ΠΥΡ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ...

...ΕΔΩ και ΤΩΡΑ.
ΟΧΙ αύριο, ΟΧΙ μεθαύριο. ΤΩΡΑ!

Πυρ στα Γενικά Επιτελεία της παραπληροφόρησης που μας θέλουν στη γωνία ανυποψίαστους και αφελείς.

Πυρ στα Γενικά Επιτελεία της διαπλοκής και των συμφερόντων που μας θέλουν άβουλους και χειραγωγούμενους.

Πυρ στα Γενικά Επιτελεία των «ειδικών», που ΜΟΝΟ αυτοί «ξέρουν» και   θέλουν να επιβάλλουν για το «καλό μας» την «εξειδικευμένη» άποψη τους, την άποψη δηλαδή που κατασκεύασαν για το καλό των αφεντικών τους.

Πυρ στα Γενικά Επιτελεία του συγκεντρωτισμού και του ελιτισμού στην πολιτική έκφραση και δράση που μας θέλουν στον καναπέ και στη γωνία παρατηρητές και χειροκροτητές των επιλογών τους.

Πυρ στα Γενικά Επιτελεία των τάχα μου «προνομιούχων συνομιλητών» και «αυθεντικών» εκφραστών της μοναδικής και ορθής γραμμής πλεύσης.

Πυρ στα Γενικά Επιτελεία των σαλταδόρων και καιροσκόπων της πολιτικής.

Πυρ στα Γενικά Επιτελεία όσων μας λένε να περιμένουμε να «δούμε τι θα γίνει».

Πυρ στα Γενικά Επιτελεία των «στελεχών» και των επαγγελματιών της πολιτικής που ζουν για να ΜΗΝ ακούν αλλά μόνο για να «καθοδηγούν».

Πυρ στα Γενικά Επιτελεία όσων επιδιώκουν να μας ευνουχίσουν πολιτικά με χαρακτηρισμούς περί «διασπαστών» και «προσωπολατρίας» και «φανατισμού» κλπ,κλπ.

ΤΙ περιμένουμε; ΓΙΑΤΙ περιμένουμε;

Όσο ΕΜΕΙΣ περιμένουμε ΑΥΤΟΙ μας περιμένουν στη γωνία. Και το ΠΟΙΟΙ είναι αυτοί το ξέρουμε καλά. Τους βλέπουμε κάθε μέρα στα κανάλια. Λοιδορούν, βρίζουν, ειρωνεύονται  τον ΓΑΠ και μαζί με αυτόν ΟΛΟΥΣ μας.

Η ευθύνη είναι δική μας, μόνο δική μας.

Να  πούμε ότι Δεν θέλουμε να φτιάξει κόμμα ο ΓΑΠ.

Να πούμε ότι θέλουμε και πρέπει  να φτιάξουμε ΕΜΕΙΣ κόμμα ανοιχτό και δημοκρατικό και να καλέσουμε τον ΓΑΠ να τεθεί επικεφαλής. Γιατί ΑΥΤΟΝ εμπιστευόμαστε, γιατί ΑΥΤΟΣ μας ΕΜΠΝΕΕΙ και μας ΕΝΩΝΕΙ. 

Θέλουμε και πρέπει να φτιάξουμε ΕΜΕΙΣ κόμμα ανοιχτό και δημοκρατικό.

Ο καθένας μας παίρνοντας την πρωτοβουλία στη γειτονιά του, στο χωριό και στην πόλη του, στο νομό του.

Με τους φίλους, τους συναγωνιστές, τους συντρόφους, τους συμπολίτες που ξέρει και εμπιστεύεται.

Θέλουμε και πρέπει να φτιάξουμε εμείς κόμμα  που θα γεννηθεί μέσα από τις αυτόνομες πρωτοβουλίες αυτοοργάνωσης ΟΛΩΝ μας και ΠΑΝΤΟΥ.

ΕΔΩ και ΤΩΡΑ!

Ας κάνουμε ΕΔΩ και ΤΩΡΑ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ μας απέναντι στην πατρίδα, στην δημοκρατία, στα παιδιά μας.

ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ οδηγίες από «πάνω».

Πάρτε πρωτοβουλίες και ΔΩΣΤΕ οδηγίες στους «πάνω».

ΤΩΡΑ όμως. ΟΧΙ αύριο ή μεθαύριο.

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ.

ΠΥΡ  ΣΤΑ  (πάσης φύσεως και σκοπιμότητας)  ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ.

ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ...

...μπορούσαμε και μπορούμε  και τώρα.

Μπορούσε και μπορεί και  τώρα ο Γιώργος Παπανδρέου να μιμηθεί τον προκάτοχό του στην πρωθυπουργία. Να σιωπήσει. Να αφιερωθεί στην οικογένειά του και στις ταβέρνες. Να κάνει δημόσιες σχέσεις σε ουδέτερο έδαφος. Να μην ενοχλεί για να μην τον ενοχλούν.

Μπορούσε και μπορεί και τώρα να κάνει χρήση των προσωπικών σχέσεων και επιρροής που μόνο αυτός έχει από τους Έλληνες πολιτικούς σε αυτό το βαθμό  και να βρίσκεται τώρα  στην κορυφή κάποιου διεθνούς οργανισμού. Να επιδιώξει να εκμεταλλευτεί την διεθνή αναγνώριση και  αποδοχή στο πρόσωπό του για προσωπικό όφελος.

Μπορούσε και μπορεί και τώρα να λειάνει τις γωνίες, να «ξεχάσει» τις πραγματικές αιτίες για την κρίση, τις ευθύνες του πολιτικού συστήματος και της οικονομικής ολιγαρχίας που όλοι μας εκθρέψαμε και συντηρήσαμε ή και ανεχτήκαμε με επιλογές και παραλείψεις μας.

Μπορούσε και μπορεί και τώρα να «τα έχει καλά» με τους ισχυρούς στο τραπεζικό σύστημα, στο λόμπι των μεγάλων επιχειρήσεων, στα ΜΜΕ. Να εξασφαλίσει ότι θα μείνει στο απυρόβλητο, να εξαγοράσει «ασυλία» και «δημοφιλία» από το ολιγοπώλιο διαμόρφωσης της κοινής γνώμης όπως έκανε και κάνει ο προκάτοχός του στην πρωθυπουργία.

Μπορούσε και μπορεί και τώρα να αποφύγει να αναδεικνύει  συνεχώς και επίμονα την αναγκαιότητα αλλαγής και υπέρβασης του συστήματος στο σύνολό του. Να αναφέρεται και να παρεμβαίνει μόνο για τα επιμέρους και τα ανώδυνα.

Μπορούσε και μπορεί και  τώρα να αλλάζει πολιτικές θέσεις ανάλογα με την φορά του ανέμου όπως κάνουν οι υπόλοιποι είτε δεξιοί είτε «αριστεροί». Να υποτιμά τους πολίτες και να μην επιμένει στην αναγκαιότητα συμμετοχής τους στις μεγάλες και μικρές αποφάσεις.

Μπορούσε και μπορεί και τώρα να παζαρέψει σε κλειστά δωμάτια πολιτικές στρατηγικές και συμμαχίες διασφάλισης πολιτικής εξουσίας.

Μπορούσε και μπορεί και τώρα να είναι αρεστός στους λίγους και ισχυρούς και κατασκευασμένα «δημοφιλής» στους πολλούς.

Τα μπορούσε  όλα αυτά αλλά διάλεξε διαφορετικά. Γιατί είναι διαφορετικός. Διάλεξε να επιμείνει και να υποστηρίξει με κόστος ανυπολόγιστο πολιτικό και προσωπικό, αλήθειες, αρχές και αξίες.

Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει δείξει το δρόμο. Όχι τώρα εν όψει εκλογών, όχι χτες με αφορμή διεργασίες και ίντριγκες συγκυριακές, αλλά εδώ και χρόνια. Με σθένος, με επιμονή, με πίστη δίνει τη μάχη της δημοκρατίας, της ανασυγκρότησης της χώρας βασισμένης στην αλήθεια, στην δικαιοσύνη, στην συμμετοχή του πολίτη. Αυτή του τη στάση την πλήρωσε ακριβά με λοιδορίες, βρισιές, ανυπόστατες κατηγορίες τόσο στο πρόσωπό του όσο και στην οικογένειά του.

Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έχει την ανάγκη να αποδείξει σε κανέναν οτιδήποτε. Απόδειξη είναι η στάση του και η πορεία του δια πυρός και σιδήρου όλα αυτά τα χρόνια.

Καθήκον του πολιτικού ηγέτη είναι πρωτίστως να δείχνει το δρόμο που πιστεύει. Όχι μόνο στα λόγια αλλά και στην πράξη. Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει κάνει και με το παραπάνω το καθήκον του.

Τώρα είναι η δική μας σειρά. Τώρα είναι η ώρα να πράξουμε εμείς το καθήκον μας. Οι επιλογές αλλά και οι ευθύνες των όποιων επιλογών μας είναι δικές μας.

Μπορούσαμε αλλά μπορούμε και τώρα να συνδεθούμε με τους πόλους της νυν ή της επόμενης εξουσίας.

Μπορούσαμε και μπορούμε και τώρα να υποκριθούμε ότι δεν ξέρουμε και δεν καταλαβαίνουμε, ότι δεν ακούσαμε και δεν είδαμε και να πάμε στα εύκολα, να χωθούμε στην αγκαλιά και την θαλπωρή του παρασιτικού συστήματος εξουσίας που παραμένει το ίδιο ανεξάρτητα πρόσημου, δεξιού ή αριστερού. Δεν ενδώσαμε.  Πράξαμε διαφορετικά και τελικά αποδείξαμε ότι σκεπτόμαστε και πράττουμε διαφορετικά.

Μπορούμε όμως και πάλι να επιλέξουμε διαφορετικά και να επιμείνουμε στον δύσκολο δρόμο, στο δρόμο που έχει δείξει και ανοίξει ο Γιώργος Παπανδρέου.

Μπορούμε και πάλι  μετά από χρόνια να πούμε ότι ξεκινάμε χωρίς βεβαιότητες και πολιτικές καβάντζες, χωρίς ατομικές στοχεύσεις. Μπορούμε να τολμήσουμε και να κάνουμε σημαία του αγώνα αρχές και αξίες. Απέναντι  σε όλους όσους έχουν σημαία του αγώνα τους εξουσίες και υπεραξίες.

Ήρθε η ώρα να επιλέξουμε. Με ειλικρίνεια, με νηφαλιότητα, με ηρεμία και αποφασιστικότητα, με οδηγό το όνειρο και την ελπίδα. Ήρθε η ώρα να παλέψουμε και πάλι για έναν κόσμο καλύτερο για τις γενιές που έρχονται.

Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει εδώ και χρόνια οριοθετήσει και κάνει το κάλεσμά του.

Τώρα είναι η δική μας σειρά να πούμε δημόσια και καθαρά  στον  Γιώργο Παπανδρέου ότι ανταποκρινόμαστε και να τον καλέσουμε να  σηματοδοτήσει τώρα το ξεκίνημα της μεγάλης και δύσκολης πορείας.

Ο καθένας μας  «Εφ΄ω ετάχθη»

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΤΣΙΠΑ..

...αντί του ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ θα έγραφε σήμερα ο Αντώνης Σαμαράκης.

Για όσους έχουν ακόμα ψευδαισθήσεις για την ποιότητα του κατά ΣΥΡΙΖΑ «αριστερού» πολιτικού λόγου. Και μάλιστα στην ακόμα πιο «αριστερή» έκφρασή του αυτή του «Αριστερού ρεύματος».

Διαβάστε  πόσες βρισιές και χαρακτηρισμοί μπορούν να χωρέσουν σε ένα άρθρο στην ΙΣΚΡΑ την έκφραση των πούρων «αριστερών» του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το χυδαιογράφημα το αποκαλούν πολιτική αντιπαράθεση και μάλιστα από τα αριστερά…

Κάντε προβολή και φανταστείτε τους σε θέσεις εξουσίας...

Μας αποκαλούν ψυχοπαθείς (το ίδιο λέει και ο Βενιζέλος, τυχαίο;)

·       «Ζουρλομανδύας τυλίγει το χώρο του ΠΑΣΟΚ «θρυλικού» πρώην πρωθυπουργού της χώρας Γ. Παπανδρέου»

Μας αποκαλούν γελοίους (το ίδιο λέει και ο Πρετεντέρης, τυχαίο;)

·       «Το μεγαλύτερο, ίσως, ανέκδοτο των τελευταίων χρόνων είναι ότι ο Γ. Παπανδρέου σπεύδει να ιδρύσει κόμμα»

Αποκαλούν τον ΓΑΠ  πληρωμένο  πράκτορα και πιόνι. (Τα ίδια έλεγαν θυμίζω και για τον Ανδρέα, το ίδιο λέει και ο Καμμένος, τυχαίο;)

·       «Η τραγωδία, όμως, για τη χώρα είναι ότι βρίσκονται ακόμα κάποια στελέχη να πλαισιώνουν σε αυτήν την φαρσοκωμωδία τον κατ’ εξοχήν πρωθυπουργό της τρόικας και των μνημονίων, τον πρωθυπουργό της κοσμοπολιτικής αποεθνοποίησης του τόπου, ένα μακάβριο πιόνι του παγκοσμιοποιημένου φιλελεύθερου χρηματιστικού κεφαλαίου, που έχει τόσο ελάχιστη επαφή με πράγματα και καταστάσεις σε αυτή τη χώρα, ώστε να του επιτρέπεται με τη μεγαλύτερη άνεση να προβαίνει αδίστακτα και αυταρχικά στα πιο καταστροφικά επινοήματα που του σερβίρονται και συχνά στην υλοποίηση των περίεργων εμμονών του»

Μας αποκαλούν επιπόλαιους και τυχοδιώκτες (το ίδιο λένε και ο Βενιζέλος με τον Πρετεντέρη, τυχαίο;)

·       «η συγκρότηση άρπα - κόλλα κόμματος από τον ΓΑΠ»

Μας αποκαλούν παλαιοκομματικούς, άρρωστους και προσωπολάτρες (το ίδιο λέει και ο Βενιζέλος, τυχαίο;)

·       «Το νέο κόμμα, προσφέρει πολιτική στέγη σε κάποιους που είναι αθεράπευτα προσκολλημένοι στο όνομα Παπανδρέου και νομίζουν ότι «τα ράσα κάνουν τον παπά».

* Ο αρθρογράφος Άκης Μπαδογιάννης είναι μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ. (Μιλάμε για υψηλή διανόηση και ακόμα υψηλότερο πολιτικό ΗΘΟΣ και ΥΦΟΣ. Καθοδήγηση λέμε…)

Ποιοι αλήθεια  τα λένε αυτά;

Αυτοί που ανασυγκολλούν τα "σκισμένα" μνημόνια στα μυστικά ραντεβού με τον Ασμουσεν στις μπυραρίες του Βερολίνου

Αυτοί που προσφεύγουν στις συμβουλές του «εγκληματία», σύμφωνα με τον αρχηγό τους, Προβόπουλου μέσα από πολυδιαφημισμένες συναντήσεις  κορυφής

Αυτοί που αρνήθηκαν το δημοψήφισμα το 11 για να βοηθήσουν τους εγχώριους και εξωχώριους υπονομευτές του Παπανδρέου και αναδεικνύουν  σήμερα το δημοψήφισμα ως λύση για τα σοβαρά θέματα.

Αυτοί που κατηγορούσαν τον Παπανδρέου ως ευρωλάγνο και σήμερα παρουσιάζονται ως οι απόλυτοι εραστές του ευρώ.

Αυτοί που στάθηκαν αλαμπρατσέτα και μούτζωναν και χειροδικούσαν με τους χρυσαυγίτες στις πλατείες και στις παρελάσεις των «αγανακτισμένων» και σήμερα μιλάνε για «τάξη και ασφάλεια».

Ετοίμασαν κουστούμια, μοιράζουν θέσεις. Γυαλίζει το μάτι τους μπροστά στο ενδεχόμενο των υπουργικών και κρατικών μερσεντές.

Θέλουν όμως  να το σιγουρέψουν για αυτό και συνάπτουν συμμαχίες αρπα-κολλατζίδικες με Προβόπουλους, Καμμένους και Βενιζέλους.

Γι’ αυτό και επιτίθενται με χυδαίους χαρακτηρισμούς και ύβρεις σε ότι νομίζουν ότι απειλεί την κυβερνητική αρπαχτή και τις τυχάρπαστες συμμαχίες τους, στον Γιώργο Παπανδρέου δηλαδή.

Οι Μητρόπουλοι αφομοίωσαν πολιτικά και ιδεολογικά τους Λαφαζάνηδες. Απροσδόκητα γρήγορα η χειρότερη εκδοχή του παρασιτικού ΠΑΣΟΚ ξεγύμνωσε και ισοπέδωσε τις «αριστερές» εκδοχές των ρευμάτων και των συνιστωσών. Γιούργια στον ταβλά με τα κουλούρια με όποιο κόστος, με όποιο τίμημα.

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΤΣΙΠΑ θα έγραφε σήμερα ο Αντώνης Σαμαράκης.

ΟΤΑΝ ΟΙ ΝΕΟΤΕΡΟΙ ΤΙΜΟΥΝ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΑΣ...

...που εμείς στα στερνά μας κάποιες φορές ατιμάζουμε.

Στις περιόδους κρίσης και ανακατατάξεων παρακολουθούμε συχνά ανατροπές και παράδοξα. Είναι σε αυτές τις περιόδους επίσης που όλα μοιάζουν θολά και συγκεχυμένα, αντιφατικά. Δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις το σωστό από το λάθος, τις καλοπροαίρετες προθέσεις από τις πολιτικάντικες μεθοδεύσεις σκοπιμοτήτων.

Διάβασα σήμερα  ένα άρθρο με τίτλο «Τι είναι το ΠΑΣΟΚ» στην ιστοσελίδα ΕΠΙΚΑΙΡΟ. Δεν γνωρίζω τον/την συντάκτη αλλά με δεδομένο το νεαρό της ηλικίας της ομάδας που λειτουργεί στην συγκεκριμένη ιστοσελίδα εικάζω ότι ο αρθρογράφος  θα πρέπει να γεννήθηκε αρκετά χρόνια μετά την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ το 74.

Δεν θα αναφερθώ στην απόλυτη συμφωνία μου με την ουσία του άρθρου. Θα σημειώσω μόνο ότι μοιάζει παράδοξο, στην πραγματικότητα δεν είναι, που οι νέοι μιλάνε με όρους ιστορίας και συλλογικού μέλλοντος και εμείς οι μεγαλύτεροι μιλάμε πολλές φορές με όρους συγκυρίας και ατομικού συμφέροντος μόνο. Το γεγονός αυτό προσδιορίζει από μόνο του τα όρια και την θνησιγενή προοπτική μιας άποψης και πολιτικής πρακτικής που ορίζει το περιεχόμενο της δημοκρατίας στην καθημερινή διαχείριση μιας πραγματικότητας χωρίς αφετηρία, χωρίς στόχους. Που οριοθετεί και στεγανοποιεί την ευθύνη και το δικαίωμα του πολίτη για την πορεία της χώρας του, για τις αποφάσεις που αφορούν στη ζωή του, στην ολιγόλεπτη παρουσία του στο εκλογικό παραβάν κάθε 4 χρόνια.

Το άρθρο «Τι είναι το ΠΑΣΟΚ» ισοπεδώνει στην κυριολεξία με επιχείρημα την ιστορική πραγματικότητα αλλά κυρίως την λογική, το σλόγκαν Βενιζέλου ότι ΠΑΣΟΚ είναι όσοι μέσα στο παραβάν ψήφισαν ΕΛΙΑ…

Θυμίζει ο/η  αρθρογράφος ότι ΠΑΣΟΚ είναι, πρέπει να είναι, αυτό που σκέφτεσαι, αποφασίζεις και πράττεις ΜΕΧΡΙ να φτάσεις στο παραβάν. Το παραβάν δεν είναι παρά το επιστέγασμα μιας πορείας και η ψήφος οφείλει να αντανακλά και να σφραγίζει τις πολιτικές αποφάσεις και πράξεις στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στις εκλογικές; διαδικασίες.

Συζητούσα πριν λίγες μέρες με συνάδελφο και φίλο του ΣΥΡΙΖΑ. Στην συζήτηση κάθε τόσο αναφερόταν στον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα ριζοσπαστικό και αριστερό. Αναγκάστηκα να σημειώσω ότι κόμμα αριστερό και ριζοσπαστικό χωρίς οργανώσεις βάσεις με λόγο στις αποφάσεις του κόμματος αλλά κυρίως χωρίς πολιτικό λόγο και παρέμβαση των οργανώσεων βάσης  στον τοπικό και κοινωνικό περίγυρο τους δεν υπάρχει. Γιατί σε τελική ανάλυση με τον ίδιο τρόπο που υποκριτικά ο Βενιζέλος περιφέρει το σύμβολο ΠΑΣΟΚ ως ψηφοθηρικό όπλο, με τον ίδιο τρόπο η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί τον όρο ριζοσπαστική αριστερά σε ένα κόμμα που μετατράπηκε πολύ γρήγορα σε κόμμα κορυφαίων στελεχών στην καλύτερη περίπτωση ή σε κόμμα κυβερνητικών παραγόντων στην χειρότερη.

Με δυο λόγια το πρόβλημα είναι εδώ, δεν είναι πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ ή της λεγόμενης «κεντροαριστεράς» και μόνο, διαπερνάει και λειτουργεί διαλυτικά σε όλο το σύστημα, είναι διακομματικό. Και το πρόβλημα δεν είναι θεωρητικό ή ακαδημαϊκό. Είναι πρόβλημα που αν δεν λυθεί απειλεί την ίδια την δημοκρατία, έχει ήδη επιφέρει σοβαρά πλήγματα, απειλεί τα βασικότερα των δικαιωμάτων του πολίτη σε όλα τα επίπεδα. (οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό)

Τις επίμονες και επαναλαμβανόμενες προτάσεις και εκκλήσεις του Γιώργου Παπανδρέου για την ανάγκη ενός νέου μοντέλου λειτουργίας των πολιτικών κομμάτων, την ανάγκη συμμετοχής και έκφρασης του πολίτη κάποιοι κάνουν ότι δεν τις ακούν. Κάποιοι άλλοι τις λοιδορούν γιατί ξέρουν καλά ότι η υλοποίηση τέτοιων προτάσεων απειλεί ευθέως την ίδια τους την ύπαρξη.

Έχοντας εδώ και καιρό σκόπιμα αλλοιώσει έννοιες και παραχαράξει ιδέες και σύμβολα κάποιοι επιμένουν ότι ευθύνη των πολιτικών  είναι να αναπαράγουν εαυτούς στην εξουσία με όποιο τρόπο και όποιο τίμημα. Για να συνεχιστεί  αυτό δεν πρέπει να δοθεί λόγος στον πολίτη και δυνατότητα ελέγχου των πράξεων όσων ασκούν εξουσία. Κυρίως δεν πρέπει να συμμετέχει ο πολίτης. Η ενεργός συμμετοχή του πολίτη σημαίνει  το τέλος του παρασιτισμού και της κερδοσκοπίας σε όλα τα μέτωπα και επίπεδα.

Προσωπικά υποκλίνομαι στον/στην αρθρογράφο που με επανάφερε στην τάξη θυμίζοντάς μου τα αυτονόητα, που με κάλεσε να τιμήσω πρώτος εγώ τα αυτονόητα και το παρελθόν μου. Θυμίζοντας μου οτι κάποτε συμμετείχα στην προσπάθεια  ενός πολιτικού κινήματος που είχε στόχο την δημοκρατία στη βάση, την συμμετοχή των πολιτών κάθε μέρα παντού, Σε ένα κίνημα πολιτών που είχε και «κοινοβουλευτική εκπροσώπηση» και όχι σε ένα κόμμα βουλευτών που έχει ενίοτε και εκπροσώπηση με οργανώσεις τοπικών παραγόντων.

Θέλω να ελπίζω ότι θα υπάρξει σύντομα  η ευκαιρία και η δυνατότητα σε όσους απο μας είμαστε στα στερνά μας να τιμήσουμε τα πρώτα μας και να διορθώσουμε όσο γίνεται στην πράξη τα λάθη και τις παραλείψεις μας. Η πρωτοβουλία ανήκει στον Γιώργο Παπανδρέου και ο λόγος στους πολίτες.

ΥΓ. Μην αρχίζετε τις μουρμούρες για τα θέματα  που με απασχολούν  Χριστουγεννιάτικα γιατί θα σας πω ότι στόχος μου κρυφός είναι να ξανακάνουμε τις επετείους ΓΙΟΡΤΕΣ πραγματικές.

ΤΑ ΘΕΛΩ ΤΟΥΣ και ΤΑ ΘΕΛΩ ΜΑΣ...

...δύο κόσμοι χωριστοί.

ΘΕΛΟΥΝ να πάμε σε εκλογές με διλήμματα όπως:

Ποιος κρύβει καλύτερα την αλήθεια για τις αληθινές αιτίες της κρίσης και τα πραγματικά προβλήματα του πολιτικού συστήματος.

Ποιος τάχα μου σκίζει σε περισσότερα κομμάτια το μνημόνιο

Ποιος εξαγοράζει καλύτερα τους βουλευτές του άλλου

Ποιος είναι περισσότερο πολιτικό σκουλήκι

Ποιος έχει τα καλύτερα κονέ με τους τραπεζίτες

Ποιος βρίζει καλύτερα στη Βουλή

Ποιος έχει τη μεγαλύτερη διαφοροποίηση ανάμεσα σε αυτά που λέει δημόσια και σε αυτά που συμφωνεί ιδιαιτέρως με δανειστές και ντόπιους ολιγάρχες

Ποιος κάνει τις πιο αριστοτεχνικές κωλοτούμπες σε σχέση με αυτά που έλεγε πριν λίγους μήνες και με αυτά που λέει τώρα

Ποιος θα μιλήσει λιγότερο για τα πραγματικά προβλήματα των πολιτών και της χώρας και περισσότερο για τη δική του πολιτική επιβίωση και ανέλιξη

Ποιος θα θάψει βαθύτερα στο χώμα την ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ποιος θα αναδείξει καλύτερα την ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΘΕΛΟΥΜΕ:

Να συναντηθούμε με  τους πολίτες σε ένα διάλογο ΠΟΛΙΤΙΚΟ με αυτογνωσία, ευθύνη και κυρίως ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ

Να επαναφέρουμε και να διευρύνουμε τον ΕΛΕΓΧΟ και την λογοδοσία της πολιτικής εξουσίας σε ΟΛΑ τα επίπεδα, από το μικρότερο έως το μεγαλύτερο

Να επαναφέρουμε στην πρώτη γραμμή την συζήτηση για το πραγματικά διακυβεύματα για την χώρα και τους πολίτες. Να μιλήσουμε για ένα ανοιχτό και δημοκρατικό πολιτικό σύστημα, για μια πραγματικά ανεξάρτητη δικαιοσύνη, για ένα ουσιαστικά δίκαιο φορολογικό σύστημα, για ένα κράτος πρόνοιας που μέλημά του θα έχει αυτούς που πραγματικά πάσχουν και όχι εκείνους που τάχα μου συμπάσχουν

Να μιλήσουμε και να συναποφασίσουμε για τους τρόπους απελευθέρωσης και της ανάπτυξης των πραγματικών παραγωγικών δυνάμεων της χώρας, για ανάπτυξη που θα σέβεται όχι μόνο το σήμερα αλλά και τις γενιές που έρχονται.

Να μιλήσουμε με όρους 21^ου αιώνα για  την ανάγκη να συνδιαλλαγούμε ως έθνος με αυτοπεποίθηση και ισότιμα με όλους τους λαούς και τα έθνη.

Να αποενοχοποιήσουμε την πολιτική σκέψη και δράση και να αναδείξουμε την αναγκαιότητα της συμμετοχής του πολίτη σε όλα τα επίπεδα. Να επαναφέρουμε ως πρώτη προτεραιότητα το δικαίωμα  ΟΛΩΝ των πολιτών να έχουν λόγο κάθε μέρα για κάθε τι που επηρεάζει τη ζωή τους.

Να πούμε την αλήθεια για αυτά που οδήγησαν την πατρίδα στο χείλος του γκρεμού και να συναποφασίσουμε και να δεσμευτούμε ότι θα αγωνιστούμε μέχρι τέλους συλλογικά και ατομικά για να ΜΗΝ   επιτρέψουμε να συμβεί ξανά

Επειδή τα δικά τους θέλω είναι σε τελείως διαφορετικό κόσμο από τα δικά μας θέλω, ΔΕΝ υπάρχει δίαυλος επικοινωνίας και συζήτησης. Κάθε συζήτηση μαζί τους είναι χαμένος χρόνος και κόπος. Το τί λένε αυτοί δεν έχει πολύ σημασία. Σημασία έχει αυτό που σκέφτονται και λένε ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ. 

Εμείς ΜΙΑ υποχρέωση έχουμε.

Να κουβεντιάσουμε και να συναποφασίσουμε μαζί με τους ΠΟΛΙΤΕΣ. Χωρίς μεσολαβητές, χωρίς ενδιάμεσους, χωρίς ωραιοποιήσεις και μασημένα λόγια, χωρίς όρους και προϋποθέσεις παζαριών και προσωπικών διευθετήσεων.

Να εμπιστευτούμε τους πολίτες, να αναδείξουμε ΞΑΝΑ την αναγκαιότητα της συμμετοχής των πολιτών σε όλα και για όλα.

ΓΙΑ ΤΟ ΑΙΜΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΣ ΚΑΙ ΑΝΩΝΥΜΟ...

« Τα γραπτά μου αφορούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης όσο αυτά του Εξυπερύ στον ουρανό ή του Μέλβιλ στη θάλασσα. Βασικά οι ιστορίες μου συνιστούν οδηγίες για το πώς να δρα κανείς μέσα στο πλήθος . Να είναι όχι απλώς λιγάκι αριστερότερα από τα αριστερά, μα ακόμα περισσότερο αληθινός από την αλήθεια την ίδια. Για το αίμα που είναι αληθές και ανώνυμο»

                                                                          Βαρλάμ Σαλάμοφ

Έτσι συμπυκνώνει ο ίδιος ο Σαλάμοφ την ουσία του έργου του. Αλλά τι σημαίνει «έργο» για έναν συγγραφέα; Τα βιβλία που έγραψε και το περιεχόμενό τους; Οι ιδέες του έτσι όπως καλλιεργήθηκαν και καταγράφτηκαν από τον ίδιο; Ο χώρος που πιάνουν τα βιβλία του σε δημόσιες και ιδιωτικές βιβλιοθήκες σε όλο τον κόσμο; Οι συζητήσεις που προκαλούν τα γραπτά του; Μετά τις "Ιστορίες από την Κολιμά" δεν ξέρω και δεν είμαι ο καταλληλότερος για να αποφανθώ.

Αυτό που ξέρω είναι το αποτέλεσμα που επιφέρει η ανάγνωση των «Ιστοριών από την Κολιμά». Είναι ένα σημάδι, μια ουλή βαθιά στο νου και στην ψυχή. Οι ιστορίες του Σαλάμοφ είναι βουβή έκρηξη. Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον που θα τις διαβάσει και στο τέλος θα παραμείνει  ο ίδιος άνθρωπος. Θα βγει από την διαδικασία κομματιασμένος αλλά παραδόξως περισσότερο αρτιμελής ψυχικά και διανοητικά. Διαλυμένος αλλά ταυτόχρονα πληρέστερος. Γίνεται; Ναι, κάποιες φορές γίνεται.

Ο Σαλάμοφ έζησε και συμμετείχε στα πρώτα νεανικά του χρόνια στην «έφοδο στον ουρανό» που έφερε η σοβιετική επανάσταση. Πίστεψε κι αυτός όπως και εκατοντάδες χιλιάδες νέοι και νέες στην απελευθερωτική και δημιουργική δυναμική της επανάστασης. Και μετά, στα τέλη της δεκαετίας του 20 ήρθε η πρώτη φυλάκιση και εξορία του  με την κατηγορία ότι διακινούσε στο πανεπιστήμιο το «Γράμμα προς το Συνέδριο» την τελευταία επιστολή του Λένιν προς τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος, γνωστότερης ως «Διαθήκη του Λένιν». Μετά την αποφυλάκισή του συλλαμβάνεται και πάλι με την κατηγορία της αντεπαναστατικής τροτσκιστικής δράσης. Χαρακτηρίζεται με την χειρότερη για την εποχή κατηγορία ως «εχθρός του λαού» και εξορίζεται στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στα ορυχεία χρυσού στην περιοχή Κολιμά στις εσχατιές της χώρας.

Εκατό σαράντα περίπου ιστορίες από τα στρατόπεδα στην Κολιμά. Κάθε ιστορία και μια έκπληξη, μια αποκάλυψη. Κάθε πρόταση τομή στην ανθρώπινη ψυχή. Κάθε ιστορία και μια διαφορετική καταγραφή των απώτατων ορίων της απελπισίας αλλά και της ελπίδας για επιβίωση. Μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα ο αγώνας για  ζωή  στην απόλυτη κυριολεξία του.

Οι ιστορίες του Σαλάμοφ δεν είναι κραυγή διαμαρτυρίας ή καταγγελίας. Δεν είναι πολιτικό μανιφέστο κατά της καταπίεσης. Είναι μαγνητική τομογραφία αυτού που είμαστε, όλοι μας, θύτες και θύματα. Είναι περίγραμμα αυτού που ενδεχομένως μπορούμε να γίνουμε κάποτε όλοι μας σε ένα κόσμο χωρίς θύτες και θύματα.

Θέλω να ζητήσω συγνώμη από τον αδελφό και φίλο Μανώλη Βελιτζανίδη για την κριτική μου και τα πειράγματα μου κάποιες φορές για κάποια από τα βιβλία που εκδίδει ο εκδοτικός του οίκος ο ΙΝΔΙΚΤΟΣ.

Μανώλη θα πρέπει όμως και εσύ να μου ζητήσεις συγνώμη γιατί δεν με υποχρέωσες να πάρω στα χέρια μου τις «Ιστορίες από την Κολιμά» νωρίτερα. Να μην τα ξαναλέμε αλλά δουλειά σας, των σοβαρών εκδοτών θέλω να πω , είναι να στέλνουν εξώδικα, σε πρώτη φάση, στους φίλους τους και να τους υποχρεώνουν να λάβουν γνώση των σημαντικών βιβλίων που εκδίδουν. Κι αν δεν συμμορφωθούν να προχωρούν στα επόμενα βήματα της ποινικής δίωξης. (Λέμε τώρα, μην το παίρνεις και τοις μετρητοίς…)

ΚΑΛΑ ΣΑΡΑΝΤΑ...

...να συγχωρεθούν(;) τα πεπραγμένα τους...

Αν προσπαθήσει κάποιος να χαρτογραφήσει τις απόψεις, τις γνώμες, τις προβλέψεις που γίνονται τον τελευταίο καιρό γύρω από τον Γιώργο Παπανδρέου θα οδηγηθεί με μαθηματική ακρίβεια στην πόρτα ενός καλού ψυχίατρου. Κόμματα, «αναλυτές» και πολιτικά πρόσωπα με περισσή ευκολία τοποθετούνται για  τον ΓΑΠ,  τις πρωτοβουλίες και τις δηλώσεις του, με τελείως αντιφατικές και αντικρουόμενες προσεγγίσεις.

Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να δικαιολογηθεί αν  συνέβαινε σε ένα βάθος χρόνου. Το εκπληκτικό όμως είναι ότι συμβαίνει σε χρόνο μηδενικό, σχεδόν ταυτόχρονα. Οι ίδιοι άνθρωποι τοποθετούνται σε διάστημα ημερών, κάποιες φορές και ωρών, με τελείως αντιφατικό τρόπο.

«Είναι ανύπαρκτος, είναι μόνος του δεν τον ακολουθεί κανείς, δεν επηρεάζει ούτε τον εαυτό του, δεν ξέρει τι λέει, είναι τρελός, είναι αυτός που μας έβαλε στο μνημόνιο χωρίς να ρωτήσει κανέναν, αδιαφορούμε γι’ αυτόν, είναι ξεπερασμένος, είναι μνημονιακός γιατί ψηφίζει όλα τα μνημονιακά νομοσχέδια, είναι δεμένος χειροπόδαρα γιατί τον «κρατάνε» με «χαρτιά», να ξεκουμπιστεί να φύγει δεν τον έχουμε ανάγκη». Αυτή είναι η κεντρική ιδέα όσων ακούς  από διάφορα στελέχη και δημοσιογράφους. Σε λίγες ώρες τα ίδια κέντρα επανέρχονται από την άλλη είσοδο του παραλογισμού.

«Είναι επικίνδυνος, τον ακολουθεί ένα σοβαρό κομμάτι φανατικών οπαδών του, μπορεί να κάνει μεγάλη ζημιά στην δημοκρατική παράταξη, η κυβέρνηση ακολουθεί την δική του πολιτική τι πρόβλημα έχει, τα θετικά αποτελέσματα της σημερινής πολιτικής είναι η δικαίωσή του, πρέπει να είναι μαζί μας αυτή την ώρα της κρίσιμης μάχης, αν «κουνηθεί» θα  διαγραφεί, έχει σημαντική εκλογική επιρροή που μπορεί να ανατρέψει τα σημερινά δεδομένα και να κόψει την αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, το πιθανότερο είναι ότι αν κάνει κόμμα θα βρεθεί μπροστά από την ΔΗΠΑΡ και τον Βενιζέλο». Αυτά λένε τα ίδια κέντρα με απόσταση λίγων ωρών από τις προηγούμενες τελείως αντίθετες προσεγγίσεις τους.

Κάνει μια δήλωση ή  τοποθέτηση ο Παπανδρέου και γίνεται αντικείμενο μαγικών τρικ. Πρώτα  εμφανίζεται πρωτοσέλιδη στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο, μετά από λίγο εξαφανίζεται για να επανέλθει αργότερα πετσοκομμένη και «μεταφρασμένη». Όταν  η δήλωση είναι συνοπτική τότε ερμηνεύεται ως «σιβυλλική» και απειλητική. Γίνεται δήλωση αναλυτική για να αποφεύγονται σκόπιμες ή όχι παρερμηνείες και το τροπάρι αλλάζει. Η δήλωση, μας λένε τα ίδια πάντα κέντρα,  είναι μεγάλη και κουραστική.

Σε όλες τις περιπτώσεις αναδεικνύουν τα «κρυφά» νοήματα, τους μύχιους σχεδιασμούς και τα άρρητα κόλπα. Και κινούμενα σχέδια να έχει μια δήλωση του Παπανδρέου για να γίνει απολύτως κατανοητή, οι γνωστοί εντεταλμένοι κονδυλοφόροι θα παραλείψουν το σώμα και θα γράψουν σελίδες επί σελίδων για την γραμματοσειρά. Προσπαθώντας να μας πείσουν ότι εκεί στην γραμματοσειρά βρίσκεται το «σατανικό σχέδιο» Παπανδρέου και όχι στο, ακόμα και ζωγραφισμένο, περιεχόμενο της δήλωσης.

Σε ένα βαθμό όλος αυτός ο παραλογισμός έχει την εξήγησή του. Είναι η αμηχανία. Η αμηχανία που αισθάνεται ο παραμυθατζής – πολιτικός και οικονομικός νταβατζής όταν κάποιος με επίμονο και συγκεκριμένο τρόπο αναδεικνύει την πραγματικότητα και την αλήθεια. Πολύ περισσότερο όταν οι ίδιες οι εξελίξεις απογυμνώνουν το παραμύθι και το αποδομούν πλήρως, τότε εκείνος που φωνάζει «ο βασιλιάς είναι γυμνός» είναι ο φταίχτης και όχι ο ξεβράκωτος βασιλιάς.

Είναι ακόμα ο φόβος μπροστά στην διαφαινόμενη πλήρη κατάρρευση των παραμυθιών. Γιατί τα παραμύθια τους δεν έχουν καμία σχέση με τα άδολα παραμύθια που λένε οι γιαγιάδες στα εγγόνια τους. Είναι παραμύθια εργαλεία μέσω των οποίων χτίζονται περιουσίες, κόμματα, πολιτικές,  ακαδημαϊκές και μηντιακές καριέρες. Είναι παραμύθια δόλου και σκοπιμότητας. Είναι παραμύθια εντάσεως κερδοσκοπίας. Είναι παραμύθια χρηματοοικονομικά εργαλεία. Είναι το παραμύθι τους το τελευταίο και πιο εξελιγμένο στάδιο του παρασιτισμού.

Είναι τέλος ο φόβος της σκέψης και της κρίσης των πολιτών ιδιαίτερα της νέας γενιάς. Διαβλέπουν ότι αυτή η σκέψη  επιταχύνεται και προσανατολίζεται σε καινούργιες κατευθύνσεις.  Αντιλαμβάνονται οι πιο ευφυείς από αυτούς ότι ένας κρίσιμος ποιοτικά και ποσοτικά αριθμός πολιτών προχωρεί στον συμπυκνωμένο χρόνο της πολιτικής με μεγάλα άλματα. Δεν στρατοπεδεύει απέναντί τους για να δώσει μάχη εναντίον τους. Κάνει κάτι χειρότερο, πολύ πιο επώδυνο γι΄αυτούς και τα συμφέροντά τους, τους ξεπερνάει.

Οργανώνει, σχεδιάζει, θεμελιώνει ΣΗΜΕΡΑ το ΑΥΡΙΟ. Κι αυτό οι παραμυθάδες δεν μπορούν να το αντέξουν γιατί δεν μπορούν να το αντιπαλέψουν. Δεν έχουν ούτε το σχέδιο, ούτε τις ιδέες, ούτε τους ανθρώπους. ’Έχουν μόνο χαρτοφυλάκια, τραπεζικούς λογαριασμούς, ΜΜΕ και υποτακτικούς. Αυτά συνήθως αρκούν. Όχι όμως πάντα και ασφαλώς όχι για πάντα. Γιατί στην ιστορική και κοινωνική εξέλιξη υπάρχουν οι ρωγμές. Οι ρωγμές που γίνονται πόρτες και μετά πύλες και μετά λεωφόροι για την είσοδο του νέου, του αληθινού, του ανατρεπτικού. Έτσι κινείται η ιστορία, έτσι καταγράφεται η ιστορία των λαών.

Ο Γιώργος Παπανδρέου ανοίγει συστηματικά και επίμονα  τη ρωγμή στο κόσμο του παραμυθιού που έχουν κατασκευάσει. Και αυτό δεν μπορούν να το ανεχτούν γιατί κινδυνεύουν αυτοί αλλά κυρίως τα συμφέροντα τόσο τα δικά τους όσο και αυτά που εκπροσωπούν και για τα οποία δουλεύουν.

Ο πόλεμος που άνοιξαν και θα συνεχίσουν με ακόμα μεγαλύτερη ένταση εναντίον του Γιώργου Παπανδρέου θα είναι ολοκληρωτικός και πολύμορφος. Θα τον χάσουν όμως. Νομοτελειακά. Γιατί δεν έχουν καταλάβει ότι η ρωγμή έχει ήδη γίνει δρόμος. Γιατί εθελοτυφλούν και δεν διακρίνουν ότι απέναντί τους πλέον δεν είναι μόνο ο ΓΑΠ. Δεν βλέπουν δίπλα του τις πολλές δεκάδες χιλιάδες συμπολιτών μας.

Στη μανία τους να σκάψουν πολύ βαθύ λάκκο για το Γιώργο Παπανδρέου έχουν σκάψει τόσο βαθιά που είναι σχεδόν αδύνατον να ξαναβγούν στην επιφάνεια. Εισήγαγαν μια καινούργια μέθοδο, το «αυτοθάψιμο».

Καλά τους σαράντα, πολιτικά πάντα. 

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ...

με τον φακό του alzap.

ΑΠΕΡΓΙΑ

ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ...

...πως πρέπει  να εμπιστευτούμε τους νέους, δηλαδή τους εαυτούς μας πριν 30-40 χρόνια.

Ένα από τα προβλήματα που θα πρέπει να λύσει σε λίγο καιρό ο Γιώργος Παπανδρέου θα είναι αυτό του συνωστισμού. Όχι αυτόν της Σμύρνης αλλά του πολιτικού συνωστισμού γύρω από το πρόσωπό του, τις προτάσεις του και τις πρωτοβουλίες του. Γιόμισαν με Παπανδρεϊκούς οι ρούγες και τα μεϊντάνια.  Αυτό όμως είναι δικό του πρόβλημα, «ας πρόσεχε» που λένε και στο χωριό μου το Μενίδι. Αν καθόταν «ήσυχος» όπως τον συμβούλευε ο Βαγγέλης, ούτε ο ΔΟΛ ούτε ο Μπόμπολας ούτε ο Γρηγοράκος θα τον έβριζαν. Άσε που θα είχε  νεκρή φύση γύρω του και θα έμπαινε ζωγραφιστός και δοξασμένος στα Μουσεία. (πληροφόρηση ΔΕΝ έχω σχετική αλλά υποψιάζομαι ότι θα πρέπει να ήταν πολύ άτακτος στο σχολείο ο ΓΑΠ…)

Είναι προφανές όμως και στον πλέον αδαή ότι η επιστολή Παπανδρέου στον Βενιζέλο πυροδότησε εξελίξεις χωρίς επιστροφή. Χιλιάδες πολίτες σε όλη τη χώρα, μέλη, οπαδοί, ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ  και όχι μόνο προσβλέπουν σε ένα νέο ξεκίνημα. Μια καινούργια αφετηρία που θα δώσει νόημα στην συλλογική δράση και θα φέρει και πάλι στην επιφάνεια όνειρα, ελπίδες και σχέδια για μια καλύτερη πατρίδα, ένα πιο φωτεινό αύριο με δικαιοσύνη και αλληλεγγύη για όλους.

Για να γίνει όμως το αύριο πραγματικό και όχι εικονικό χρειάζεται φαντασία, φρεσκάδα, ορμή, ανιδιοτέλεια και κάποιες φορές ακόμα και πολιτική αποκοτιά. Χαρακτηριστικά που σε γενικές γραμμές μιλώντας εντοπίζονται στους νέους.

Εμείς οι παλαιότεροι, οι –ηντα plus εννοώ, έχοντας ζήσει πολλά και αντιφατικά και αμφιλεγόμενα σε κάποιες περιπτώσεις, έχουμε την κατανοητή και φυσική τάση να θέλουμε να «σιγουρέψουμε» τα πάντα. Και είναι αυτός ο λόγος που αντιμετωπίζουμε με υφέρπουσα καχυποψία  νέους ανθρώπους που παίρνουν πολιτικές πρωτοβουλίες.

Η αλήθεια ωστόσο είναι πως η θεμιτή αγωνία μας για την ενδεχόμενη υπονόμευση της όποιας προσπάθειας μπορεί αν κακοφορμίσει να μετατραπεί σε παράγοντα ανάσχεσης και ακύρωσης μιας νέας αφετηρίας.

Θέλω να καλέσω τους συντρόφους και τις συντρόφισσες της γενιάς μου και τους μεγαλύτερους να θυμηθούμε και να σκεφτούμε.

Να θυμηθούμε πως το ΠΑΣΟΚ γεννήθηκε από την ανταπόκριση μας, νέων παιδιών τότε, στο κάλεσμα του Ανδρέα. Δεν ξέραμε πολλά πράγματα, δεν μας ήξερε κανείς, ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα και φτιάξαμε  τις οργανώσεις. Ασφαλώς και υπήρχαν μεγαλύτερες ηλικίες αλλά ήταν πολύ μικρότερος ο αριθμός τους στα πρώτα βήματα.

Να θυμηθούμε τη φαντασία, το κέφι, τα όνειρα, το πείσμα, το θάρρος, την «ασέβεια» σε κάθε τι κατεστημένο, τις μικρές επαναστάσεις, τις πρωτοβουλίες ακόμα και απέναντι κάποιες φορές στην καθοδήγηση του Κινήματος.

Να θυμηθούμε τα λάθη που έφερνε ο υπερβολικός ζήλος και η βιασύνη να τα αλλάξουμε όλα.

Να θυμηθούμε ότι ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ μας τότε στα 16 χρόνια μας, στα 18, στα 25 και στα 30 αποτελέσαμε την αιχμή του δόρατος για την μεγάλη και λυτρωτική για την πατρίδα και τον λαό μας εξέλιξη του  ΠΑΣΟΚ.

Να θυμηθούμε ότι και τότε οι μεγαλύτεροι πότε γκρίνιαζαν, πότε μας αμφισβητούσαν και καμιά φορά μας υποπτεύονταν. Κι όμως η συντριπτική πλειοψηφία όλων των νέων και άγνωστων αγοριών και κοριτσιών τότε ήταν αυτή που τροφοδότησε και δημιούργησε την  δυναμική του ΠΑΣΟΚ .

Να σκεφτούμε ότι και σήμερα, όσο κι αν η ιστορία ΔΕΝ επαναλαμβάνεται, βρισκόμαστε σε συνθήκες που κυοφορούν το νέο. Την συνταγή την ξέρουμε. Έχουμε τον ηγέτη που έχει βάλει το καθοριστικό περίγραμμα των αναγκαίων θέσεων και προτάσεων για μια νέα αρχή.

Να σκεφτούμε και πάλι όπως τότε και να εμπιστευτούμε τους νέους ανθρώπους, να εμπιστευτούμε ο ένας τον άλλο, έξω και πέρα από ηλικία, καταγωγή, χρώμα, φύλο, επάγγελμα, μόρφωση. 

Να σκεφτούμε και πάλι όπως τότε και  να δούμε μόνο τις πολιτικές θέσεις και την πολιτική και κοινωνική δράση και πράξη του καθένα μας και με αυτό να αξιολογήσουμε και να εμπιστευθούμε ο ένας τον άλλον.

Να σκεφτούμε πως αν τότε το 1974 η νεολαία της εποχής, ΕΜΕΙΣ ΔΗΛΑΔΗ, είχαμε υποταχθεί στα κελεύσματα και τις συντηρητικές «συμβουλές» των παλιότερων συντρόφων, αν δεν είχαμε σύμμαχο την εμπιστοσύνη και την αγάπη του Ανδρέα στους νέους ανθρώπους, το ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν θα γινόταν αυτό που έγινε.

Να τα θυμηθούμε λοιπόν όλα αυτά και να σκεφτούμε ότι τελικά πρέπει να εμπιστευθούμε τις νέες γενιές που διεκδικούν να μπουν στο προσκήνιο με το δικό τους τρόπο, με τη δική τους ψυχή και μυαλό και να αλλάξουν τον κόσμο γύρω τους. Γιατί στο κάτω κάτω έχουν το δικαίωμα να έχουν έναν λόγο παραπάνω για έναν κόσμο στον οποίο εκείνοι και εκείνες θα ζήσουν αντικειμενικά πολλά χρόνια μετά από μας.

Και βεβαίως η εμπιστοσύνη που πρέπει να δείξουμε πρέπει να συμβαδίζει  με την ειλικρίνεια. Γιατί θα πρέπει ταυτόχρονα να είμαστε ειλικρινείς εμείς οι μεγαλύτεροι σε αυτό που σκεφτόμαστε και να καταθέτουμε την άποψή μας με νεανική ορμή και πάθος όταν διαφωνούμε.

Να εμπιστευτούμε λοιπόν τους νέους που παίρνουν πολιτικές πρωτοβουλίες και σταθούμε δίπλα τους.

Να εμπιστευτούμε δηλαδή τους εαυτούς μας και αυτό που κάναμε κάποτε.

ΒΙΒΛΙΑ και ΕΝΟΧΕΣ...

... μια απόφαση δύσκολη αλλά λυτρωτική.

Κοιτάζω κατά καιρούς την βιβλιοθήκη μου. Εκατοντάδες βιβλία με κοιτάζουν κι εκείνα. Κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα, κάθε χρόνο. Και τα χρόνια περνάνε.

Ποια είναι η αξία του βιβλίου; Πόσο διαρκεί;

Η αξία του βιβλίου, έχω καταλήξει πια, είναι το περιεχόμενό του και αυτό που σου αφήνει όταν διαβάσεις και την τελευταία σελίδα του. Μετά τέλος.  Η όποια αξία  του για σένα έχει καταγραφεί και ενσωματωθεί. Όσο παραμένει στην κατοχή σου από το σημείο αυτό και μετά είναι ουσιαστικά άχρηστο. Παραμένει απλώς ως ένδειξη-απόδειξη ότι ξέρεις το περιεχόμενό του. Παράσημο ματαιοδοξίας.

Τα περισσότερα βιβλία τα διαβάζεις μια φορά και αυτό ήταν. Κάποια τα αρχίζεις και δεν τα τελειώνεις ποτέ. Κάποια άλλα ελάχιστα τα διαβάζεις και τα ξαναδιαβάζεις και δεν θέλεις να τα αποχωριστείς ποτέ γιατί νοιώθεις ότι είναι η ασφάλεια και το καταφύγιο σου στα πολύ δύσκολα. Αυτά όμως είπαμε είναι πολύ λίγα, ελάχιστα. Με τα πολλά άλλα, τα περισσότερα τι κάνεις;

Τα βιβλία για μένα ήταν για πολλά πάρα πολλά χρόνια φετίχ. Δεν ήθελα να τα χάνω, δεν ήθελα να τα δανείζω. Άργησα να καταλάβω ότι η όποια αξία του σε ότι με αφορά θα χαθεί μαζί μου. Όλα όσα ένοιωσα και  έμαθα διαβάζοντας ένα βιβλίο αντανακλούν σε ένα βαθμό αυτό που είμαι και αυτό που κάνω κάθε μέρα για όσο καιρό θα μπορώ να είμαι και να κάνω.

Και τι σε πειράζουν τα βιβλία στην βιβλιοθήκη θα μου πείτε. Έχεις πρόβλημα χώρου;  

Όχι δεν έχω πρόβλημα χώρου. Το αντίθετο θα έλεγα.

Ενοχές έχω που χρόνο με το χρόνο  πολλαπλασιάζονται.

Γιατί  γίνεται όλο και πιο έντονη η πεποίθηση μου πώς αν  πραγματικά αγαπάω τα βιβλία τότε πρέπει να τους δώσω πίσω τη ζωή τους. Να τα απελευθερώσω. Γιατί τα βιβλία ξαναποκτούν ζωή και αξία όταν διαβάζονται και πάλι από άλλα μάτια, μυαλά, ψυχές. Ξανα-γεννιούνται  και ξανα-προσφέρουν και ξανα-δημιουργούν. Γιατί κάθε αναγνώστης νοιώθει, καταλαβαίνει, ονειρεύεται, συλλογίζεται  διαφορετικά το περιεχόμενο του ίδιου βιβλίου από τον προηγούμενο ή τον επόμενο αναγνώστη.

Το ίδιο βιβλίο διαβασμένο από χίλιους ανθρώπους δίνει χίλιες τουλάχιστον εκδοχές δημιουργικής επεξεργασίας.

Τα διαβασμένα βιβλία στην βιβλιοθήκη μας είναι βιβλία φυλακισμένα και νεκρά. Πέρα από εκείνα τα λίγα που κάποιος τα χρησιμοποιεί ξανά και ξανά, τα βιβλία «αναφοράς» δηλαδή που συνεχίζουν να ζουν επειδή προσφεύγουμε διαχρονικά σε αυτά, όλα τα άλλα υποφέρουν απαξιωμένα, βουβά, φυλακισμένα στο όνομα της «ιδιοκτησίας» ή και της  ματαιοδοξίας.

Πήρα λοιπόν την απόφαση να διαθέσω τα περισσότερα από τα βιβλία της βιβλιοθήκης μου. Γεννήθηκε αμέσως το ερώτημα. Πού και σε ποιους;
Από το αδιέξοδο με έβγαλε η Χρυσάνθη η γυναίκα του Αντώνη. Μου υπέδειξε τις Γυναικείες Φυλακές, κάποιες συγκεκριμένες φυλακές. Φυλακές που υπάρχουν και παιδιά μέχρι 18 ετών.

Πήρα την απόφαση και μπορεί να φανεί  ή και να είναι γελοίο αλλά ψιλοσυγκινήθηκα. Χαρμολύπη πρέπει να είναι η λέξη που το περιγράφει. Αποχωρίζεσαι κάτι που αγαπάς και πονάς αλλά ξέρεις ότι του ξαναδίνεις ζωή και προοπτική.

Και ξέρεις ακόμα ότι κάπου μακριά ένας συνάνθρωπος φυλακισμένος μπορεί να διαβάσει αυτό που χάρισες και να δραπετεύει σε κόσμους  καλύτερους. Ότι μπορεί με ένα βιβλίο, έστω για κάποιες ώρες, να του προσφέρεις μια αγκαλιά και ένα χάδι. Και ποιος ξέρει  μπορεί  ένα βιβλίο να γίνει μέχρι και αφετηρία μιας άλλης ζωής.

Αυτά.   

"ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ"... ΑΛΛΑ "ΘΑΡΘΕΙ ΚΑΙΡΟΣ"...

"Έτσι είναι η ζωή και πως  να την αλλάξεις", τραγουδούσε πριν χρόνια η Βίκυ Μοσχολιού.

Κάποιες φορές έτσι μοιάζουν τα πράγματα.

‘Όταν ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ  «επίσημος», «γραβατωμένος», «φραγκάτος», όταν δεν είσαι «κάποιος νοματαίος» τέλος πάντων και διαμαρτυρηθείς γιατί πιστεύεις ότι  κάποιος που μιλάει από το βήμα σε προσβάλλει και σε υποτιμά τότε είσαι ντε φάκτο σχιζοφρενής, απολίτιστος, μαο μαο, τζιχαντιστής, κλακαδόρος κλπ,κλπ. Σε περιλαμβάνουν τα «ανεξάρτητα» ΜΜΕ  και σου δίνουν και καταλαβαίνεις τόσο ώστε να το βουλώσεις και να μην ξαναμιλήσεις για καιρό.

Όταν όμως ΕΙΣΑΙ όλα ή κάτι από  τα παραπάνω, (φραγκάτος, επίσημος, κλπ) τότε μπορεί ελεύθερα και με το νόμο να είσαι –πάλι εσύ- στο βήμα και να βρίζεις χυδαία τους αντιπάλους σου. Οι βρισιές σου μετατρέπονται και γίνονται «ευφυείς ατάκες», «ευρηματικό σχόλιο», «απόσταγμα σοφίας» άξιες θαυμασμού και επαίνου. Είναι δείγμα «πολιτισμού» και «μόρφωσης» και «επιπέδου». Και  όλα τα ΜΜΕ να επικροτούν και να αναμεταδίδουν.

Δεν πειράζει.

Και δεν πειράζει γιατί εκτός από το όμορφο τραγούδι της Μοσχολιού που αναφέρθηκε πριν υπάρχει ένα τραγούδι ακόμα καλύτερο.

« ΘΑΡΘΕΙ ΚΑΙΡΟΣ» της αγαπημένης Κατερίνας Γώγου

Θα 'ρθεί καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράματα.

Να το θυμάσαι Μαρία.

Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι

που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη

– μη βλέπεις εμένα – μην κλαις. Εσύ είσ’ η ελπίδα

άκου θάρθει καιρός

που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς

δε θα βγαίνουν στην τύχη

Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές

με γερμένους απέξω

Και τη δουλειά

θα τη διαλέγουμε

δε θά `μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.

Οι άνθρωποι – σκέψου! – θα μιλάνε με χρώματα

κι άλλοι με νότες

Να φυλάξεις μοναχά

σε μια μεγάλη φιάλη με νερό

λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές

απροσάρμοστοι καταπίεση μοναξιά τιμή κέρδος εξευτελισμός

για το μάθημα της ιστορίας.

Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –

δύσκολοι καιροί.

Και θάρθουνε κι άλλοι.

Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –

τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω

κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:

«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».

Θα την αλλάξουμε τη ζωή

παρ’ όλα αυτά Μαρία.

ΕΝΑΣ ΜΑΟ ΜΑΟ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΗΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ...

( μετάφραση απο τα Σουαχίλι Αλέκος Στάμου )

Δεν ξέρω πόσοι άλλοι από εσάς το έχετε βιώσει  αλλά εγώ το έχω ξαναζήσει το έργο.  Τότε μας αποκαλούσαν  σχιζοφρενείς, ημιάγριους, απολίτιστους, ανθρώπους των σπηλαίων. Ήταν τότε που ήθελαν, τα ίδια συμφέροντα, τον Ανδρέα στον Κορυδαλλό.  Όποιος τολμούσε να υψώσει φωνή διαμαρτυρίας ισοπεδωνόταν σε όλα τα επίπεδα. Ήταν τότε που  κάποιοι κραύγαζαν από το προεκλογικό μπαλκόνι στον Άγιο Νικόλαο στο Λασίθι  ότι ήρθε καιρός να  «τελειώνουμε με τον Αλ Καπόνε της πολιτικής τον Ανδρέα Παπανδρέου». ¨Ηταν τότε που ο κ. Βοτσης της Ελευθεροτυπίας αποκαλούσε απο τηλεοράσεως τους πολίτες σχιζοφρενείς γιατί το ΠΑΣΟΚ πήρε μεγάλα ποσοστά στις εκλογές του 89...

Χωρίς ραδιόφωνα, εφημερίδες και τηλεοράσεις οι δημοκρατικοί πολίτες μέσα σε προπηλακισμούς και βρισιές  υπερασπίστηκαν τον Ανδρέα και την δημοκρατία.  Έδωσαν τη μάχη παντού, στη δουλειά, στις πλατείες, στα καφενεία. Και νίκησαν.

Σήμερα μας αποκαλούν και πάλι σχιζοφρενείς, Μαο Μαο, πολιτικούς τζιχαντιστές, ιθαγενείς απολίτιστους. Γιατί άραγε;

Η εξήγηση είναι απλή. Τρόμαξαν και πανικοβλήθηκαν από την  παρουσία των πολιτών στο πλευρό του Γιώργου Παπανδρέου. Δεν το περίμεναν, δεν το υπολόγιζαν ότι 3.500 με 4.000 πολίτες θα έδιναν το παρών με επιμονή και υπομονή, όρθιοι από τις 7 το απόγευμα μέχρι τις 11 για να ακούσουν τον Γιώργο Παπανδρέου.

Ο κ. Βενιζέλος δήλωνε στην αρχή ότι δεν ασχολείται με "δευτερεύουσες" εκδηλώσεις και έβαζε τον Γρηγοράκο να βρίζει τους διοργανωτές της έκθεσης και τον Παπανδρέου. Μετά άλλαξε γνώμη και γραμμή και  δήλωσε ότι θα έρθει στην εκδήλωση αλλά μόνο αν του δοθεί χρόνος για χαιρετισμό. Και το αίτημά του για χαιρετισμό έγινε δεκτό με αλλαγή του προγράμματος της εκδήλωσης. Πίστεψε, έτσι ίσως τον συμβούλεψαν οι συμβουλάτορες Αλ Σαλεχ, Πρωτόπαπας, Καρύδης  και λοιποί συγγενείς, ότι θα καπελώσει την εκδήλωση και τον μοναδικό, σύμφωνα με το δημοσιευμένο από μέρες πρόγραμμα της εκδήλωσης,  ομιλητή  τον Γιώργο Παπανδρέου. Κουτοπονηριές, άθλια και ηλίθια συνδικαλιστικά παιχνίδια ανάξια οποιουδήποτε στοιχειωδώς σοβαρού πρωτοβάθμιου σωματείου.

Και ο Βενιζέλος ήταν και πάλι αντάξιος του πιο άθλιου πολιτικά εαυτού του. Έκανε τον χαιρετισμό ομιλία κανονική. Με το γνωστό αμετροεπές και θρασύδειλο ύφος.

Δεν ξέρω σε τι ποσοστό ευθύνεται το θράσος και σε τι ποσοστό η απόλυτη άγνοια σε σχέση με το κοινό που απευθυνόταν. Πάντως ο άνθρωπος ξεπέρασε τον εαυτό του. Τόλμησε να ισχυριστεί ότι για την κυβέρνηση Παπαδήμου ευθύνεται ο Παπανδρέου...

Σαν τον πατροκτόνο που κλαίει  και οργίζεται γιατί έμεινε ορφανός κουνούσε απειλητικά το δάκτυλο στο ακροατήριο.  Αφού αυτός και οι κολλητοί του υλοποιώντας τις εντολές της διαπλοκής ανέτρεψαν με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα τον Παπανδρέου μετά ζητάνε τα ρέστα γιατί ο Παπανδρέου  στήριξε την κυβέρνηση  Παπαδήμου για να μην χτυπήσει η χώρα στις ξέρες. Πιο Θρασύς, πιο άθλιος και πιο ψεύτης πεθαίνεις.

Μετά από όλα αυτά παραξενεύτηκε τάχα μου γιατί όλα όσα έλεγε αποδοκιμάστηκαν.

Και έβαλε τους μπομπολοψυχαραίους και τα θλιβερά πολιτικά τσιράκια του να μιλάνε για Μαο Μαο και τζιχαντιστές.

Ομολογώ, αν και τζιχαντιστής και κλακαδόρος, ότι καταλαβαίνω εν μέρει τον τρόμο και τον πανικό. Τους δικαιολογώ. Αν με ελάχιστη κινητοποίηση, χωρίς κομματικό μηχανισμό, ο Γιώργος Παπανδρέου συγκεντρώνει  πάνω από τρεις χιλιάδες κόσμο για τα εγκαίνια μιας έκθεσης ΤΙ θα γίνει αν αποφασίσει να κάνει ένα πολιτικό κάλεσμα αφετηρία. Πόσες χιλιάδες κόσμος θα ανταποκριθεί;

Κυρίως όμως έχουν μεγαλύτερο πρόβλημα κι αυτό είναι πολιτικό.

Γιατί μπορεί με τα ελεγχόμενα  ΜΜΕ να κρύβουν επιμελώς το περιεχόμενο της ομιλίας Παπανδρέου και να επικεντρώνονται εντέχνως στους Μαο Μαο αλλά η πολιτική πρόταση Παπανδρέου ΔΙΑΤΥΠΩΘΗΚΕ και ΥΠΑΡΧΕΙ.
Κάθε  ώρα που περνάει, κάθε μέρα, κάθε μήνα θα γίνεται κτήμα όλο και περισσότερων πολιτών. Και σε αυτή την πρόταση δεν έχουν απάντηση γιατί δεν έχουν καμιά πολιτική πρόταση πέραν εκείνης που λέει το πως θα παραμείνουν στην εξουσία λίγες εβδομάδες ακόμα, λίγους μήνες ακόμα.

Πάντα στις πολιτικές εξελίξεις υπάρχει  ο πιο σταθερός  παράγοντας που είναι ο πολίτης. Και πάντα οι κάθε είδους και χρώματος πολιτικές εξουσίες μέσα στη τύφλωσή τους θεωρούν, αυτόν τον πιο κρίσιμο παράγοντα τον πολίτη, ως τον πλέον ασταθή και με ευκολία χειραγωγούμενο. Αυτή την χειραγώγηση μπορεί να την επιτυγχάνουν για λίγο, ποτέ όμως για πάντα και για όλα.

Σήμερα είναι μια άλλη μέρα. Το τοπίο είναι ακόμα πιο καθαρό. Οι πολίτες παίρνουν θέση και αυτή η παράμετρος θα ενταθεί.

Από σήμερα 29 κατασκευαστές δημοσίων έργων  και  άλλων συναφών επαγγελμάτων, ιδιοκτήτες καναλιών και εφημερίδων κλπ, θα συνιστούν ολοένα και περισσότερο Βενιζέλο και τον θίασο του.

Από σήμερα θα ενταθούν οι βρώμικές επιθέσεις στον Γιώργο Παπανδρέου, στην οικογένειά του, στους φίλους και συντρόφους του, σε όσους πορεύονται πολιτικά μαζί του.  

Ωστόσο οι "Μαο Μαο", οι "τζιχαντιστές", οι "κλακαδόροι" άνεργοι, μικροσυνταξιούχοι, φοιτητές, εργαζόμενοι στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα δημοκράτες πολίτες που νοιάζονται για την πατρίδα και την δημοκρατία είμαστε εδώ. Για μια ακόμα φορά όπως τόσες και τόσες φορές στην μακρόχρονη ιστορία αυτού του λαού.

Θα δώσουμε τη δύσκολη μάχη απέναντι σε όλους αυτούς που μας κουνάνε το δάχτυλο από τα τηλεοπτικά παράθυρα και τις θωρακισμένες BMW.

Όπλο μας η αλήθεια, όπλο μας το δίκιο,  οδηγός μας η πολιτική βούληση του Γιώργου Παπανδρέου για μια δικαιότερη, περισσότερο δημοκρατική Ελλάδα.

Θα νικήσουμε.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...

...οι φωτογραφίες αποτυπώνουν το ύστατο χαίρε των Παλαιστινίων στον ηγέτη τους τον Γιάσερ Αραφάτ.

Έξι χρόνια αργότερα το 2010 το έφερε η συγκυρία να ξαναβρεθώ στην Παλαιστίνη, στη Ράφα αυτή τη φορά. Η φρίκη ανείπωτη.
Σήμερα, πέρασαν τέσσερα χρόνια και πάλι το αίμα  πρωταγωνιστεί. Πόσες γενιές πρέπει να χαθούν;

Κι ο Αντώνης μας βρίσκεται κοντά τους πια, κοντά στον Ανδρέα και στον Αραφάτ...

ΜΙΣΟΣ ΑΙΩΝΑΣ ΚΑΙ ΒΑΛΕ ΜΙΣΟΥΣ...

ΔΟΛιου  για το όνομα ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ.

Τόσο κρατάει το ΔΟΛιο μίσος και  η εναντίωση με οτιδήποτε έχει να κάνει με το όνομα Παπανδρέου και κυρίως με ότι το όνομα αυτό συμβολίζει.

Ανακοινώθηκε από το Ίδρυμα Ανδρέα Παπανδρέου εκδήλωση – έκθεση στο Ζάππειο. Από την  1^η έως τις 7 Σεπτεμβρίου με θέμα: « Από τον Ανένδοτο στην Αλλαγή». Την εκδήλωση θα ανοίξει με ομιλία του την πρώτη μέρα ο Γιώργος Παπανδρέου.

Αυτό ήταν. Πήραν φωτιά τα τέλια και τα τρολάκια. Άρχισαν οι υπαινιγμοί, τα ψέματα, οι μυθομανίες, οι μεθοδευμένες πολιτικές αλητείες.

Η μουσική επένδυση της πολιτικής αλητείας  ανήκει βεβαίως στον Βαγγέλη Βενιζέλο και η ενορχήστρωση στον δοκιμασμένο και έμπειρο σε αυτά,  εδώ και δεκαετίες, ΔΟΛ.

Τις μέρες που έρχονται θα δούμε και θα ακούσουμε πολλά. Για την γιαγιά Μινέϊκο και έναν πρώτο εξάδελφο της που διακόρευσε κόρη γνωστής οικογένειας και δεν την απεκατέστησε. Για τον Αντρίκο Παπανδρέου που κυκλοφορεί με μηχανάκι αλλά χωρίς κράνος.  Για το τι τρώει για κολατσιό ο Γιώργος Παπανδρέου σε τάπερ αμερικανικής παρακαλώ εταιρείας, ή μήπως είναι καλύτερα να βάλουν Ισραηλιτικών συμφερόντων; Για το κανό του που έχει μυστικές και κρυφές προπέλες άρα η κωπηλασία του είναι μούφα.

Τέτοια πολλά κι ακόμα χειρότερα θα ακούσουμε.

Λες και έχουν βάλει στοίχημα οι ΒενιζελοΨυχαραίοι να μας πορώσουν.

Για  να μας στείλουν να στηθούμε στο Ζάππειο με υπνόσακους και ξηρά τροφή και να περιμένουμε τον Γιώργο Παπανδρέου από τις 20 Αυγούστου, δέκα μέρες νωρίτερα.

Ότι και να θέλουν, ότι και να πουν, την απάντηση θα την πάρουν από τους πολίτες. Όπως ακριβώς την παίρνουν  εδώ και δεκαετίες.

Την Δευτέρα 1^η Σεπτεμβρίου ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΖΑΠΠΕΙΟ.

ΚΙ ΟΜΩΣ ΠΕΡΝΑΜΕ ΚΑΛΑ ΟΣΟΙ ΜΕΙΝΑΜΕ ΑΘΗΝΑ...

...ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΣΕΙΣ ΤΡΕΧΕΤΕ ΣΤΑ 4 ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ ΓΙΑ ΔΙΑΚΟΠΕΣ.

ΔΕΙΤΕ ΠΩΣ ΠΕΡΝΑΜΕ.   :-)

Ο ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΙ Η ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΜΑΝΤΗΛΑ...

...καθρέφτης μας αλλά και καθρέφτης μιας εποχής υπο κατασκευή.

Γέμισε χθες το διαδίκτυο με φωτογραφίες του Αλέξη Τσίπρα  στην διαδήλωση διαμαρτυρίας για το συνεχιζόμενο λουτρό αίματος στη Γάζα. Φορούσε στον ώμο  την  Παλαιστινιακή μαντήλα  και χαμογελούσε. Προφανώς κάποιον ή κάποιους χαιρετούσε την ώρα που οι φωτογράφοι έκαναν τα κλικ.

Η παλαιστινιακή μαντήλα αποτελεί σήμα κατατεθέν του αγώνα των Παλαιστινίων, η μαντήλα είναι ένα σύμβολο.

Γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε μέσα σε σύμβολα. Σύμβολα θρησκευτικά, οικογενειακά, πολιτικά, εθνικά, καταναλωτικά. Κάποια από τα σύμβολα  απλά σηματοδοτούν  συμπεριφορές και τρόπο ζωής. Κάποια άλλα χαράζουν βαθιά συνειδήσεις, σημαδεύουν ζωές, κάποιες φορές πυροδοτούν  και απελευθερώνουν κοινωνικές διαδικασίες.

Αισθάνομαι τυχερός που γεννήθηκα σε χρόνους και εποχές που οι άνθρωποι  είχαν την δυνατότητα και τη βούληση να οριοθετούν και να ξεχωρίζουν τα σύμβολα της καθημερινότητας από τα σύμβολα  ζωής. Υπήρχε ένας αυστηρός κώδικας αξιών  στη χρήση των συμβόλων. Υπήρχε συνειδητή προσπάθεια να προστατευτούν τα σύμβολα που σηματοδοτούσαν αξίες, αγώνες, θυσίες, προοπτική. Είτε ήταν εικόνες, είτε σημαίες, είτε πρόσωπα για τα σύμβολα αυτά  ήταν όλοι έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους  αν έκριναν ότι κάποιοι επιδιώκουν να τα ευτελίσουν  ή να τα εξαφανίσουν.

Υπήρχαν εποχές που  ο σεβασμός στα σύμβολα ήταν αντιστρόφως ανάλογος της χρήσης τους.  Όσο πιο μεγάλος ο σεβασμός και η αγάπη  στο σύμβολο, όσο πιο μεγάλη η αξία  του συμβόλου τόσο και πιο φειδωλή και μετρημένη η χρήση του. Υπήρχαν εποχές που οι σημαίες ήταν σημαίες ζωής και όχι σημαίες ευκαιρίας.

Υπήρχαν εποχές που η στάση ζωής και διαχρονική συμπεριφορά δεν είχε ανάγκη τη χρήση συμβόλων για να δηλώσει αυτό που ο καθένας είναι.  

Σήμερα σε ένα κοινωνικό γίγνεσθαι πολτοποιημένο από τον επικοινωνιακό πληθωρισμό τα πάντα είναι σύμβολα. Και μάλιστα σε μια διαδικασία που διευκολύνεται διαδικαστικά  όσο ποτέ με τη χρήση της τεχνολογίας όλα είναι το ίδιο.

Στο μίξερ των κοινωνικών δικτύων βλέπει κανείς τα πάντα, ταυτόχρονα  και δίπλα-δίπλα.

Το διαδίκτυο είναι ή μπορεί να γίνει μέσο απελευθέρωσης, γνώσης, άμεσης δημοκρατίας, έγκαιρης ενημέρωσης. Μπορεί όμως, κι αυτό το βλέπουμε συχνά, να γίνεται  το ακριβώς αντίθετο. Μέσο δηλαδή χειραγώγησης, διαστρέβλωσης υποδούλωσης.

Με αφορμή το αίμα που χύνεται στη Γάζα βομβαρδίζονται τα κοινωνικά δίκτυα από δηλώσεις ευαισθησίας, συμπαράστασης, αγανάκτησης. Εύκολα κι απλά με τη κοινοποίηση ενός  βίντεο, μιας  αιματοβαμμένης εικόνας, ενός ποιήματος.  Με αυτή την κίνηση θεωρούμε ότι ξεμπερδεύουμε  τους λογαριασμούς μας με την συνείδησή μας, με την ιστορία, με το μέλλον που οικοδομούμε για μας και τα παιδιά μας. Ταυτόχρονα θεωρούμε ότι κατασκευάζουμε και την εικόνα που θέλουμε  να έχουν οι άλλοι για μας.  Όλα αυτά τα θεωρώ θεμιτά και ανθρώπινα.

Θα πουν κάποιοι ότι ευθύνεται το διαδίκτυο και οι δυνατότητες που δίνει για την διολίσθηση όλων μας στην ευκολία της κατάχρησης στην σχεδόν αγοραία  χρήση συμβόλων, αισθημάτων, ανθρώπων. Θα διαφωνήσω απολύτως.

Συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, είναι η ισοπέδωση αρχών και αξιών που μας διαπερνάει. Αυτό μας οδηγεί σε αυτές τις συμπεριφορές. Το διαδίκτυο απλώς διευκολύνει  την εκδήλωση του αξιακού μας κόσμου.

Τα λέω όλα αυτά γιατί η χτεσινή εικόνα του Τσίπρα με την Παλαιστινιακή μαντήλα στον  ώμο πέρασε αρνητικό μήνυμα. Σε μένα τουλάχιστον. Γιατί είναι ποιοτικά διαφορετικό να φορέσει την μαντίλα αυτές τις μέρες ο ανώνυμος πολίτης και να μπει στο μετρό στο δρόμο για τη δουλειά του και άλλο η ειδική αμφίεση σε ειδική συγκέντρωση που θα μεταδοθεί  εικόνα. Γιατί είναι άλλο να διαδηλώνουν  πολίτες με παλαιστινιακές σημαίες και να θέλουν να δείξουν, γιατί κανείς δεν τους  ξέρει,  ότι υποστηρίζουν τους Παλαιστίνιους, και τελείως διαφορετικό ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αισθάνεται την ανάγκη του σημαιοστολισμού για να δηλώσει το υποτίθεται αυτονόητο.

Τελικά η ευθύνη δεν μπορεί παρά να είναι όπως πάντα προσωπική. Ο καθένας μας βάζει τα όρια και τα κριτήρια.

Προσωπικά επιμένω να βιώνω τη σχέση μου με τα «ιερά» σύμβολα, όπως κι αν καθορίζει κανείς το «ιερό», με τρόπο παλιό και παραδοσιακό. Δεν θα μιλήσω αυτές τις μέρες για το αυτονόητο και το αίμα που ρέει στην Παλαιστίνη. Όπως εδώ και πολλά χρόνια δεν πηγαίνω στην  πορεία του Πολυτεχνείου, όπως και δεν ανεβάζω κάθε τόσο φωτογραφίες του Ανδρέα ή του Αντώνη Καρρά. 

Γιατί το αίμα των αμάχων το έχω αγγίξει, γιατί το φόβο από την έκρηξη της βόμβας τον έχω νοιώσει, γιατί τον πόνο και την κραυγή των τραυματισμένων παιδιών τον είδα και τον άκουσα και τον βίωσα τη στιγμή που δημιουργήθηκε. Γιατί δεν έχω λόγους να δηλώνω ότι αγάπησα τον Ανδρέα και το ΠΑΣΟΚ. Γιατί ξέρω τι και ποιος είμαι. Κι όποιος τρίτος ενδιαφέρεται πραγματικά να μάθει μπορεί να μάθει. Δεν αισθάνομαι την ανάγκη να το δηλώνω κάθε τρεις μέρες.

Κυρίως όμως πιστεύω ότι αν πραγματικά έχουμε μέσα μας σύμβολα ακριβά τότε καλό είναι να μην τα ευτελίζουμε κάθε τόσο  και με τέτοια ευκολία στο όνομα της όποιας  συγκυριακής σκοπιμότητάς.

Αυτά με την επίγνωση ότι μπορεί και να είμαι 100% λάθος.

Π. Γερουλάνος: Να χτίσουμε ένα «ανοιχτό» ΠΑΣΟΚ

Οι πολιτικές συζητήσεις που κάνουμε στο Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα εστιάζονται στα εξής διλήμματα:

«Θα στηρίξουμε κάποιο κόμμα να κυβερνήσει;»,
«Αν στηρίξουμε κάποιο κόμμα, θα είναι δεξιό ή αριστερό;»
«Στην κυβέρνηση που θα στηρίξουμε θα συμμετάσχουμε με 'δικούς μας' υπουργούς;»
«Μήπως πρέπει να αλλάξουμε αρχηγό και να συνεργαστούμε με άλλο κόμμα;», και
«Μήπως πρέπει να αλλάξουμε σύμβολα διότι με αυτά που έχουμε κανένας δεν θέλει να συνεργαστεί μαζί μας;»

Όλα τα παραπάνω ερωτήματα αφορούν στο εξής ένα: «Τι πρέπει να κάνουμε για να παραμείνουμε στην εξουσία;»

Θα περίμενε κανείς ότι ένα κόμμα που πήγε από το 42% στο 8% θα αναρωτιόταν γιατί δεν μας θέλει ο λαός στην εξουσία και όχι τι πρέπει να κάνουμε για να μείνουμε εκεί.

Το 1981, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα είχε όραμα να μετατρέψει την Ελλάδα σε μια σύγχρονη σοσιαλιστική κοινωνία. Το 2014, η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων έχει πεισθεί ότι το εγχείρημα απέτυχε. Τι πήγε λάθος;

Στα χαρτιά, ο απολογισμός του ΠΑΣΟΚ είναι θετικός. Αύξησε το βιοτικό επίπεδο και ισχυροποίησε τη μεσαία τάξη, εδραίωσε κοινωνικά προγράμματα με σκοπό να δώσει σε κάθε Έλληνα ίσες δυνατότητες (ΕΣΥ, παιδεία, συντάξεις σε όσους δεν είχαν), από προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στήριξε αγρότες και μικρομεσαίες επιχειρήσεις, υποστήριξε συλλογικές δομές έκφρασης όπως ο συνδικαλισμός και οι συνεταιρισμοί, πέρασε αρμοδιότητες στην τοπική αυτοδιοίκηση, κατάργησε ανισότητες μεταξύ φύλων και κοινωνικών ομάδων (νομικά τουλάχιστον) και έβαλε τέλος σε διαχωρισμούς που κατέτασσαν κάποιους Έλληνες ως «μιάσματα».

Σήμερα όμως, ο Έλληνας πολίτης αισθάνεται ότι ζει σε ένα κράτος που τον έχει απομονώσει και εγκαταλείψει κοινωνικά, αδικήσει και εξαθλιώσει οικονομικά. Απέτυχαν οι σοσιαλιστικές ιδέες του ΠΑΣΟΚ ή ο τρόπος που προσπαθήσαμε να τις υλοποιήσουμε; Τι δεν άλλαξε από την εποχή της «Αλλαγής»

Το 1981 το ΠΑΣΟΚ παρέλαβε ένα κράτος «κλειστό». Η εξουσία ήταν προνόμιο λίγων που συγκέντρωναν το μεγάλο μερίδιο των δικαιωμάτων και των ευθυνών που απορρέουν από αυτή. Γύρω από την κυβέρνηση, και συνήθως με τις ευλογίες της, λειτουργούσαν παράκεντρα εξουσίας που με τη σειρά τους επιμέριζαν την εξουσία που εκείνη τους είχε δώσει και μπορούσε να τους πάρει. Η αξία του πολίτη, και κατ' επέκταση η συμμετοχή του στα κοινά, εξαρτιόταν από την πρόσβασή του στην εξουσία. Η Ελληνική κοινωνία ήταν κατακερματισμένη με πολίτες διαφορετικών κατηγοριών

Ως σοσιαλιστικό κόμμα το ΠΑΣΟΚ υποσχέθηκε ένα κράτος «ανοιχτό», όπου κάθε εξουσία, συμπεριλαμβανομένης και της δικής του, θα απέρρεε από το λαό και θα λογοδοτούσε σε αυτόν. Για το ΠΑΣΟΚ, την κυβέρνηση που θα σχημάτιζε και το κράτος που θα δημιουργούσε, κάθε πολίτης θα είχε ίση αξία, ίσα δικαιώματα και ίσες υποχρεώσεις. Η κυβέρνηση και το κράτος θα εργαζόντουσαν για να προσφέρουν ίσες δυνατότητες σε κάθε Έλληνα, δηλαδή ίση πρόσβαση στις υπηρεσίες του κράτους και ίσες ευκαιρίες να δημιουργήσει. Σε μια τέτοια κοινωνία, ο πολίτης θα συμμετείχε ενεργά στο σχεδιασμό και την υλοποίηση ενός οράματος που θα εξασφάλιζε πρόοδο και ευημερία χωρίς εξαιρέσεις.

Το όραμα του ΠΑΣΟΚ το 1981 ήταν ριζοσπαστικό και ενέπνευσε τις εκλογικές μας νίκες για δεκαετίες. «Ο λαός στην εξουσία» του Ανδρέα Παπανδρέου, «Ο εκσυγχρονισμός» του Κώστα Σημίτη και «Το επιτελικό κράτος» του Γιώργου Παπανδρέου περιγράφουν την ίδια υπόσχεση για ένα κράτος που σχεδιάζει και υλοποιεί με τη συμμετοχή του πολίτη και λογοδοτεί σε αυτόν

Όμως, η λειτουργία του κράτους που παραδώσαμε το 2012 δεν διαφέρει ουσιαστικά από αυτή που παραλάβαμε το 1981. Η εξουσία παραμένει σε ένα κέντρο, την κυβέρνηση, που διατηρεί όλα της τα δικαιώματα και δεν λογοδοτεί σε κανέναν. Η αξία του πολίτη, αντί να πηγάζει από την αναγνώριση ίσων δικαιωμάτων και την παροχή ίσων δυνατοτήτων από το κράτος, απορρέει ακόμα από την πρόσβασή του σε αυτήν. Ακόμα και οι δομές που δημιουργήσαμε, όπως η τοπική αυτοδιοίκηση και οι ανεξάρτητες αρχές, εξαρτώνται σε τέτοιο βαθμό από το κέντρο που παραμένουν εκτεθειμένες στις παρεμβάσεις του. Η συμμετοχή του πολίτη θεωρείται ακόμα περιττή πολυτέλεια.

Την ίδια ώρα όμως έχει επιδεινωθεί η αίσθηση απαξίωσης που αισθάνεται ο πολίτης για τρεις λόγους: τις σύνθετες και αδιαφανείς δομές του κράτους που αντί να εγγυώνται την κοινωνική προστασία και να προωθούν τη δημιουργία θέτουν εμπόδια, τα ισχυροποιημένα παράκεντρα εξουσίας τα οποία λειτουργούν με τους δικούς τους αδιαφανείς κανόνες, και την κρίση που πολλαπλασιάζει την έκθεση του πολίτη στην ασυδοσία του κράτους

Οι δομές του κράτους έχουν γίνει περισσότερο σύνθετες από ποτέ και ο πολίτης χάνεται μέσα σε συστήματα εξουσίας των οποίων δεν καταλαβαίνει ούτε το λόγο ύπαρξης αλλά ούτε και τα κριτήρια λειτουργίας τους. Η πολυνομία, οι κακογραμμένοι νόμοι που αφήνουν κενά και αντικρούουν ο ένας τον άλλο, οι φωτογραφικοί νόμοι, οι νόμοι που συνεχώς αλλάζουν, όπως και η καθυστέρηση απόδοσης της δικαιοσύνης, αφήνουν τον πολίτη εξαρτημένο από δυνάμεις που δεν ελέγχει και έρμαιο των καθημερινών αλλαγών που αυτές επιβάλουν. Η πλειοψηφία των πολιτών συνεχίζει να προσπαθεί να αποκτήσει πρόσβαση στο ένα κέντρο που μπορεί να του δώσει λύσεις: την κυβέρνηση.

Κάθε κράτος όμως που εξαρτάται από μια κεντρική ανεξέλεγκτη εξουσία παράγει πολίτες διαφορετικών ταχυτήτων ανάλογα με την πρόσβασή τους σε αυτήν. Και στις κοινωνίες που υπάρχουν πολίτες διαφορετικών ταχυτήτων ισχυροποιούνται παράκεντρα εξουσίας που παρέχουν έμμεση πρόσβαση στο κεντρικό κράτος σε όσους δεν έχουν. Κάθε υπουργός ή στέλεχος υπουργείου, κάθε νομάρχης ή δήμαρχος, κάθε συνδικαλιστής ή πρόεδρος συνεταιρισμού, κάθε τραπεζίτης, εκδότης, επιχειρηματίας, ακόμα και πρόεδρος ομάδας που μπορεί να χρησιμοποιήσει τη μικρή ή μεγάλη του εξουσία για να παρέχει πρόσβαση στους «δικούς του» στο κεντρικό κράτος και τις υπηρεσίες του, αποτελεί ένα παράκεντρο εξουσίας.

Υπό αυτή την έννοια, παράκεντρα εξουσίας στην Ελλάδας δεν είναι μόνο όσοι έχουν την δύναμη να επηρεάσουν το κεντρικό κράτος, αλλά κάθε Έλληνας που εκμεταλλεύεται την πρόσβασή του στην κεντρική εξουσία για να επιβληθεί σε έναν άλλο Έλληνα και να τον κρατήσει εξαρτημένο από αυτήν.

Το ερώτημα «Αυτός είναι δικός μας;», δεν αναφέρεται σε κοινωνικές σχέσεις αλλά σε σχέσεις εξάρτησης. Όσο πιο ισχυρά είναι αυτά τα κέντρα τόσο περισσότερο μπορούν να παρακάμπτουν τους νόμους και να φτάσουν στην κεντρική εξουσία. Όσο καλύτερη πρόσβαση έχουν στην κεντρική εξουσία τόσο περισσότερο τα έχουν ανάγκη οι πολίτες. Όσο πιο πολύ ανάγκη τα έχουν οι πολίτες τόσο περισσότερο δυναμώνουν. Ο κύκλος είναι φαύλος.

Αυτές οι δομές εξάρτησης του πολίτη δεν γεννήθηκαν πρόσφατα και το αίσθημα απαξίωσης του πολίτη προϋπήρχε της οικονομικής κρίσης. Όμως, η κρίση μεγέθυνε την απαξίωση για τρεις λόγους: Πρώτον, διότι το κράτος δεν έχει πια κονδύλια να υποστηρίξει τις λίγες υπηρεσίες που παρείχε πριν. Δεύτερον, διότι μειώσαμε το προσωπικό που υπηρετεί στο κράτος χωρίς να αλλάξουμε τον τρόπο λειτουργίας του. Κρατήσαμε δηλαδή τις περίπλοκες δομές του κράτους αλλά μειώσαμε τον αριθμό των ανθρώπων που καλούνται να τις υπηρετήσουν. Και κυριότερο, διότι το τίμημα της κρίσης κλήθηκαν να πληρώσουν κυρίως οι πιο αδύναμοι. Όσοι δεν έχουν πρόσβαση. Αυτοί δηλαδή που είχαμε ταχθεί στο ΠΑΣΟΚ να προστατεύσουμε.

Είναι ώρα να παραδεχθούμε ότι αποτύχαμε στον κυριότερο στρατηγικό στόχο που θέσαμε: να δημιουργήσουμε ένα «ανοιχτό» κράτος και, μέσα από αυτό, ένα νέο μοντέλο λειτουργίας του, όπου κάθε εξουσία απορρέει από τον πολίτη, λειτουργεί στην υπηρεσία του πολίτη και λογοδοτεί σε αυτόν. Αντί να αλλάξουμε το συντηρητικό, πατερναλιστικό κράτος της δεξιάς το θέσαμε στην υπηρεσία μας. Στην πράξη, το σύνθημα «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία» μετατράπηκε στο «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, η εξουσία στο ΠΑΣΟΚ». Για αυτό, οφείλουμε να ζητήσουμε συγνώμη από τον Ελληνικό λαό.

Η διαχείριση ενός «κλειστού» κράτους έχει δημιουργήσει στο ΠΑΣΟΚ ιδεολογικό πρόβλημα, που έχει εξελιχθεί σε υπαρξιακό. Ένα σοσιαλιστικό κόμμα που πιστεύει ότι η εξουσία του απορρέει από τον πολίτη, ότι κάθε Έλληνας είναι ίσος απέναντι στο κράτος και το νόμο, και ότι υποχρέωσή του είναι να δημιουργεί κοινωνικές συνθήκες που διασφαλίζουν ίσες ευκαιρίες και ίσες δυνατότητες για κάθε πολίτη, δεν μπορεί επί τριάντα χρόνια να μην έχει καταφέρει να προσδώσει σε κάθε Έλληνα την αξία που υποσχέθηκε. Έτσι χάσαμε την αξιοπιστία και την σημασία μας για την κοινωνία.

Το μεγαλύτερο όμως κόστος της αποτυχίας μας είναι ότι ο πολίτης δεν αισθάνεται ότι ορίζει τη ζωή του. Δεν πιστεύει πια σε κόμματα και ιδεολογίες, νιώθει βαθύτατα προδομένος, έχει πάψει να ονειρεύεται και να ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο. Ο πολίτης που δεν μπορεί να συμμετέχει, να σχεδιάζει και να δημιουργεί, που έχει απαξιώσει τις διαδικασίες και τις δομές του κράτους, «απέχει» από το πολιτικό γίγνεσθαι και νιώθει ότι έχουμε χάσει το στόχο μας ως κοινωνία και ως χώρα.

Το ότι εμείς στο ΠΑΣΟΚ σήμερα ασχολούμαστε εμμονικά με το πόσους υπουργούς έχουμε «δικούς μας» στην κυβέρνηση, είναι βαθύτατα προσβλητικό για κάθε Έλληνα. Ιδιαίτερα, για όσους πίστεψαν σε μας.

Ο σημερινός λόγος ύπαρξης του ΠΑΣΟΚ δεν οφείλεται σε κάτι που κάνουμε εμείς σωστά. Οφείλεται σε κάτι που κάνουν οι άλλοι λάθος. Τόσο η σημερινή κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση κινούνται στον παραδοσιακό άξονα «μικρό – μεγάλο» κράτος χωρίς να ασχολούνται με τη σχέση του κράτους με τον πολίτη. Πιστεύουν δογματικά σε ένα συγκεντρωτικό πατερναλιστικό κράτος, το οποίο χαρίζει εξουσία, δικαιώματα και προνόμια. Ακόμα ασχολούνται με το πώς θα το πάρουν και θα το διατηρήσουν δικό τους και όχι πώς θα το αλλάξουν.

Αυτό μας δίνει τον χώρο να αρθρώσουμε διακριτό πολιτικό λόγο. Είτε μέσα στην κυβέρνηση είτε έξω από αυτήν, να φέρουμε προτάσεις για το που θέλουμε να είναι η κοινωνία μας σε δέκα χρόνια και πως θα δομήσουμε ένα κράτος που θα ταχθεί στην υπηρεσία των προτεραιοτήτων που θα θέσουμε συλλογικά.

Για να βγούμε από την κρίση, πρέπει να αποτυπώσουμε και να υλοποιήσουμε ένα σχέδιο που ανήκει σε εμάς τους Έλληνες. Για να γίνει αυτό πρέπει πρώτον, όλοι να συμμετέχουμε στη διαμόρφωσή του, και δεύτερον, να εξασφαλίσουμε τη θεμελίωση δομών λειτουργίας ενός κράτους που θα το υποστηρίξει. Το όραμα που θα βγάλει την Ελλάδα από την κρίση δεν είναι ένα όραμα που κρατάει την Ελληνική κοινωνία κατακερματισμένη και εξαρτημένη, αλλά ένα όραμα που μας ενώνει κάτω από κοινούς στόχους και δίνει σε κάθε Έλληνα αξία

Ως ΠΑΣΟΚ πρέπει να καλέσουμε όποιους πολίτες είναι διατεθειμένοι να συμμετάσχουν στη εκπόνηση ενός τέτοιου σχεδίου για τη χώρα, γνωρίζοντας ότι όσο αυξάνεται η πραγματική μας διάθεση να ακούσουμε και να συνθέσουμε, τόσο θα αυξάνεται η διάθεση κάποιων πολιτών να συμμετέχουν. Χρειάζεται όμως να είμαστε ξεκάθαροι στις προτάσεις μας.

Η πρώτη ερώτηση που πρέπει να απαντήσουμε είναι το πώς θα λειτουργεί η κυβέρνηση και πώς και από ποιους θα ελέγχεται. Ποιος θα είναι ο ρόλος του κοινοβουλίου και με ποιον τρόπο θα μπορεί να τον εξασκεί χωρίς να υποκλίνεται στην κυβέρνηση. Πώς θα λειτουργεί μια πραγματικά ανεξάρτητη δικαιοσύνη χωρίς καμία πίεση από την εκάστοτε κυβέρνηση. Για να ξαναχτίσουμε την αξιοπιστία μας, πρέπει πρώτα να αναγνωρίσουμε και να διορθώσουμε τα λάθη της δικής μας ανεξέλεγκτης εξουσίας και μετά να μιλήσουμε για τις άλλες.

Δεύτερον, χρειάζεται να προσδιορίσουμε τις δομές λειτουργίας του κράτους με τέτοιο τρόπο ώστε να διασφαλίζονται ο επιμερισμός της εξουσίας και η συμμετοχή του πολίτη, που με τη σειρά του εγγυάται την ανεξαρτησία και τον έλεγχο. Να εξηγήσουμε πώς θα λειτουργούν από τα υπουργεία και τους εποπτευόμενους φορείς μέχρι την τοπική αυτοδιοίκηση και τα συλλογικά όργανα. Πώς δηλαδή θα επιμεριστούν οι ευθύνες και τα δικαιώματα της κεντρικής εξουσίας ώστε να γίνουν πράξη όσα σχεδιάσουμε εκεί που μπορεί να τα ελέγξει ο πολίτης.

Και τρίτον, με ποια εργαλεία θα ενισχύσουμε περαιτέρω τη διαφάνεια, τη λογοδοσία και τη συμμετοχή του πολίτη ώστε να γίνει βίωμα ότι η εξουσία απορρέει από τον πολίτη και βρίσκεται στην υπηρεσία του. Το ΠΑΣΟΚ έχει φέρει προτάσεις που έχουν αξία έστω και αν η εφαρμογή τους δεν έχει πιάσει ακόμα τόπο: από τις νέες τεχνολογίες που προσφέρουν εργαλεία λογοδοσίας του κεντρικού κράτους μέχρι τις τοπικές συνελεύσεις, όπου ο πολίτης έρχεται σε επαφή με όσους ορίζουν την τύχη της γειτονιάς του.

Το ΠΑΣΟΚ και ο χώρος του πρέπει να ασχοληθούν και πάλι με την κοινωνία και τον πολίτη ουσιαστικά. Αυτή τη φορά όμως, στο κέντρο της δημιουργίας ενός νέου σχεδίου για την Ελλάδα δεν πρέπει να είμαστε εμείς και πώς εμείς θα κάνουμε πράξη τον σοσιαλισμό, αλλά πώς θα αποδεσμεύσουμε τον πολίτη ώστε να κάνει πράξη αυτό που του εμπνεύσαμε τριάντα χρόνια πριν: μια σύγχρονη κοινωνία όπου η εξουσία απορρέει από τον ίδιο και λειτουργεί για αυτόν.

Για να πείσουμε όμως ότι ακόμα οραματιζόμαστε μια δίκαιη κοινωνία πρέπει πρώτα να πείσουμε ότι πιστεύουμε σε ένα «ανοιχτό» κράτος. Για να γίνει αυτό πρέπει να ξεκινήσουμε χτίζοντας ένα «ανοιχτό» ΠΑΣΟΚ. Ένα ΠΑΣΟΚ που ακούει και συνθέτει. Που βάζει τον πολίτη στο κέντρο των προτεραιοτήτων του. Αν θέλουμε να δώσουμε αξία στο ΠΑΣΟΚ χρειάζεται να αποδείξουμε πρώτα ότι πιστεύουμε στην αξία του πολίτη.

ΥΓ. Αναδημοσίευση απο το epikairo