ΕΠΕΙΔΗ...ΝΟΜΙΖΩ...

Επειδή βαρέθηκα να βλέπω και να ξαναβλέπω το ίδιο έργο. Επειδή έχω μάθει στη ζωή μου ότι υπάρχουν φορές που χρειάζεται να πας κόντρα στο ρεύμα. Επειδή στη χώρα αυτή δεν ζούμε ο καθένας μόνος του αλλά όλοι μαζί αναπνέουμε τον ίδιο αέρα και πίνουμε το ίδιο νερό. Επειδή οι φωνές που επιμένουν να απαξιώνουν κάθε μορφή συλλογικότητας και συμμετοχής είναι οι φωνές των κάθε είδους μαφιόζων που προτιμάνε να  μας βρίσκουν τον καθένα μας μόνο του και αδύναμο.

Σας παρακαλώ και σας καλώ να ξαναθυμηθούμε:

ότι η ισοπέδωση και η απαξίωση των θεσμών στο όνομα της κρίσης  δεν μπορεί να έχει ως απάντηση την αδιαφορία και την ιδιώτευση.

ότι  αυτοί που βρίζουν καθημερινά το πολιτικό σύστημα, τα κόμματα, το κοινοβούλιο και παριστάνουν τους αρχάγγελους της κάθαρσης και τους τιμητές είναι αυτοί ακριβώς που έκαναν ότι μπορούσαν για να έχει το πολιτικό σύστημα τα προβλήματα που έχει. Και το έκαναν ασφαλώς με το αζημίωτο… Όλοι γνωριζόμαστε στη μικρή μας χώρα.

Ότι μοναδικός τρόπος για να επηρεάσουμε, να βελτιώσουμε, να ελέγξουμε και να αλλάξουμε τη ζωή μας είναι η συμμετοχή και η σύγκρουση με τις αρνητικές πλευρές.

Ότι έχουμε όλοι μας την υποχρέωση να αφιερώσουμε χρόνο και σκέψη και κομμάτι της ψυχής μας για να συμμετάσχουμε στις διαδικασίες του πολιτικού χώρου που μας ταιριάζει και μας εκπροσωπεί. Κι αν οι διαδικασίες  δεν είναι πλήρεις, κι αν είναι βαρετές, κι αν είναι χωρίς ορατό και άμεσο αποτέλεσμα τότε είναι ακόμα μεγαλύτερη η ανάγκη να συμμετάσχουμε για να το αλλάξουμε.

Ότι η ψήφος κάθε 4 χρόνια δεν αρκεί. Η υποχρέωσή μας απέναντι στη δημοκρατία και τις επόμενες γενιές είναι συνεχής, χωρίς διακοπές.

Ότι αν νοιαζόμαστε για το πολιτικό σύστημα πρέπει να κάνουμε την παρέμβασή μας, ο καθένας στο χώρο του, αισθητή.

Ότι αν μας ενοχλεί η παράπλευρη και αδιαφανής χρηματοδότηση των κομμάτων πρέπει να συμμετάσχουμε και να ελέγξουμε την λειτουργία τους. Ότι αν είναι γνήσια η ενόχλησή μας αυτή τότε θα πρέπει πρώτα ο καθένας μας να ενισχύει από το υστέρημά του το κόμμα που υποστηρίζει. Διαφορετικά περισσεύει η υποκρισία.

Με δύο λόγια: Ας κλείσουμε τα πρετεντεροκάναλα  που προφητεύουν  το τέλος της πολιτικής και  των κομμάτων, που ετοιμάζουν τους  «σωτήρες»  τύπου  σερ Μαρκεζίνη. Ας ανοίξουμε την περπατησιά της συμμετοχής μας, ο καθένας μας εκεί που πιστεύει, εκεί που μπορεί, στο κόμμα του, στο σωματείο του, στη γειτονιά του.

Στο τέλος τέλος η αδιαφορία μας είναι εν πολλοίς η αιτία όλων όσων αρνητικών συμβαίνουν γύρω μας. Αν συμμετείχαμε όλοι μας περισσότερο ίσως τα πράγματα να ήταν λίγο διαφορετικά.