ΤΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ; ΤΟΝ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ή

...ΟΣΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ;

Το ότι βρισκόμαστε σε μια συγκλονιστική, μεταβατική περίοδο είναι γεγονός. Οι ρυθμοί  και τα προβλήματα της καθημερινότητας, οι επιπτώσεις της κρίσης στη ζωή μας , η σύγχυση, η παραπληροφόρηση, το θολό τοπίο δεν μας δίνουν την δυνατότητα  να δούμε καθαρά αυτό που συμβαίνει, τις αλλαγές που γίνονται σε όλα τα επίπεδα. Πολύ περισσότερο όταν ο ατομικός χρόνος είναι ποιοτικά διάφορος από τον συλλογικό και ιστορικό χρόνο. Στην προσωπική αντίληψη και το βίωμα  όλα μοιάζουν να κινούνται αργά, να είναι τελματωμένα. Οι συλλογικές διεργασίες όμως σε επίπεδο οικονομίας, κοινωνίας και πολιτικής είναι ραγδαίες.  Αυτό που ατομικά  θεωρούμε αργόσυρτη   και αδιέξοδη διεργασία στις ιστορικές καταγραφές του μέλλοντος θα εμφανίζεται ως μια πολύ σύντομη και βίαιη ανατροπή των δεδομένων.  Κάποια γεγονότα που σήμερα μας φαίνονται τεράστιας σημασίας σε λίγο χρόνο θα φαίνονται αστεία και κάποια άλλα που μετά βίας διακρίνουμε τώρα θα αποδειχτούν  τεράστιας σημασίας. Και ασφαλώς κανείς δεν μπορεί να προδικάσει το θετικό ή το αρνητικό πρόσημο που θα σηματοδοτήσει το τέλος της περιόδου μετάβασης.  Γιατί  όλα συμβαίνουν τώρα και είναι η συμμετοχή μας ή η απουσία μας που θα σημαδέψει την αρνητική ή την θετική εξέλιξη.

Τα λέω αυτά γιατί πρέπει να ομολογήσω ότι και εγώ, μαζί με πολλούς άλλους φαντάζομαι, έπεσα στην παγίδα αρκετές φορές να αντιπαρατεθώ με οξύ τρόπο με τις πολιτικές αλητείες του συστήματος και των υπηρετών του. Πάγιος και διαχρονικός νόμος κίνησης  της όποιας βρώμικης εξουσίας είναι να αποφεύγει την συζήτηση για την ουσία των προβλημάτων, να μεταφέρει την μπάλα στο γήπεδο της προσωπικής αντιπαράθεσης, στην σπίλωση των αντιπάλων της.

Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα  και μεγαλύτερη απόδειξη  για όλα αυτά από τις μεθόδους και τον τρόπο που αντιμετωπίζει το συστημικό πλέγμα τον Γιώργο Παπανδρέου.  Ο Γιώργος Παπανδρέου τα τελευταία χρόνια μιλάει δημόσια. Πολλές φορές έχει πει  την άποψή του για την κρίση, τα μνημόνια, το χρέος, τις ευθύνες, την συμπεριφορά της Ευρώπης, τις χαμένες ευκαιρίες, τις απαραίτητες λύσεις διεξόδου, την αναγκαία στρατηγική για τις προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις. Σχεδόν ποτέ δεν έχει υπάρξει αντίλογος ή κριτική σε αυτά που λέει. Πάντα γίνεται αρνητική κριτική για το μέρος που μίλησε, για το ακροατήριο που τον άκουσε, για το ντύσιμό του, για το αν διαφώνησε και πως κάποιος από τους παρευρισκόμενους.

Είναι παράδοξο και απολύτως αντιφατικό να δείχνουν όλοι αυτοί τον Παπανδρέου ως τον αποκλειστικό υπεύθυνο για μια «ολέθρια» πολιτική και ταυτοχρόνως να εκθειάζουν όσους με λάθος τρόπο και προτεραιότητες αντιγράφουν με δυσμενέστερους για την κοινωνία όρους τις επιλογές του. Είναι επίσης αποκαλυπτικό της  μαύρης προπαγάνδας τους το γεγονός ότι ποτέ δεν μπαίνουν στην διαδικασία να αντικρούσουν και να αποδομήσουν εάν μπορούν με επιχειρήματα όσα ισχυρίζεται ο Παπανδρέου. Τη στιγμή μάλιστα που υποτίθεται ότι είναι απόλυτα σίγουροι  τόσο για την μηδαμινή απήχησή του στην κοινωνία αλλά και για την αβασιμότητα των επιχειρημάτων του.  Από την μία μας λένε ότι ο Παπανδρέου είναι παντελώς ανυπόληπτος και δεν τον παρακολουθεί κανείς και από την άλλη και ταυτόχρονα οι ίδιοι μας λένε ότι η συμμετοχή του στην παρουσίαση ενός βιβλίου μαζί με τον Κουβέλη θα πλήξει ανεπανόρθωτα την ΕΛΙΑ...

Έτσι παρακολουθούμε μόνιμη σπατάλη ακριβού τηλεοπτικού χρόνου και  καθημερινή αρθρογραφία  στο μόνιμο μοτίβο του κουτσομπολιού και της δίκης προθέσεων. Ποιος είναι ο συμπέθερος του Παπανδρέου, τι του είπε ο ταξιτζής, πως χαιρέτησε τον Μήτσο, γιατί κάθισε κοντά στο παράθυρο και άλλα τέτοια κοσμογονικά.

Εγώ τους καταλαβαίνω πια και καταλαβαίνω την ανησυχία τους. Ένα πρόβλημα γι αυτούς είναι ο Παπανδρέου και η απρόσμενη γι αυτούς αντοχή και το πείσμα που δείχνει. Το δεύτερο και μεγαλύτερο πρόβλημα  τους είναι όσα λέει ο Παπανδρέου. Αν το πρώτο τους εκπλήσσει το δεύτερο τους φοβίζει. Γιατί ο λόγος του Παπανδρέου είναι λόγος πολιτικός και επί της ουσίας. Και αν ανοίξει η συζήτηση για τα ζητήματα ουσίας ξέρουν όλοι αυτοί ότι η αλήθεια θα αναδειχθεί, θα υποχρεωθούν όλοι να πάρουν θέση για την ταμπακέρα, να μιλήσουν και να  αναλάβουν την ευθύνη όσων λένε και κυρίως όσων έκαναν και κάνουν. Χωρίς παραμορφωτικούς καθρέφτες και μηντιακά τεχνάσματα είναι χαμένοι και το ξέρουν.  Και τα  συμφέροντα που διακυβεύονται είναι τεράστια.

Συμπέρασμα προσωπικό μετά από όλα αυτά και απόφαση.

Ουδόλως με ενδιαφέρει τι θα κάνει ο Βενιζέλος και η κλίκα του και οι ελιές του και ασφαλώς ΔΕΝ τους ψηφίζω γιατί η ψήφος έχει, πρέπει να έχει, πέραν των άλλων  και στοιχεία αξιοπρέπειας,

Ουδόλως με απασχολούν οι ίντριγκες και τα κολητιλίκια του Σκανδαλίδη που μαζεύει την παρέα του, (Κασσήδες, Κουτσούκους κλπ) για να γίνει μόνιμος προσωρινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μετά τις 26 Μαΐου και μέχρι την διάλυσή του που εξήγγειλε με το κείμενο που αυτός έγραψε και διάβασε ο Βαγγέλης,  μόλις χθες στη σύναξη της Ελιάς.

Δεν με αγγίζουν και δεν με αφορούν οι απόψεις της Τρέμη, του Πρετεντέρη και των διαφόρων Ευαγγελάτων.

Αντιθέτως με αφορά απολύτως η αληθινή, ουσιαστική ανασυγκρότηση της δημοκρατικής και προοδευτικής παράταξης. Επομένως με αφορά απολύτως το περιεχόμενο και η ουσία του πολιτικού λόγου του Γιώργου Παπανδρέου. Γιατί είμαι πεισμένος ότι αποτελεί την βάση συζήτησης για  όποιον και όποια επιθυμεί μια καινούργια αφετηρία.

Γιατί τελικά με έπεισαν οι Πρετεντέρηδες και οι νταβατζήδες του συστήματος ότι πρέπει να αναδείξω περισσότερο και να συνταχθώ με αυτό που φοβούνται και ξορκίζουν περισσότερο και από τον ίδιο τον Παπανδρέου. Και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο απο παρα αυτά που λέει ο Παπανδρέου.