2 + 5 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗΣ. Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ.

Κάποιοι από αυτούς ήταν τότε οι “φτωχοδιάβολοι” της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.

Σταθήκαμε στο πλάι τους σε δύσκολους καιρούς. Με πολιτικό κόστος και όχι μόνο.

Βρεθήκαμε στο πλάι τους στους δρόμους και για κάποιους και στα δικαστήρια, ακόμα και όταν τότε δικοί μας και σήμερα δικοί τους σύντροφοι από το ΠΑΣΟΚ, μας αποκαλούσαν επικίνδυνους για το ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνηση του και τυχοδιώκτες γιατί ασχολούμασταν με τους “εξωκοινοβουλευτικούς” και τους “περιθωριακούς” και δεν κοιτάγαμε να βοηθήσουμε τους “δικούς μας” ανθρώπους.

Το κάναμε γιατί έτσι νοιώθαμε και έτσι νοιώθουμε την δημοκρατία, έτσι πιστεύαμε και πιστεύουμε ότι συνεχίζουμε όσο μπορούμε την δημοκρατική παράδοση αυτού του λαού, ότι έτσι κρατάμε όσο γίνεται το νήμα των αγώνων και των κατακτήσεων του λαϊκού κινήματος.

Το κάναμε και το κάνουμε γιατί πιστεύαμε και πιστεύουμε ότι η αληθινή Αριστερά και τα προτάγματα της δεν έχουν αφεντικά και ιδιοκτήτες. Είναι η συνεχής και καθημερινή πάλη πολιτών και συλλογικοτήτων για να αλλάξει η φορά των πραγμάτων για ένα καλύτερο αύριο του λαού και της πατρίδας.

Τους αντιμετωπίζαμε ως ισότιμους συνομιλητές στην ευρύτερη αριστερά χωρίς ποτέ να αθροίσουμε ή να διαιρέσουμε ποσοστά και αριθμό εδρών στη Βουλή.

Διαφωνούσαμε και συγκρούστηκαν πολλές φορές οι απόψεις μας. Ποτέ όμως δεν χάθηκε ο αμοιβαίος σεβασμός και η τήρηση των αρχών και των άγραφων νόμων που έχουν οι πραγματικά αριστεροί στις σχέσεις τους. Και αναφέρομαι στην εντιμότητα, στην αλληλεγγύη, στην αναγνώριση της αλήθειας και το σεβασμό της ιδιαιτερότητας στην άποψη και στους πολιτικούς στόχους.

Κάποτε. Γιατί μετά ήρθε η κρίση και τα πολύ δύσκολα για όλους. Και γι αυτούς η προσδοκία της εξουσίας. Λένε, όχι άδικα, ότι βγάζουμε τον πραγματικό εαυτό μας στα δύσκολα αλλά και κυρίως όταν αποκτούμε εξουσία.

Σήμερα λέει είναι η επέτειος δύο χρόνων από τότε που “νίκησαν” το παλιό, από τότε που ανέλαβε την κυβέρνηση το “νέο” ήθος, η “ευαισθησία”, η “απελευθέρωση” από πρακτικές και συμπεριφορές των αστικών κομμάτων.

Σήμερα λέει γιορτάζουν τα δύο χρόνια διακυβέρνησης τους. Ας είναι.

Εγώ την αλήθεια μου θα πω και την ήττα μου θα περιγράψω. Και δεν θα με πειράξουν οι όποιες ειρωνείες για αυτή μου την ομολογία. Δεν με ενδιαφέρουν ο χλευασμός και η ειρωνεία γιατί η οδύνη και η απογοήτευση και η οργή είναι πολύ μεγαλύτερα μεγέθη στην ψυχή μου.

Είναι σήμερα μια επέτειος.

Είναι όμως η επέτειος 2+5 χρόνων μετάλλαξης.

Τους συνάντησα στις πλατείες των αγανακτισμένων όταν ετοίμαζαν το έδαφος για την πάση θυσία έφοδο στην εξουσία. Τους έβλεπα μπροστά στη Βουλή πλάι πλάι με τους Χρυσαυγίτες να μουντζώνουν και να κραυγάζουν “να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή”, να ζητάνε κρεμάλες για τον Παπανδρέου, να προπηλακίζουν χυδαία βουλευτές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Τους παρατηρούσα με έκπληξη. Με έζωναν φίδια και ανησυχία για τα αποτελέσματα της πολιτικής τους, για τις πραγματικές προθέσεις τους και τους το έλεγα. Μου έδειχναν το “ρεύμα” το μεγάλο “κύμα” της αγανάκτησης, μου έλεγαν ότι το καβάλησαν, ότι θα το κάνουν “αριστερό” και ότι αυτό πρέπει να κάνω κι εγώ.

Στην παρατήρηση ότι αυτό δεν είναι ρεύμα δημοκρατικό και προοδευτικό, ότι αυτό που γίνεται είναι η ισοπέδωση κάθε αντίληψης και πρακτικής προοδευτικού και δημοκρατικού κινήματος μου έλεγαν ότι κατανοούν την συμπεριφορά μου γιατί είμαι αρρωστημένος Πασόκος και Παπανδρεϊκός.

Αισθανόμουνα ότι μιλούσα σε αγνώστους. Ένοιωθα ότι δεν μιλούσα με φίλους, με ανθρώπους που γνωριζόμαστε δεκαετίες τώρα. Άρχισα να αμφιβάλλω για τον εαυτό μου. Μήπως εγώ είμαι λάθος; Μήπως πρέπει να πετάω μπουκάλια και πέτρες σε βουλευτές, να ζητάω κρεμάλες για τους “προδότες”, να απαιτώ να καεί το “μπουρδέλο” και δίπλα μου να ανεμίζουν τις σημαίες τους οι Χρυσαυγίτες;

Μετά ήρθε η άνοδος των ποσοστών και κάθε μονάδα που κέρδιζαν στις δημοσκοπήσεις λειτουργούσε σαν μοχλός σε μια μετάλλαξη ανθρώπων και συμπεριφορών πρωτοφανή.

Κάποιοι από αυτούς που σήμερα έχουν θέσεις εξουσίας και κυκλοφορούν με Μερσεντές, (κάποτε περιγελούσαν όσους τις χρησιμοποιούσαν ), και προσωπικούς φρουρούς, ( κάποτε χλεύαζαν πολιτικούς με συνοδεία ), ήταν φίλοι. Φίλοι δεκαετιών. Ήξεραν και ήξερα, χαρές και λύπες, προβλήματα οικογενειακά, δουλειάς.

Σήμερα ντρέπομαι για λογαριασμό τους. Αυτοί δεν είναι δυστυχώς σε θέση να το κάνουν γιατί υπερηφανεύονται για το επίτευγμα της ζωής τους. Να συναγελάζονται δηλαδή με τον Μπόμπολα και τους λοιπούς, να μοιράζουν κρατικό χρήμα και δουλειές, να στήνουν επιχειρήσεις, να ξεπλένουν Καμμένους και Χρυσαυγίτες, να έχουν σημαία τους κατά της διαπλοκής τον Καλογρίτσα και τον Ιβάν.

Σήμερα που “γιορτάζουν” έχω να τους πω ότι ποτέ δεν θα τους συγχωρήσω την κυνική, αδίστακτη και πισώπλατη μαχαιριά στην ιστορία της Αριστεράς. Τους λεκέδες που αφήνουν σε ιδέες και παραδόσεις και θυσίες δεκαετιών.

Σήμερα που “γιορτάζουν” έχω να τους πω ότι εγώ ο “φανατικός” του “προδότη” Παπανδρέου περπατάω και συχνάζω και με αγκαλιάζουν στους χώρους που πριν πολλά πολλά χρόνια γνωριστήκαμε. Εκείνοι δεν μπορούν και δεν τολμούν.

Σήμερα που “γιορτάζουν” έχω να τους πω ότι πίνω καφέ στα Εξάρχεια με τους παλιούς τους φίλους που μου λένε πως μπορεί να είμαστε για 40 χρόνια αντίπαλοι πολιτικά αλλά εγώ και εμείς, οι Πασόκοι, ποτέ δεν μεταλλαχτήκαμε τόσο πολύ και τόσο γρήγορα σε μηχανάκια εξουσιολάγνων όπως εσείς.

Για μας λένε ότι μας τιμούν για την ειλικρίνεια και την εντιμότητα μας να λέμε ευθέως και να υπερασπιζόμαστε αυτό που είμαστε όσο διαφορετικό κι αν είναι από τα δικά τους πιστεύω.
Για σας και την μετάλλαξη σας δεν θέλετε να ξέρετε τι λένε...

Σήμερα που “γιορτάζουν” έχω να τους πω ότι τίποτα δεν είναι πιο οδυνηρό από το να βλέπεις φίλους και αδελφούς να μεταλλάσσονται τόσο γρήγορα και τόσο εύκολα σε λιγούρια της κυβερνητικής εξουσίας. Και δεν είναι μόνο οδυνηρό είναι και απεχθές.

Σήμερα που “γιορτάζουν” έχω να τους πω ότι αυτός είναι λόγος που δεν τους επισκέφτηκα τα τελευταία τρία χρόνια, που δεν επικοινωνώ.

Είμαι πολύ απασχολημένος γιατί αφού εκείνοι δεν είναι σε θέση να ντραπούν κάποιος πρέπει να το κάνει.

Στο όνομα της φιλίας μας λοιπόν ντρέπομαι σήμερα για λογαριασμό τους και η ντροπή είναι μεγάλη και επώδυνη η διαδικασία να ντρέπεσαι για τους φίλους σου.

Ελπίζω κάποτε, μετά από πολλά χρόνια, να καταλάβουν πως ότι ντράπηκα για λογαριασμό τους ήταν προσφορά στο βωμό της φιλίας μας.