολογισμούς στην χρεοκοπία της Ελλάδας, καλοπληρωμένους χαβαλετζήδες, τυχοδιώκτες μπαχαλάκηδες και πολιτικούς αλήτες μπορεί να τσακίσει την αλήθεια και την ιστορία είναι γελασμένος.
Και βεβαίως όλοι οι παραπάνω δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τα αυθεντικά κινήματα εργαζομένων και τις φωνές διαμαρτυρίας ανθρώπων που απολύτως δικαιολογημένα παλεύουν όχι μόνο για το δίκιο τους αλλά κυρίως για δικαιοσύνη.
Και να σας το πω από τώρα και κόντρα στην περιρρεόυσα ατμόσφαιρα για να μην έχουμε παρεξηγήσεις.
Παρά τα όποια λάθη, κάποια ιδιαιτέρως σοβαρά και επώδυνα, πιστεύω ότι η πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ είναι μέχρι σήμερα η μοναδική συνεκτική πρόταση διεξόδου που έχει κατατεθεί.
Με τον Γιώργο Παπανδρέου λοιπόν συντάσσομαι ΕΔΩ και ΤΩΡΑ για τις μεγάλες πολιτικές συγκρούσεις που έρχονται. Γιατί δεν θα είναι μάχη για πρόσωπο ή κόμμα. Θα είναι μάχη καθοριστική για την αλήθεια, τη δημοκρατία, την πατρίδα.
