Ο ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ και...

...ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ.

Δεν τα ξέρουν ή παριστάνουν ότι δεν τα ξέρουν;

Δεν τα θυμούνται ή παριστάνουν ότι δεν τα θυμούνται;

Εξοργίζομαι όσο δεν γίνεται και δεν μετανιώνω όταν ακούω τα περί «Πρώτη Φορά Αριστερά».

Θυμώνω όσο δεν παίρνει όταν ακούω και βλέπω παραλληλισμούς ανάμεσα στον Ανδρέα και στον Τσίπρα, ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 70 και του 80 με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Νίκος Πουλαντζάς με την οξυδερκή ματιά του και την επιστημονική του επάρκεια και παρά την πολιτική του αντίθεση με τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ  διατύπωσε με σαφήνεια και αξιοθαύμαστη ακρίβεια τον χαρακτήρα και την προοπτική του ΠΑΣΟΚ. Ο πρόωρος χαμός του δεν του έδωσε την ευκαιρία να διαπιστώσει ο ίδιος πόσο δίκιο είχε στα βασικά συμπεράσματά του.

Το ΠΑΣΟΚ υπήρξε αριστερό κίνημα. Υπήρξε αριστερό γιατί ήταν Κίνημα και υπήρξε ως Κίνημα γιατί ήταν Αριστερό. Όταν έπαψε να είναι Κίνημα δεν ήταν πια Αριστερό και το αντίστροφο. Η αριστερά μπορεί να είναι αριστερά μόνο στο μέτρο που έχει τα χαρακτηριστικά κινήματος. Αυτή είναι η δική μου πεποίθηση, αυτό λέει η εμπειρία μου, αυτό λένε τα δικά μου συμπεράσματα.

Όποιος έχει ζήσει τον τρόπο λειτουργίας των οργανώσεων του ΠΑΣΟΚ, τις πολιτικές παρεμβάσεις και την επιρροή των οργανώσεων του στις τοπικές κοινωνίες, τις ανοιχτές  λαϊκές συνελεύσεις, καταλαβαίνει γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα δεν έχει καμία σχέση με το ΠΑΣΟΚ.

Όποιος έχει βιώσει τις οξείες πολιτικές συγκρούσεις στις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ για κάποιες κυβερνητικές αποφάσεις του ΠΑΣΟΚ από το 81 και μετά ξέρει γιατί μοιάζει με κακόγουστο ανέκδοτο ο παραλληλισμός με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ και το ρόλο των οργανώσεων του απέναντι στην σημερινή κυβέρνηση.

Και βεβαίως δεν θα μπω καν στον κόπο να εξηγήσω γιατί ο Τσίπρας έχει τόσες πολιτικές ομοιότητες με τον Ανδρέα όσες συγγραφικές ομοιότητες έχει ο Τατσόπουλος με τον Ντοστογιέφσκι.

Αυτό που θα πω όμως έχει να κάνει με την υποχρέωση όλων  όσων πιστεύουν στην αναγκαιότητα μιας αριστερής και προοδευτικής κοινωνίας αλληλεγγύης και δικαιοσύνης να είναι αυστηροί και ακριβοδίκαιοι απέναντι στην σημερινή κυβέρνηση και την πολιτική της. Να είναι αυστηροί  για έναν απλό αλλά καθοριστικό λόγο. Αν στο όνομα μιας κάπως καλύτερης διαχείρισης συμφωνήσουμε και αποδεχτούμε ότι ΑΥΤΟ που βλέπουμε να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας  είναι η «αριστερά» και οι δυνατότητες της τότε γινόμαστε συνένοχοι όχι μόνο στον στραγγαλισμό της όποιας προοπτικής της αριστεράς στο μέλλον αλλά κυρίως (ξανα)εγκληματούμε σε βάρος της ιστορικής μνήμης και των θυσιών του λαού μας διαχρονικά.

Να είναι ακριβοδίκαιοι στο μέτρο που ο ΣΥΡΙΖΑ και η ηγεσία του σταματήσουν να υποκρίνονται αυτό που δεν είναι και  αρχίσουν να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν  και ξέρουν σε σύγκριση με την προηγούμενη κυβέρνηση.

Κι αν αυτός ο πήχης μοιάζει ιδιαίτερα χαμηλός είναι ο πήχης που έχει επιλέξει στους 3 πρώτους κιόλας μήνες διακυβέρνησης της η ίδια η σημερινή πλειοψηφία. Όταν η κυβέρνηση απαντάει στην όποια κριτική της γίνεται με το επιχείρημα "οι προηγούμενοι έκαναν περισσότερες φορές το ίδιο λάθος" τότε οριοθετεί από μόνη της το πλαίσιο ύπαρξής και λειτουργίας της με μέτρο σύγκρισης τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο ...