Η ΜΟΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΟΥ ΕΧΩ...

Μαζεύονται τα σύννεφα και ο χρόνος συμπυκνώνεται. Αυτή η άνοιξη είναι τελείως διαφορετική. Ο Ιούλιος του 2012 έρχεται να κουμπώσει με την ιστορία. Να επιβεβαιώσει πόσο τραγικός μήνας στάθηκε στην ιστορία αυτού του λαού.

Ο καθένας μας μόνος του. Με τις ευθύνες του, τα αδιέξοδα, τις χαντακωμένες ελπίδες, τις αγωνίες του. Προσπαθούμε να αγγίξουμε τις συλλογικότητες που ανήκαμε, που θεωρούσαμε πως άξιζε να στηρίζουμε και να συμμετέχουμε και αγγίζουμε το κενό.

Προσπαθούμε να στηριχτούμε στις λέξεις, στα νοήματα, στις ιδέες και ανακαλύπτουμε το σαθρό και ετοιμόρροπο υπέδαφος, πατάμε σε κινούμενη άμμο.

Είναι τα συμπτώματα της κρίσης. Οι βεβαιότητες δεν υπάρχουν και οι αυθεντίες διαψεύδονται καθημερινά. Οι ποιητές χαμένοι από καιρό στις δημόσιες σχέσεις και τις εκλεκτικές παρέες. Οι άνθρωποι του πνεύματος παρατηρούν οχυρωμένοι στα ακαδημαϊκά κάστρα τους με τις αποθήκες γεμάτες με κάθε λογής επιδοτήσεις, προνόμια και συντεχνιακές κατοχυρώσεις. Και με τα παράσημα της ξερολίασης πλάκα στο στήθος.

Ευρώ ή δραχμή μας λένε το δίλημμα. Καταστραφήκαμε με επιστροφή στη δραχμή λένε οι μισοί. Δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος λένε οι άλλοι μισοί, μην αποδέχεστε την τρομοκρατία. Κι ο κόσμος, ο απλός κόσμος τρέχει στις τράπεζες και αποσύρει τις οικονομίες μιας ζωής, ανήμπορος, ζαλισμένος, φοβισμένος, χωρίς μπούσουλα και προοπτική.

Κι εγώ θα σας πω ότι απάντηση δεν έχω παρά μόνο μία.

Γιατί δεν είναι απάντηση το να ρίχνουμε χώμα στα σκατά για να μη μυρίζουν. Δεν είναι αλήθεια να λες ότι όλα πηγαίνανε ρολόι μέχρι το 2004 και μετά ήρθαν οι άλλοι  και γεννήθηκαν τα προβλήματα όπως ισχυρίστηκε ο θλιβερός κ. Σημίτης σε άρθρο του στο ΒΗΜΑ. Πόσο πιο ανεύθυνος μπορεί να γίνει κάποιος πολιτικός στο τέλος της διαδρομής του όταν δεν βρίσκει μια κουβέντα να πει για το δηλητήριο που πότισε την ελληνική κοινωνία μέχρι το μεδούλι,  σε όλες τις εκφάνσεις της,  με την απάτη του εκσυγχρονισμού. Να αναγνωρίσει τις ευθύνες του για τα κόλπα με την Goldman Sachs, το Χρηματιστήριο, τους Τραπεζίτες, τους μεγαλοεργολάβους, τα ΜΜΕ. Πόσο θράσος πρέπει να έχει απέναντι στην ιστορία όταν κουνάει το δάχτυλο δείχνοντας τους άλλους;

Γιατί δεν είναι απάντηση να παριστάνουμε τους πονετικούς και συμπονιάρηδες όπως ο Σαμαράς για τα πάθη του λαού και τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων όταν έχουμε τινάξει την μπάνκα στον αέρα και έχουμε πηδήξει από το καράβι λίγο πριν βουλιάξει. Κι όταν ο επόμενος προσπαθεί να οδηγήσει το μισοβουλιαγμένο σκάφος στο πρώτο λιμάνι να τον βρίζουμε γιατί η ταχύτητα είναι μικρή και το πλήρωμα υποσιτίζεται. Πόση υποκρισία και πόσο ψέμα χρειάζεται ο εμπρηστής για να καταγγείλει τον πυροσβέστη ότι δεν κρατάει καλά τη μάνικα, ότι άργησε να φτάσει στον τόπο της φωτιάς, ότι με το νερό που έριξε στη φωτιά κατέστρεψε τα χαλιά και τα έπιπλα;

Γιατί απάντηση δεν είναι να λες ότι όσοι υπέγραψαν μνημόνια και δανειακές συμβάσεις πρέπει να πάνε στο Γουδή, ότι είναι Τσολάκογλου και ότι εσύ θέλεις να έρθεις στην εξουσία και να τα καταργήσεις όλα αυτά τα επώδυνα και προδοτικά σε μια μέρα. Και αμέσως μετά, κάθε 48 ώρες, να μετατρέπεται η μονομερής και άμεση καταγγελία που επαγγέλλεσαι σε καταγγελία απλή, η απλή καταγγελία σε πολιτική και όχι νομική, η πολιτική καταγγελία σε επαναδιαπραγμάτευση του συνόλου, η συνολική επαναδιαπραγμάτευση σε επιμέρους επαναδιαπραγμάτευση για να καταλήξεις διεκδικώντας ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ… Πόση ξεδιαντροπιά, πόση επιπολαιότητα και πολιτικαντισμός χρειάζεται για να παίρνεις τις πιο συντηρητικές και δεξιές πολιτικές πρακτικές και να τις ανεμίζεις στον ουρανό στο όνομα της Αριστεράς;  Πόσο ακόμα θα υποτιμηθούν οι θυσίες, το αίμα, η ίδια η Ιστορία;

Δεν είναι απάντηση το να είσαι μικρός, ελάχιστος απέναντι στους συμπολίτες σου και την ιστορία και να παριστάνεις, εσύ ο συμμέτοχος, πως πάντα διαφωνούσες με τις δυσάρεστες αποφάσεις αλλά επέμενες να παραμένεις στο γκουβέρνο. Γιατί από το λεξικό σου είχε αφαιρεθεί η λέξη παραίτηση και δεν την έβρισκες όταν χρειαζόταν. Γιατί δεν έχεις τα άντερα να πεις δημόσια ότι αυτά που τώρα καταγγέλλεις, τα σχεδίασες και τα συμφώνησες με επιμέρους παρατηρήσεις στα κλειστά δωμάτια των αποφάσεων.

Γιατί δεν είναι απάντηση να παριστάνεις τον Πόντιο Πιλάτο νομίζοντας ότι έτσι δικαιώνεσαι γιατί όλα αυτά τα είχες προβλέψει. Γιατί η στάση και η προσωπικότητα του Πόντιου Πιλάτου έχουν καταγραφεί δικαίως στην συλλογική και ιστορική συνείδηση ως η επιτομή της αθλιότητας και του καιροσκοπισμού.

Εγώ σε όλα αυτά έχω μόνο μια απάντηση.

Ουτοπική μπορεί, δύσκολη και ανέφικτη ίσως. Αλλά αυτή έχω. Μόνο. Είναι μια απάντηση που μου δίνει μια ελπίδα να ξαναγγίξω τη χαμένη συλλογικότητα, είναι μια απάντηση που μπορεί κάτω από προϋποθέσεις να δημιουργήσει τις συνθήκες να ζήσει αξιοπρεπώς το παιδί μου.

Και η απάντηση αυτή είναι προσωπική αλλά αναφέρεται στο σύνολο.

Αυτογνωσία και αλληλεγγύη, προσωπική και συλλογική, είναι η μόνη απάντηση που έχω.

Οι εβδομάδες, οι μήνες που έρχονται μπορεί να γίνουν άγριοι, σκληροί. Ας κάνουμε μια προσπάθεια να αυτοοργανωθούμε και να ετοιμαστούμε για όσα πιθανόν έρθουν. Ας το κάνουμε στη βάση της αλληλεγγύης στην πολυκατοικία, στην γειτονιά, στη δουλειά. Ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε έστω την ύστατη ώρα ότι τις ώρες της κρίσης και του φόβου και της έντασης μόνο η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη μπορεί να σώσει. Τίποτα άλλο.

Μακάρι όλα να διευθετηθούν σύμφωνα με τις γραφές και τις υποσχέσεις. Μακάρι. Αλλά αν δεν γίνει αυτό ας θυμόμαστε πως η ρήση «ο θάνατος σου η ζωή μου» είναι στον αέρα. Το μόνο που ισχύει και έχει αξία και νόημα και προοπτική είναι το «η επιβίωσή σου η ζωή μου».