ΠΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΕΞΗΓΩ ΤΩΡΑ...

...ήταν η απάντηση του Μπιθικώτση σε νεαρό ρεπόρτερ που ήθελε μια "ανάλυση" της συμπεριφοράς του Κοεμτζή.

Θα πάω σήμερα στην διαδήλωση της Πρωτομαγιάς; Δεν είμαι σίγουρος.

Για  για μια ακόμα φορά θα γεμίσουν οι δρόμοι με τους «αθώους» και «έκπληκτους» και «ανυποχώρητους αγωνιστές» σαραντάρηδες, πενηντάρηδες και εξηντάρηδες.

Κανονικά θα έπρεπε να  κάτσω σπίτι,  και να  προσπαθήσω να μαζέψω ότι έχει απομείνει στο λιγοστό μου μυαλό.

Γιατί είμαστε μια μικρή χώρα και μετά από 3-4 δεκαετίες συνεχούς  ανάμειξης στην κομματική και πολιτική δραστηριότητα τα έχεις δει όλα ή σχεδόν όλα. Από την Κρήτη μέχρι τον Εβρο. Από αυτόν που αυτοχαρακτηρίζεται ως δεξιός πολίτης μέχρι εκείνον που αυτοκαθορίζεται ως ακραίος αριστερός. Και δεν μπορώ να παριστάνω πια ότι με εκπλήσσει μια εξέλιξη ή μια συμπεριφορά γιατί τάχα μου την αντιμετωπίζω για πρώτη φορά όταν την έχω αντιμετωπίσει  και βιώσει τουλάχιστον άλλες είκοσι στο πέρασμα των χρόνων.

Για όλα αυτά θέλω να γράψω δυό λόγια ως ενημέρωση για κάποιους, ως απάντηση σε κάποιους άλλους, ως έκκληση σε κάποιους τρίτους. Για όποιον ενδιαφέρεται ακόμα να ακούσει, για όποιον μπορεί ακόμα να ακούει. Και θα είναι κανονικά τα λόγια μου, όπως τα σκέφτομαι δηλαδή, και όχι καλλωπισμένα για τις ανάγκες της «ευπρέπειας» στο «δημόσιο λόγο».

Επειδή ξαναλέω η χώρα μας είναι μικρή και λίγο πολύ γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας. Και κανείς από εμάς της γενιάς μου και της προηγούμενης γενιάς αλλά και της επόμενης απο τη δική μας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι αμέτοχος και αθώος του αίματος σε ότι άσχημο και στραβό έχει συμβεί όλα αυτά τα χρόνια αλλά την ίδια στιγμή συμμέτοχος και πρωτοπόρος σε ότι θετικό έχει δημιουργηθεί. Γιατί αυτή η πατρίδα ΔΕΝ αντέχει άλλο υποκρισία και άλλο τάχα μου.

Να πω λοιπόν σε αυτούς και αυτές που μουρμουράνε  στα μουλωχτά στα inbox ότι δεν πρέπει, δεν είναι σωστό να κάνω τόσο σκληρή δημόσια κριτική στην «Πρώτη Φορά Αριστερά» κυβέρνηση γιατί εμείς οι «δημοκράτες» και οι «προοδευτικοί» πρέπει να δείξουμε ανοχή και να κρατάμε χαμηλούς τους τόνους όταν η λαθροχειρία και το πολιτικό μπαλαμούτιασμα είναι προϊόν του ευρύτερου «προοδευτικού» χώρου.

Να κουνάμε δηλαδή το κεφάλι με κατανόηση και θαυμασμό όταν παραδείγματος χάριν η κ. Κωνσταντοπούλου δηλώνει μηδενική ανοχή στη διαπλοκή και επιτίθεται στις εταιρείες εμφιαλωμένων νερών.

Και όποιος την έχει ακούσει εκείνην ή τον πατέρα της  να βάζει στον δημόσιο καταγγελτικό της λόγο το όνομα  «Βαρδινογιάννης» να έρθει να μου το πει. Για να μην ζητάμε  να μας εξηγήσει γιατί το εμφιαλωμένο νερό «Η γκλιτσα» είναι μεγαλύτερη και πιο επικίνδυνη διαπλοκή από την Motor oil.

Να χειροκροτάμε την απαγόρευση εισόδου στη βουλή των εμφιαλωμένων νερών  διαφόρων εταιρειών και να κάνουμε πως δεν βλέπουμε την είσοδο στη βουλή των εμφιαλωμένων κομμάτων και βουλευτών παραγωγής και πριμοδότησης μεγαλονταβατζήδων.

Να παριστάνουμε εμείς που ζήσαμε και ξέρουμε το ρόλο του Λιβάνη ότι δεν καταλαβαίνουμε και δεν ξέρουμε το ρόλο του Φλαμπουράρη.

Να τους πω επίσης ότι κάνω κριτική και θα συνεχίσω να κάνω κριτική σε αυτούς που σήμερα είναι στην εξουσία γιατί έχω βρεθεί στο πλάι τους όταν το κόμμα μου ήταν στην εξουσία και εκείνοι εκτός Βουλής. Ότι όχι μόνο σεβάστηκα την σκληρή και πολλές φορές ακραία και άδικη κριτική τους στο κόμμα μου αλλά την ίδια στιγμή και έμπρακτα βρέθηκα συμπαραστάτης τους  στους δρόμους και στις δικαστικές αίθουσες, στις άδικες και στημένες από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς διώξεις  και φυλακίσεις τους. Και ασφαλώς όχι μόνο δεν μετανιώνω γι αυτό αλλά ακριβώς το ίδιο θα έκανα και σήμερα.

Να ενημερώσω κάποιους που δικαιολογημένα δεν μπορούν να ξέρουν και κάποιους άλλους με επιλεκτική μνήμη ότι όταν ο Σημίτης στην κορύφωση της Δίκης  Κοσκωτά ετοίμαζε συνέντευξη τύπου για να αποκαθηλώσει δημόσια τον Ανδρέα, κάποιοι από τους σημερινούς υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ, εξωκοινοβουλευτική Αριστερά τότε, έπαιρναν δημόσια θέση καταγγέλλοντας την συνωμοσία εναντίον του Ανδρέα. Κι αυτό παρά τις τεράστιες πολιτικές διαφορές τους με το ΠΑΣΟΚ. Και όλα αυτά δεν τα έμαθα  δεν μου τα είπαν, δεν τα διάβασα. Τα έζησα γιατί τυχαίνει τα πρόσωπα αυτά  να είναι ταυτόχρονα  φίλοι στενοί και αγαπημένοι εδώ και τριάντα χρόνια.

Να τους ενημερώσω ακόμα ότι όταν το 83 και το 84 οι Ρεϊντζερς του Μεϊμαράκη και του Μιχαλολιάκου, οι Χρυσαυγίτες της εποχής δηλαδή, έκαναν επιθέσεις στην Τ.Ο των Ανω Πατησίων με λοστούς και αλυσίδες και μας χτυπούσαν ανελέητα και αδιάκριτα ήταν οι αναρχοαυτόνομοι από το κοντινό στέκι τους που έτρεχαν να σταθούν στο πλάί μας και να υπερασπιστούν μαζί μας την Τ.Ο.

Με δυό λόγια η σχέση μου με τον χώρο της σημερινής εξουσίας είναι σχέση διαχρονική και δομημένη με αντιθέσεις αλλά και αλληλεγγύη, αντιπαραθέσεις αλλά και κοινούς αγώνες. Είναι σχέση ζωής.

Σε αυτές τις σχέσεις δεν χωράει υποκρισία, δεν υπάρχει τάχα μου.

Υπάρχει  η υποχρέωση, όχι το δικαίωμα η υποχρέωση, να λες την αλήθεια σου όπως την βλέπεις και την αισθάνεσαι και να κάνεις την πιο αυστηρή κριτική σε όσους φαίνεται να προσχώρησαν με περισσή ευκολία και έπαρση σε πρακτικές και λογικές που μας έλεγαν ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα μπορούσαν να ανεχτούν έστω και για μισή ώρα...