Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ FACEBOOK...

...και των BLOGS είναι κάλπικη, μισή και παραπλανητική. (ενίοτε και άλλοθι επικίνδυνο).

 Παρακολουθώ, εβδομάδες τώρα, τα σχόλια, τις ειδήσεις, τις ιστοσελίδες και την ανταλλαγή απόψεων στο facebook σχετικά με τις εξεγέρσεις στις αραβικές χώρες. Απορώ που σοβαροί άνθρωποι κατά τη γνώμη μου, κάποιους τους ξέρω και προσωπικά, ανακάλυψαν «ξαφνικά» και «έκπληκτοι» τα αυταρχικά καθεστώτα σε αυτές τις χώρες.


Και βεβαίως αγγίζει τα όρια του γελοίου η άποψη πως οι εξεγέρσεις δρομολογήθηκαν αυθορμήτως και ταυτοχρόνως χάρις στο διαδίκτυο και το ...facebook. Όσοι τα πιστεύουν αυτά δεν πρέπει να έχουν δει αραβική χώρα ούτε σε ταινία του χόλυγουντ.

Βιάστηκαν πολλοί να θεωρήσουν πως η αντικατάσταση προσώπων στις καθεστωτικές πυραμίδες αποτελεί δημοκρατική εξέλιξη σε όφελος των λαών της περιοχής.

Δεν μπορεί η σκέψη, η γνώση και η εμπειρία μας να ευνουχίζονται σε χρόνους και μεθόδους τηλεόρασης. Άλλα σήμερα, άλλα αύριο, άλλα μεθαύριο επειδή τάχα μου τα γεγονότα τρέχουν πολύ γρήγορα και δεν τα προλαβαίνουμε…

Είναι φασισμός, ανοιχτός και απροκάλυπτος, να θεωρείς ότι δημοκρατική εξέλιξη για μια χώρα στη Μέση Ανατολή είναι μόνο η δημιουργία θεσμών που αντιγράφουν τα θεσμικά πρότυπα των χωρών της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Όποιος έχει ζήσει, περπατήσει στους δρόμους και στην ύπαιθρο των χωρών αυτών, όποιος έχει συναναστραφεί και μοιραστεί στιγμές ζωής με τους ανθρώπους αυτούς καταλαβαίνει τι εννοώ.

Είναι φρικαλέο να χοροπηδάνε τα δάχτυλα στα πληκτρολόγια και να προσκαλούν, (ή και να εγκαλούν για την "καθυστέρηση"), τις «πολιτισμένες» χώρες να «επέμβουν» για να «σώσουν» τη δημοκρατία.

Κύριες και κύριοι μέσα από το facebook και τα μπλογκς, ή καλύτερα έξω από αυτά και στους δρόμους, δώστε τη μάχη για τη δημοκρατία στις δικές σας χώρες. Γιατί καλό είναι να αλληλοθαυμαζόμαστε και να παίζουμε τους ευαίσθητους και τους δημοκράτες στις πλάτες άλλων και να καλούμε τους «πολιτισμένους» να δώσουν «επιτέλους» λύση. Αλλά η λύση που ετοιμάζεται και με τη δική μας υποστήριξη ΔΕΝ είναι λύση για τους λαούς και την προοπτική τους. Είναι λύση αίματος, μεγαλύτερης φτώχειας και σκληρής φυλακής. Είναι λύση προοπτικής για τις εταιρείες και τις χρηματιστηριακές αγορές. Είναι λύση και προσωρινή διευθέτηση στον πόλεμο των νομισμάτων και του πετρελαίου.

Καλά, αν είχαν περάσει 130 χρόνια θα έδινα ίσως κάποια δικαιολογία. Το αίμα ωστόσο του Ιρακινού λαού ρέει ακόμα στους δρόμους, τα ερείπια είναι ακόμα εκεί. Πόσο ηλίθιος, πόσο κρετίνος και πόσο αδίστακτος πρέπει να είναι κάποιος για να ζητάει και πάλι να ξαναδεί το ίδιο έργο;