ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΛΥΤΡΑ;

Άκουγα τους συντρόφους σου που λέγανε σήμερα στο νεκροταφείο πως πάει, πως έφυγες, πως πέθανες. Κάποιος μόνο είπε πως παρακολουθείς από ψηλά. Αυτόν τον χειροκρότησα, αυτόν μόνο. Εντάξει χειροκρότησα και όταν πέρασε από μπροστά μου το κουτί που ισχυρίζονται κάποιοι πως ήσουν μέσα. Δεν ξέρω γιατί, ίσως γιατί ήταν οι κόκκινες σημαίες μπροστά, ίσως γιατί έτσι έχω μάθει πως κάνουν σε τέτοιες περιπτώσεις.


Τριάντα και βάλε χρόνια. Τόσα δεν είναι ρε συ; Τριάντα χρόνια. Χιλιάδες κουβέντες, δεκάδες χιλιάδες βρισιές. Τσακωμοί, πάθος, θυμός, αβάσταχτη τρυφερότητα.

Και τώρα; Για λέγε μεγάλε που όλα τα ξέρεις και έχεις την ανάλυση έτοιμη στο τσεπάκι. Τι κάνω τώρα; Πού θα βρω αδελφό και σύντροφο να με βρίζει και να γεμίζει η καρδιά μου χαρά;

Και τώρα; Με ποιόν θα συνωμοτήσω για τα όνειρα και τα σχέδια τα ανείπωτα, τα μυστικά και ολόδικά μας, που θα αλλάξουν, λέμε τώρα, τον κόσμο και τη ζωή μας;

Και τώρα; Μίλα ρε, μίλα. Έχασες τη λαλιά σου; Ποιος θα φτιάξει τα δίκτυα αλληλεγγύης στις γειτονιές; Ποιός και ποιοί…

Στα λέω αυτά επειδή ακούς αλλά παριστάνεις τον φευγάτο γιατί δεν έχεις επιχειρήματα. Αυτό κάνεις πάντα όταν ξέρεις ότι έχω δίκιο. Μισοκλείνεις τα μάτια και χαμογελάς πονηρά.

Εγώ πάντως στο λέω. Σε αυτό που κάποιοι ονομάτισαν τάφο σου δεν πλησίασα σήμερα. Ούτε θέλω να ξέρω που είναι, ούτε πρόκειται να πατήσω ποτέ. Εγώ σε είδα χθες στο σπίτι σου, στο κρεβάτι σου, όμορφο και γαλήνιο να κοιμάσαι. Έφυγα και όταν ξαναγύρισα αργά το βράδυ έλειπες. Εσύ ξέρεις για πού ταξιδεύεις και τηλέφωνο, όπως συνήθως, δεν σηκώνεις

Και βεβαίως και στον Τσέλιγκα δεν ξαναπατάω. Γιατί ξέρω πως αν τηλεφωνήσω για να σου πω «είμαι από κάτω, κατέβα να σου (ξανα)εξηγήσω τα χάλια σας», απάντηση συμπληρωμένη με μπινελίκια δεν θα πάρω πια...

Γιατί πώς να στο πω. Μεγάλωσα πια, γερνάω. Και είναι κι αυτό το αθλιο Πασοκικό DNA μου που με υποχρεώνει στη ζωή μου να αδιαφορώ για τόπους και καταστάσεις, να δένομαι μόνο με ανθρώπους.
Κι όταν οι άνθρωποι την κάνουνε δεν έχουν πια νόημα  τόποι και καταστάσεις...