ΒΙΒΛΙΑ και ΕΝΟΧΕΣ...

... μια απόφαση δύσκολη αλλά λυτρωτική.

Κοιτάζω κατά καιρούς την βιβλιοθήκη μου. Εκατοντάδες βιβλία με κοιτάζουν κι εκείνα. Κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα, κάθε χρόνο. Και τα χρόνια περνάνε.

Ποια είναι η αξία του βιβλίου; Πόσο διαρκεί;

Η αξία του βιβλίου, έχω καταλήξει πια, είναι το περιεχόμενό του και αυτό που σου αφήνει όταν διαβάσεις και την τελευταία σελίδα του. Μετά τέλος.  Η όποια αξία  του για σένα έχει καταγραφεί και ενσωματωθεί. Όσο παραμένει στην κατοχή σου από το σημείο αυτό και μετά είναι ουσιαστικά άχρηστο. Παραμένει απλώς ως ένδειξη-απόδειξη ότι ξέρεις το περιεχόμενό του. Παράσημο ματαιοδοξίας.

Τα περισσότερα βιβλία τα διαβάζεις μια φορά και αυτό ήταν. Κάποια τα αρχίζεις και δεν τα τελειώνεις ποτέ. Κάποια άλλα ελάχιστα τα διαβάζεις και τα ξαναδιαβάζεις και δεν θέλεις να τα αποχωριστείς ποτέ γιατί νοιώθεις ότι είναι η ασφάλεια και το καταφύγιο σου στα πολύ δύσκολα. Αυτά όμως είπαμε είναι πολύ λίγα, ελάχιστα. Με τα πολλά άλλα, τα περισσότερα τι κάνεις;

Τα βιβλία για μένα ήταν για πολλά πάρα πολλά χρόνια φετίχ. Δεν ήθελα να τα χάνω, δεν ήθελα να τα δανείζω. Άργησα να καταλάβω ότι η όποια αξία του σε ότι με αφορά θα χαθεί μαζί μου. Όλα όσα ένοιωσα και  έμαθα διαβάζοντας ένα βιβλίο αντανακλούν σε ένα βαθμό αυτό που είμαι και αυτό που κάνω κάθε μέρα για όσο καιρό θα μπορώ να είμαι και να κάνω.

Και τι σε πειράζουν τα βιβλία στην βιβλιοθήκη θα μου πείτε. Έχεις πρόβλημα χώρου;  

Όχι δεν έχω πρόβλημα χώρου. Το αντίθετο θα έλεγα.

Ενοχές έχω που χρόνο με το χρόνο  πολλαπλασιάζονται.

Γιατί  γίνεται όλο και πιο έντονη η πεποίθηση μου πώς αν  πραγματικά αγαπάω τα βιβλία τότε πρέπει να τους δώσω πίσω τη ζωή τους. Να τα απελευθερώσω. Γιατί τα βιβλία ξαναποκτούν ζωή και αξία όταν διαβάζονται και πάλι από άλλα μάτια, μυαλά, ψυχές. Ξανα-γεννιούνται  και ξανα-προσφέρουν και ξανα-δημιουργούν. Γιατί κάθε αναγνώστης νοιώθει, καταλαβαίνει, ονειρεύεται, συλλογίζεται  διαφορετικά το περιεχόμενο του ίδιου βιβλίου από τον προηγούμενο ή τον επόμενο αναγνώστη.

Το ίδιο βιβλίο διαβασμένο από χίλιους ανθρώπους δίνει χίλιες τουλάχιστον εκδοχές δημιουργικής επεξεργασίας.

Τα διαβασμένα βιβλία στην βιβλιοθήκη μας είναι βιβλία φυλακισμένα και νεκρά. Πέρα από εκείνα τα λίγα που κάποιος τα χρησιμοποιεί ξανά και ξανά, τα βιβλία «αναφοράς» δηλαδή που συνεχίζουν να ζουν επειδή προσφεύγουμε διαχρονικά σε αυτά, όλα τα άλλα υποφέρουν απαξιωμένα, βουβά, φυλακισμένα στο όνομα της «ιδιοκτησίας» ή και της  ματαιοδοξίας.

Πήρα λοιπόν την απόφαση να διαθέσω τα περισσότερα από τα βιβλία της βιβλιοθήκης μου. Γεννήθηκε αμέσως το ερώτημα. Πού και σε ποιους;
Από το αδιέξοδο με έβγαλε η Χρυσάνθη η γυναίκα του Αντώνη. Μου υπέδειξε τις Γυναικείες Φυλακές, κάποιες συγκεκριμένες φυλακές. Φυλακές που υπάρχουν και παιδιά μέχρι 18 ετών.

Πήρα την απόφαση και μπορεί να φανεί  ή και να είναι γελοίο αλλά ψιλοσυγκινήθηκα. Χαρμολύπη πρέπει να είναι η λέξη που το περιγράφει. Αποχωρίζεσαι κάτι που αγαπάς και πονάς αλλά ξέρεις ότι του ξαναδίνεις ζωή και προοπτική.

Και ξέρεις ακόμα ότι κάπου μακριά ένας συνάνθρωπος φυλακισμένος μπορεί να διαβάσει αυτό που χάρισες και να δραπετεύει σε κόσμους  καλύτερους. Ότι μπορεί με ένα βιβλίο, έστω για κάποιες ώρες, να του προσφέρεις μια αγκαλιά και ένα χάδι. Και ποιος ξέρει  μπορεί  ένα βιβλίο να γίνει μέχρι και αφετηρία μιας άλλης ζωής.

Αυτά.