ΚΑΛΑ ΣΑΡΑΝΤΑ...

...να συγχωρεθούν(;) τα πεπραγμένα τους...

Αν προσπαθήσει κάποιος να χαρτογραφήσει τις απόψεις, τις γνώμες, τις προβλέψεις που γίνονται τον τελευταίο καιρό γύρω από τον Γιώργο Παπανδρέου θα οδηγηθεί με μαθηματική ακρίβεια στην πόρτα ενός καλού ψυχίατρου. Κόμματα, «αναλυτές» και πολιτικά πρόσωπα με περισσή ευκολία τοποθετούνται για  τον ΓΑΠ,  τις πρωτοβουλίες και τις δηλώσεις του, με τελείως αντιφατικές και αντικρουόμενες προσεγγίσεις.

Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να δικαιολογηθεί αν  συνέβαινε σε ένα βάθος χρόνου. Το εκπληκτικό όμως είναι ότι συμβαίνει σε χρόνο μηδενικό, σχεδόν ταυτόχρονα. Οι ίδιοι άνθρωποι τοποθετούνται σε διάστημα ημερών, κάποιες φορές και ωρών, με τελείως αντιφατικό τρόπο.

«Είναι ανύπαρκτος, είναι μόνος του δεν τον ακολουθεί κανείς, δεν επηρεάζει ούτε τον εαυτό του, δεν ξέρει τι λέει, είναι τρελός, είναι αυτός που μας έβαλε στο μνημόνιο χωρίς να ρωτήσει κανέναν, αδιαφορούμε γι’ αυτόν, είναι ξεπερασμένος, είναι μνημονιακός γιατί ψηφίζει όλα τα μνημονιακά νομοσχέδια, είναι δεμένος χειροπόδαρα γιατί τον «κρατάνε» με «χαρτιά», να ξεκουμπιστεί να φύγει δεν τον έχουμε ανάγκη». Αυτή είναι η κεντρική ιδέα όσων ακούς  από διάφορα στελέχη και δημοσιογράφους. Σε λίγες ώρες τα ίδια κέντρα επανέρχονται από την άλλη είσοδο του παραλογισμού.

«Είναι επικίνδυνος, τον ακολουθεί ένα σοβαρό κομμάτι φανατικών οπαδών του, μπορεί να κάνει μεγάλη ζημιά στην δημοκρατική παράταξη, η κυβέρνηση ακολουθεί την δική του πολιτική τι πρόβλημα έχει, τα θετικά αποτελέσματα της σημερινής πολιτικής είναι η δικαίωσή του, πρέπει να είναι μαζί μας αυτή την ώρα της κρίσιμης μάχης, αν «κουνηθεί» θα  διαγραφεί, έχει σημαντική εκλογική επιρροή που μπορεί να ανατρέψει τα σημερινά δεδομένα και να κόψει την αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, το πιθανότερο είναι ότι αν κάνει κόμμα θα βρεθεί μπροστά από την ΔΗΠΑΡ και τον Βενιζέλο». Αυτά λένε τα ίδια κέντρα με απόσταση λίγων ωρών από τις προηγούμενες τελείως αντίθετες προσεγγίσεις τους.

Κάνει μια δήλωση ή  τοποθέτηση ο Παπανδρέου και γίνεται αντικείμενο μαγικών τρικ. Πρώτα  εμφανίζεται πρωτοσέλιδη στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο, μετά από λίγο εξαφανίζεται για να επανέλθει αργότερα πετσοκομμένη και «μεταφρασμένη». Όταν  η δήλωση είναι συνοπτική τότε ερμηνεύεται ως «σιβυλλική» και απειλητική. Γίνεται δήλωση αναλυτική για να αποφεύγονται σκόπιμες ή όχι παρερμηνείες και το τροπάρι αλλάζει. Η δήλωση, μας λένε τα ίδια πάντα κέντρα,  είναι μεγάλη και κουραστική.

Σε όλες τις περιπτώσεις αναδεικνύουν τα «κρυφά» νοήματα, τους μύχιους σχεδιασμούς και τα άρρητα κόλπα. Και κινούμενα σχέδια να έχει μια δήλωση του Παπανδρέου για να γίνει απολύτως κατανοητή, οι γνωστοί εντεταλμένοι κονδυλοφόροι θα παραλείψουν το σώμα και θα γράψουν σελίδες επί σελίδων για την γραμματοσειρά. Προσπαθώντας να μας πείσουν ότι εκεί στην γραμματοσειρά βρίσκεται το «σατανικό σχέδιο» Παπανδρέου και όχι στο, ακόμα και ζωγραφισμένο, περιεχόμενο της δήλωσης.

Σε ένα βαθμό όλος αυτός ο παραλογισμός έχει την εξήγησή του. Είναι η αμηχανία. Η αμηχανία που αισθάνεται ο παραμυθατζής – πολιτικός και οικονομικός νταβατζής όταν κάποιος με επίμονο και συγκεκριμένο τρόπο αναδεικνύει την πραγματικότητα και την αλήθεια. Πολύ περισσότερο όταν οι ίδιες οι εξελίξεις απογυμνώνουν το παραμύθι και το αποδομούν πλήρως, τότε εκείνος που φωνάζει «ο βασιλιάς είναι γυμνός» είναι ο φταίχτης και όχι ο ξεβράκωτος βασιλιάς.

Είναι ακόμα ο φόβος μπροστά στην διαφαινόμενη πλήρη κατάρρευση των παραμυθιών. Γιατί τα παραμύθια τους δεν έχουν καμία σχέση με τα άδολα παραμύθια που λένε οι γιαγιάδες στα εγγόνια τους. Είναι παραμύθια εργαλεία μέσω των οποίων χτίζονται περιουσίες, κόμματα, πολιτικές,  ακαδημαϊκές και μηντιακές καριέρες. Είναι παραμύθια δόλου και σκοπιμότητας. Είναι παραμύθια εντάσεως κερδοσκοπίας. Είναι παραμύθια χρηματοοικονομικά εργαλεία. Είναι το παραμύθι τους το τελευταίο και πιο εξελιγμένο στάδιο του παρασιτισμού.

Είναι τέλος ο φόβος της σκέψης και της κρίσης των πολιτών ιδιαίτερα της νέας γενιάς. Διαβλέπουν ότι αυτή η σκέψη  επιταχύνεται και προσανατολίζεται σε καινούργιες κατευθύνσεις.  Αντιλαμβάνονται οι πιο ευφυείς από αυτούς ότι ένας κρίσιμος ποιοτικά και ποσοτικά αριθμός πολιτών προχωρεί στον συμπυκνωμένο χρόνο της πολιτικής με μεγάλα άλματα. Δεν στρατοπεδεύει απέναντί τους για να δώσει μάχη εναντίον τους. Κάνει κάτι χειρότερο, πολύ πιο επώδυνο γι΄αυτούς και τα συμφέροντά τους, τους ξεπερνάει.

Οργανώνει, σχεδιάζει, θεμελιώνει ΣΗΜΕΡΑ το ΑΥΡΙΟ. Κι αυτό οι παραμυθάδες δεν μπορούν να το αντέξουν γιατί δεν μπορούν να το αντιπαλέψουν. Δεν έχουν ούτε το σχέδιο, ούτε τις ιδέες, ούτε τους ανθρώπους. ’Έχουν μόνο χαρτοφυλάκια, τραπεζικούς λογαριασμούς, ΜΜΕ και υποτακτικούς. Αυτά συνήθως αρκούν. Όχι όμως πάντα και ασφαλώς όχι για πάντα. Γιατί στην ιστορική και κοινωνική εξέλιξη υπάρχουν οι ρωγμές. Οι ρωγμές που γίνονται πόρτες και μετά πύλες και μετά λεωφόροι για την είσοδο του νέου, του αληθινού, του ανατρεπτικού. Έτσι κινείται η ιστορία, έτσι καταγράφεται η ιστορία των λαών.

Ο Γιώργος Παπανδρέου ανοίγει συστηματικά και επίμονα  τη ρωγμή στο κόσμο του παραμυθιού που έχουν κατασκευάσει. Και αυτό δεν μπορούν να το ανεχτούν γιατί κινδυνεύουν αυτοί αλλά κυρίως τα συμφέροντα τόσο τα δικά τους όσο και αυτά που εκπροσωπούν και για τα οποία δουλεύουν.

Ο πόλεμος που άνοιξαν και θα συνεχίσουν με ακόμα μεγαλύτερη ένταση εναντίον του Γιώργου Παπανδρέου θα είναι ολοκληρωτικός και πολύμορφος. Θα τον χάσουν όμως. Νομοτελειακά. Γιατί δεν έχουν καταλάβει ότι η ρωγμή έχει ήδη γίνει δρόμος. Γιατί εθελοτυφλούν και δεν διακρίνουν ότι απέναντί τους πλέον δεν είναι μόνο ο ΓΑΠ. Δεν βλέπουν δίπλα του τις πολλές δεκάδες χιλιάδες συμπολιτών μας.

Στη μανία τους να σκάψουν πολύ βαθύ λάκκο για το Γιώργο Παπανδρέου έχουν σκάψει τόσο βαθιά που είναι σχεδόν αδύνατον να ξαναβγούν στην επιφάνεια. Εισήγαγαν μια καινούργια μέθοδο, το «αυτοθάψιμο».

Καλά τους σαράντα, πολιτικά πάντα.