Γενικά είμαι αγεωγράφητος τύπος. Άλλωστε θεωρώ τις όποιες διαδρομές ή τόπους, ως το πλαίσιο που περιβάλλει τους ανθρώπους που συναντώ. Καμμιά φορά ο τόπος έχει την αξία του και ως πλαίσιο στις μνήμες των ανθρώπων, κάτι που με ενδιαφέρει εξ΄ ίσου.
Αναγνωρίζω την βαρβαρότητα του πράγματος, την ενδεχόμενη διαστροφή. Αυτή είναι όμως η αλήθεια και δεν μπορεί να αλλάξει. Κοντεύω τα 50 και στη γειτονιά που μεγάλωσα, έζησα και ζω, γνωρίζω τα ονόματα 4 - 5 δρόμων. Σκεφτείτε τι γίνεται με την υπόλοιπη Αθήνα, τον Πειραιά και πολύ περισσότερο με την υπόλοιπη Ελλάδα. Για ποτάμια, βουνα κλπ είναι αστείο και να το συζητάμε. Μπορεί να ξέρω τα ονόματά τους, για κάποια ίσως και την ευρύτερη περιφέρεια που βρίσκονται, (π.χ Βόρεια Ελλάδα ή Πελοπόννησο), αλλά απο κει και πέρα το χάος.
Είναι ωστόσο κάποιοι τόποι που με σημάδεψαν για το υπόλοιπο της ζωής μου. Όχι για την ομορφιά ή την ιδιομορφία τους, αλλά για τους ανθρώπους που γνώρισα και άλλαξαν τη ζωή μου.
Πριν απο είκοσι ακριβώς χρόνια μου ζήτησαν να μετατεθώ για έξι μήνες, (έτσι μου είπαν), στο Τζερμιάδο της Κρήτης, προκειμένου να διευκολυνθεί ένας συνάδελφος που παντρευόταν. Εμεινα τελικά 4,5 χρόνια.
Το Τζερμιάδο βρίσκεται στο οροπέδιο Λασηθίου. Είναι το μεγαλύτερο απο τα 12, αν θυμάμαι καλά, χωριά που βρίσκονται περιμετρικά του κάμπου. Πρωτεύουσα λοιπόν το Τζερμιάδο με 700 περίπου κατοίκους και τις "αρχές", αστυνομία, τράπεζα, Κέντρο Υγείας κ.λ.π.
Το σπίτι που βρήκα και νοίκιασα βρισκόταν πάνω απο το φαρμακείο. Φαρμακοποιός ο Γιώργος Παπαδάκης.
Ο Γιώργος είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος που γνώρισα στη ζωή μου και αισθάνομαι πολύ τυχερός. Μέσα απο το Γιώργο γνώρισα τη γυναίκα του τη Σπυριδούλα Τουτουδάκη, τους Δριτσαίους. την Τασία Χριστοδουλοπούλου και άλλους φίλους του. Ο Παπαδάκης όμως είναι η σφραγίδα, σημαδεύει ανθρώπους, επώδυνα ίσως κάποιες φορές, αλλά πάντα θετικά. Γιατί;
( έχω κολλήσει σε αυτό το γιατί εδώ και δυόμιση ώρες. Πως να το εξηγήσω; Πως να μιλήσω για τον άνθρωπο που άλλαξε τον τρόπο σκέψης μου, τον τρόπο που βιώνω την πραγματικότητα, την καθημερινότητά μου; Πως να ξεφύγω απο την υπεραπλούστευση, που να βρω τις λέξεις που θα αποτυπώνουν βιώματα, σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες πρωτόγνωρες και μάλλον ανεπανάληπτες; Κυρίως όμως πως ν' αποφύγω τη συναισθηματική πλημμυρίδα για να βρω την ελάχιστη νηφαλιότητα για να περιγράψω;)
Λυπάμαι που κόλλησα, λυπάμαι για μένα θέλω να πω. Μίλησα μαζί του την Δευτέρα για τα Χρόνια Πολλά. Πέρασαν είκοσι χρόνια απο τότε που πάτησα το πόδι μου στο Τζερμιάδο. Αλλιως το σκεφτόμουνα αυτό το ποστ για τον φίλο μου. Δεν μπόρεσα...
Ο Γιώργος θα έρθει στην Αθήνα για το 4ο Ευρωπαικό Κοινωνικό Φορουμ. Τώρα αν σας πω ότι είναι απο μόνος του το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φορουμ, θα πείτε οτι λέω μαλακίες, οτι είμαι γελοίος.
Κι όμως...
ΥΓ Αν κάποιος-α είναι απο τον Πειραιά και γνωρίζει το "Λιμάνι της αγωνίας", ρωτήστε τον θοδωρή τον Δρίτσα για τον Γιώργο τον Παπαδάκη. Θα δείτε ότι αξίζει τον κόπο να μάθετε...
