ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΓΚΡΕΜΟΤΣΑΚΙΣΤΩ ΕΠΙΧΕΙΡΩΝΤΑΣ ΤΟ...

... άλμα στο μέλλον παρά να ταφώ με τιμές στο νεκροταφείο των παλαιοκομματικών μεθόδων και των νεκρών ιδεών.

Δείτε αυτές τις φυσιογνωμίες, δείτε αυτά τα γυναικεία πρόσωπα. Είμαι σίγουρος ότι για πολλούς από εσάς είναι φυσιογνωμίες  άγνωστες.

Φωτεινά, χαμογελαστά, ελπιδοφόρα, ακτινοβολούν το καινούργιο.

Η Ελένη δικηγόρος και διαμερισματική σύμβουλος. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις που έχει να κάνει με πρωτοβουλίες πολιτών στο δημοτικό της διαμέρισμα και όχι μόνο θα  βρεις την Ελένη από κάτω. Με διαχρονική παρουσία στις εθελοντικές δράσεις αλληλεγγύης στους αδύναμους σε αυτούς που οι περισσότεροι από μας αποκαλούμε «περιθώριο».

Η Κατερίνα επίσης δικηγόρος με τεράστια πείρα παρά την ηλικία της στα θέματα προσφύγων και μεταναστών. Με πλούσια εθελοντική δράση. Με δύο μεταπτυχιακά στην Γαλλία και ένα στην Ελλάδα

Η Βανέσσα Νοσηλεύτρια Επειγόντων σε μεγάλο νοσοκομείο του Πειραιά. Με δύο επίσης μεταπτυχιακούς τίτλους στα εφόδιά της. Με συμμετοχή σε εθελοντικές δράσεις αλληλεγγύης.

Η κάθε μια τους εργάζεται σε περιβάλλον δύσκολο. Μόνο «αποστειρωμένο» και «προστατευμένο» δεν το λες. Καθημερινά σε επαφή με εκείνους που η πλειονότητα παριστάνει πως δεν τους βλέπει γιατί ενοχλείται από την ύπαρξή τους. Αγαπάνε τη δουλειά τους, δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Έχουν παράλληλα να φροντίσουν σπίτι, έχουν φίλους, συντρόφους, υποχρεώσεις.

Αλλά νοιώθουν ότι είναι και πολίτες, θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο. Όχι με οδηγίες προς τους άλλους αλλά με τη δική τους συμμετοχή. Θέλουν να προσφέρουν και το κάνουν. Με ανιδιοτέλεια, με σεμνότητα, με χαμόγελο αλλά ίσως και το πιο σημαντικό με επάρκεια και γνώσεις στο αντικείμενό τους.

Δεν συμμετέχουν σε κοινές προσπάθειες για να «καταγγείλουν» και να φύγουν μετά από μερικές κορώνες. Παρατηρούν, ευαισθητοποιούνται, προτείνουν λύσεις τεκμηριωμένες. Δεν καλούν τους άλλους σε συμμετοχή πριν συμμετάσχουν οι ίδιες στην κοινή προσπάθεια. Δεν διεκδικούν το αλάθητο, δεν δίνουν κατευθύνσεις, δεν πουλάνε μυαλό και γνώσεις παρά το τεράστιο απόθεμα που έχουν και στα δύο, συζητάνε, ακούνε πραγματικά την άλλη άποψη, μεταβάλλουν τη δική τους όπου διαισθανθούν ότι κάνουν λάθος. Δεν μεγάλωσαν σε κομματικά γραφεία, δεν έγιναν νοματαίοι με κομματική στήριξη. Δεν αναζητούν ρόλους διακριτούς και δημοσιότητα, δεν κάνουν δημόσιες σχέσεις..

Δεν είναι στην φωτογραφία άλλα μέλη του Γραφείου Αλληλεγγύης και Δικαιωμάτων του Κινήματος όπως η Αγγελική, η Αντωνία, η Φλώρα, η Έλλη που λειτουργούν και προσφέρουν με τον ίδιο τρόπο, με την ίδια αυταπάρνηση, σοβαρότητα, υπευθυνότητα. Η Κατερίνα και η Βανέσσα έχουν την ευθύνη συντονισμού και  δράσης του Γραφείου.

Κοινός παρονομαστής αυτών των γυναικών το κάλεσμα του Γιώργου Παπανδρέου για ένα καινούργιο ξεκίνημα. Η εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπό του και στην πολιτική του πρόταση. Η απόφασή τους να συνεισφέρουν με όλο τους το είναι στην συλλογική προσπάθεια. Στην πράξη και με πράξεις, με λίγα λόγια και πιο πολύ δουλειά.

Δεν αναφέρομαι σε επίθετα και άλλες λεπτομέρειες γιατί στόχος μου δεν είναι η παρουσίαση «στελεχών». Αφορμή παίρνω από αυτές τις γυναίκες για να παρουσιάσω μια εικόνα και μια κατάσταση.

Η εικόνα παρουσιάζει ένα ελπιδοφόρο κίνημα «εν τη γενέσει του». Η ίδια εικόνα με παραλλαγές σχηματίζεται σε όλη την Ελλάδα από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη.

Η κατάσταση είναι δυναμική και σε εξέλιξη. Και όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά.

Η επιτυχία του εγχειρήματος εξαρτάται από όλους μας, από την συμμετοχή μας αλλά κυρίως από τον τρόπο της συμμετοχής μας. Η επιτυχία του εγχειρήματος εξαρτάται εν πολλοίς από εμάς του παλαιότερους στο Κίνημα με προϊστορία γνωστή, με θετική συνεισφορά αλλά και με κουσούρια που κουβαλάμε στο DNA μας, κουσούρια ενός πολιτικού συστήματος και μιας κομματικής λειτουργίας που έκλεισαν τον κύκλο τους και δεν έχουν πια τίποτα να δώσουν.

Ενοχλούμαστε κάποιοι από μας όταν συναντάμε πρόσωπα που δεν τα ξέρουμε από πριν, όταν ακούμε να μας μιλάνε με μια γλώσσα που δεν είναι οικεία από το κομματικό και πολιτικό παρελθόν μας. Μας φοβίζει το καινούργιο, το γεγονός δηλαδή ότι υπάρχουν νέοι, όχι κατ΄ανάγκη ηλικιακά, σύντροφοι και συντρόφισσες που δεν καθορίζονται πολιτικά από το ΑΝΤΙ αλλά από το ΥΠΕΡ και την πρόταση για το τι θέλουμε και το πώς πρέπει να γίνει.

Ο φόβος και η ανησυχία μας φοράνε τον μανδύα της προστασίας του Κινήματος  από λάθη και πολιτικές αστοχίες. Στην πραγματικότητα όμως αφορούν σε μια ανιστόρητη και τελικά γελοία απειλή σε σχέση με ρόλους και αρμοδιότητες και εξουσίες κομματικές σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο  που νομίζουμε ότι μας ανήκουν για πάντα και πάντα.

Αυτή η στάση μας όπου και όταν υπάρχει υποκρύπτει κάτι ακόμα χειρότερο. Δεν είναι μόνο η αγωνία για την προάσπιση προσωπικών ρόλων, αυτό θα μπορούσε να το δει κάποιος με κατανόηση. Υποκρύπτει κυρίως την υπεράσπιση του παλιού και ξοφλημένου μοντέλου πολιτικής και κομματικής λειτουργίας και συμπεριφοράς.

Γιατί μπορεί στα λόγια να καταδικάζουμε τις παθογένειες ενός πολιτικού συστήματος που σάπισε στην πράξη όμως δεν είμαστε ώριμοι να συναινέσουμε και πολύ περισσότερο να συμμετάσχουμε και να στηρίξουμε την οικοδόμηση του καινούργιου. Γιατί νομίζουμε κακώς ότι έτσι καταδικάζουμε την ιστορία μας και τους εαυτούς μας. Γιατί δεν μάθαμε να ξεχωρίζουμε την ιστορία από την μυθολογία, γιατί δεν έχουμε καταλάβει ότι η ιστορία η συλλογική και η ατομική δεν έχει μόνο συν, έχει και πολλά πλην. Γιατί πολύ περισσότερο το άγνωστο μας φοβίζει, το μέλλον μας τρομοκρατεί.

Όταν κάτι γεννιέται είναι ευάλωτο, δεν έχει αντισώματα. Οι τρόποι που έχουμε για να πνίξουμε το νέο και ελπιδοφόρο είναι πολλοί, ανεξάντλητοι. Είμαστε άλλωστε μανούλες σε τέτοιες μεθόδους, έχουμε την απόλυτη τεχνογνωσία. Από το καπέλωμα διαδικασιών έως τις έντεχνες διαβουλεύσεις και αναβολές και προσεκτικές τάχα μου προσεγγίσεις, έχουμε χιλιάδες τρόπους ευνουχισμού κάθε ριζοσπαστικής απόπειρας. Στην καταστροφή του ελπιδοφόρου έχουμε το πάνω χέρι, η καταστροφή ήταν πάντα ευκολότερη από την δημιουργία.

Έχοντας και εμείς ναρκοθετήσει το πεδίο της πολιτικής εδώ και πολλά χρόνια είμαστε αναγκασμένοι να επιλέξουμε. Είτε θα στείλουμε τις νέες γενιές στη μάχη αποκρύπτοντας τους χάρτες της ναρκοθέτησης και θα μετράμε εκ του ασφαλούς εκρήξεις και θύματα, είτε θα γίνουμε εμείς, όπως έχουμε υποχρέωση, οι ναρκαλιευτές που θα καθαρίσουμε το πεδίο για την ασφαλέστερη προσπέλαση της ελπίδας και του καινούργιου που οραματιζόμαστε.

Το καινούργιο και το ανατρεπτικό δεν μπορεί να γεννηθεί χωρίς ΚΑΙ την δική μας παρουσία και συμμετοχή. Με κρίνους δεν γεννιόνται παιδιά και πολύ περισσότερο ποτέ δεν υπήρξαν και δεν υπάρχουν πολιτικά κινήματα από παρθενογένεση.

Έχουμε όμως την υποχρέωση να αφήσουμε το χώρο ελεύθερο να αναπνεύσουν η πρωτοβουλία, η φαντασία, το ριζοσπαστικό, το πρωτόγνωρο, το ασυνήθιστο.

Έχουμε την υποχρέωση να θυμηθούμε ότι κάποιοι άλλοι πριν πολλές δεκαετίες έκαναν ακριβώς το ίδιο για μας όταν όσα λέγαμε ως νέοι τους φαίνονταν παράξενα και πολλές φορές επικίνδυνα.

Έχουμε μια τελευταία ευκαιρία να αναμετρηθούμε με την ιστορία τόσο την προσωπική όσο και την συλλογική. Και να καταγραφούμε ως νικητές αν το εγχείρημα πετύχει.  Αλλά και αν αποτύχει πάλι έχει τεράστια διαφορά το να χάσεις υπερασπιζόμενος το παλιό και σάπιο από το να χάσεις τολμώντας το ελπιδοφόρο και  καινούργιο.

Να το πω και διαφορετικά.

Καλύτερα να γκρεμοτσακιστώ επιχειρώντας το άλμα στο μέλλον παρά να ταφώ με τιμές στο νεκροταφείο των παλαιοκομματικών μεθόδων και των νεκρών ιδεών.

Η επιλογή είναι δική μας.